Μετά την τριλογία των Totem, η κολεκτίβα μουσικών από το Seattle (μάλλον, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την πραγματική τους ταυτότητα – άνθρωποι; Εξωγήινοι; Πλάσματα του μέλλοντος;) επιστρέφει με ένα album υπό τον απλό, άλλα άκρως ιντριγκαδόρικο τίτλο Far West. Και μπορεί να άλλαξαν concept, μα η ουσία της μουσικής τους δεν έχει αλλάξει, σχεδόν, καθόλου: μεγάλα ψυχεδελικά κομμάτια, με επαναλαμβανόμενα θέματα, με επικούς ρυθμούς, βαριά drone, κιθάρες που φολκίζουν και πάνω απ’ όλα μια τελετουργική αίσθηση. Βέβαια υπάρχουν και διαφορές σε σχέση με τα τρία Totem: εκείνα θυμίζουν, από λίγο έως πολύ, μουσική υπόκρουση για κάποια τελετή με θυσία νεαρής παρθένας, ενώ το Far West μοιάζει περισσότερο σαν μουσική που προορίζεται για το μοίρασμα του αίματος της στα μέλη της φυλής, μέσα σε ξύλινες κούπες γύρω από μια σεμνή φωτιά, στα βάθη κάποιας αμερικανικής ερήμου.
Επιμένοντας στη σκοτεινή ελεγεία τους, δίχως να φαίνεται να αλλάζουν το παραμικρό – εντάξει αλλάζοντας λίγα πράγματα – οι MMOB από εκεί που φλέρταραν με το metal, ή έστω το drone metal, με υπερβολικά ηλεκτρισμένα θέματα, χαοτικά feedbacks και κομμάτια που απλωνόντουσαν δίχως κάποιον ιδιαίτερο σκοπό – εξόν την δημιουργίας ατμόσφαιρας, εδώ κάτι τα φωνητικά σε μερικά σημεία (ιδίως στο cave of light the prima materia), κάτι τα πνευστά που ακούγονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάτι τα κρουστά που συνεχίζουν να είναι επικά μα έχουν αποκτήσει μια κάποια ευελιξία, κάτι τα πλήκτρα, οι ακουστικές κιθάρες ή ίσως οι ίδιες οι μελωδίες, κάτι τέλος πάντων κάνει τον ήχο τους να μοιάζει με Far West – να μοιάζει με soundtrack για παλιό δευτεροκλασάτο western, ή για ταινία τρόμου στη δεκαετία του ’70.
Μπορεί να είναι η ιδέα μου, μα έχω την εντύπωση πως οι MMOB κατάφεραν να βάλουν στο ήχο τους κάτι από την μαγεία του Ennio Morricone και κάτι από την καλτίλα του Dario Argento – γεγονός που προφανώς αποτελεί επίτευγμα και κάνει το δίσκο Far West το πιο προσεγμένο, πιο καλοδουλεμένο δημιούργημα της μυστηριώδους αυτής μπάντας.
Επιμένοντας στη σκοτεινή ελεγεία τους, δίχως να φαίνεται να αλλάζουν το παραμικρό – εντάξει αλλάζοντας λίγα πράγματα – οι MMOB από εκεί που φλέρταραν με το metal, ή έστω το drone metal, με υπερβολικά ηλεκτρισμένα θέματα, χαοτικά feedbacks και κομμάτια που απλωνόντουσαν δίχως κάποιον ιδιαίτερο σκοπό – εξόν την δημιουργίας ατμόσφαιρας, εδώ κάτι τα φωνητικά σε μερικά σημεία (ιδίως στο cave of light the prima materia), κάτι τα πνευστά που ακούγονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάτι τα κρουστά που συνεχίζουν να είναι επικά μα έχουν αποκτήσει μια κάποια ευελιξία, κάτι τα πλήκτρα, οι ακουστικές κιθάρες ή ίσως οι ίδιες οι μελωδίες, κάτι τέλος πάντων κάνει τον ήχο τους να μοιάζει με Far West – να μοιάζει με soundtrack για παλιό δευτεροκλασάτο western, ή για ταινία τρόμου στη δεκαετία του ’70.
Μπορεί να είναι η ιδέα μου, μα έχω την εντύπωση πως οι MMOB κατάφεραν να βάλουν στο ήχο τους κάτι από την μαγεία του Ennio Morricone και κάτι από την καλτίλα του Dario Argento – γεγονός που προφανώς αποτελεί επίτευγμα και κάνει το δίσκο Far West το πιο προσεγμένο, πιο καλοδουλεμένο δημιούργημα της μυστηριώδους αυτής μπάντας.
((E A R))
((E Y E))
Thanks a lot!
ΑπάντησηΔιαγραφήThanks a lot!
ΑπάντησηΔιαγραφή