.jpg)
Αυτό είναι το δεύτερο album του κ. Maurice Louca, το πρώτο ούτε που το ‘χα πάρει χαμπάρι. Δεν πρόκειται για κάποιον τυχαίο συνθέτη – πως γίνεται άλλωστε κάτι τέτοιο όταν για τον συγκεκριμένο δίσκο βοήθησαν μουσικοί σαν τον Alan Bishop και τον Sam Shalabi. Το καταλαβαίνεις άλλωστε, πως δεν είναι κάποιος της σειράς, από το πρώτο κιόλας κομμάτι του αριστουργηματικού του νέου δίσκου. Με μόνιμη κατοικία το Κάιρο (μέρος που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ, μα όσα έχω ακούσει μου έχουν – τουλάχιστον – εξάψει την φαντασία) ο κ. Louca καταφέρνει με μαεστρία να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό και φρέσκο μουσικό υβρίδιο.
Η αλήθεια είναι ότι λίγοι έχουν κατορθώσει να μπολιάσουν την ανατολική μουσική – και δη την Αραβική – με την δυτική, και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που το έχουν κάνει με σοβαρότητα· δίχως δηλαδή να προσπαθούν να βγάλουν κάποια χιουμοριστική αίσθηση από την διαφορετική αισθητική όλων των ανατολίτικων μουσικών ιδιωμάτων, δίχως τέλος πάντων να υποπέσουν σε κάποια υπεροπτική στάση απέναντι τους, κάτι που βρωμάει οριενταλισμό, για να είμαστε ειλικρινείς. Μόνο ηχογραφήσεις από άλλες δεκαετίες (κυρίως ’60 και ’70) αντιμετωπίζονται με την δέουσα σοβαρότητα, μερικές παραδοσιακές μουσικές επίσης· κατά τα λοιπά λίγα πράγματα. Πρόχειρα, μου έρχονται στο μυαλό μόνο οι Group Doueh και οι περισσότερες Tuareg μπάντες, που μπόλιασαν τον ήχο τους με τις ηλεκτρικές κιθάρες, το garage, την δυτικότροπη ψυχεδέλεια. Και ο κ. Louca. Και σε αυτά τα δύο παραδείγματα κάπου έχει βάλει το χεράκι του ο διάολος Alan Bishop – τυχαίο?
Εντάξει, θα σκεφτείτε οι περισσότεροι, μας τα ‘πρηξες. Θα πεις επιτέλους τι μουσική παίζει πια αυτός ο Louca και είναι τόσο ωραίος; Δεν ξέρω, για να πω του στραβού το δίκιο, αν παίζει ο ίδιος κάτι ή αν τα κάνει όλα σε υπολογιστή. Λίγη σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι πως καταφέρνει ο άτιμος να παίρνει τους ρυθμούς, τις μελωδίες και τους ήχους της αραβικής μουσικής και να τα μετατρέπει – με λούπες, break beat και κρουστά – σε καθαρά χορευτική ηλεκτρονική μουσική που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι παραγωγοί της Βρετανίας, του Σικάγο, του Βερολίνου.
Άλλοτε dub (κυρίως dub, εδώ που τα λέμε), άλλοτε περίπου trip hop, άλλοτε σχεδόν techno και άλλοτε στα όρια του hip hop, όλες οι συνθέσεις του δίσκου είναι απογειωτικές, με τρομερή ενέργεια, συνοχή και βάθος στον ήχο – πως θα ήταν η dabke αν δεν είχε δημιουργηθεί για Συριακούς γάμους, άλλα είχε ξεπηδήσει από κάποιο κρύο studio του Λονδίνου, με τα κατάλληλα ναρκωτικά. Και όλα αυτά με καθαρά αραβική μουσική. Όχι με αραβικές «πινελιές», απλούς αραβικούς «ήχους» ή κάτι που παραπέμπει εκεί, μα με εντελώς και εξ ολοκλήρου αραβική μουσική. Σε ένα δίσκο που από την αρχή μέχρι το τέλος είναι απολαυστικός – δίχως καμία κοιλιά ή κομμάτια που να υστερούν.
Καλοδουλεμένος, προσεγμένος, με άψογη παραγωγή και τρομερή παράθεση όλων των ρυθμικών και μελωδικών επιπέδων. Ε, αν αυτό δεν το λες αριστούργημα, τότε…
Η αλήθεια είναι ότι λίγοι έχουν κατορθώσει να μπολιάσουν την ανατολική μουσική – και δη την Αραβική – με την δυτική, και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που το έχουν κάνει με σοβαρότητα· δίχως δηλαδή να προσπαθούν να βγάλουν κάποια χιουμοριστική αίσθηση από την διαφορετική αισθητική όλων των ανατολίτικων μουσικών ιδιωμάτων, δίχως τέλος πάντων να υποπέσουν σε κάποια υπεροπτική στάση απέναντι τους, κάτι που βρωμάει οριενταλισμό, για να είμαστε ειλικρινείς. Μόνο ηχογραφήσεις από άλλες δεκαετίες (κυρίως ’60 και ’70) αντιμετωπίζονται με την δέουσα σοβαρότητα, μερικές παραδοσιακές μουσικές επίσης· κατά τα λοιπά λίγα πράγματα. Πρόχειρα, μου έρχονται στο μυαλό μόνο οι Group Doueh και οι περισσότερες Tuareg μπάντες, που μπόλιασαν τον ήχο τους με τις ηλεκτρικές κιθάρες, το garage, την δυτικότροπη ψυχεδέλεια. Και ο κ. Louca. Και σε αυτά τα δύο παραδείγματα κάπου έχει βάλει το χεράκι του ο διάολος Alan Bishop – τυχαίο?
Εντάξει, θα σκεφτείτε οι περισσότεροι, μας τα ‘πρηξες. Θα πεις επιτέλους τι μουσική παίζει πια αυτός ο Louca και είναι τόσο ωραίος; Δεν ξέρω, για να πω του στραβού το δίκιο, αν παίζει ο ίδιος κάτι ή αν τα κάνει όλα σε υπολογιστή. Λίγη σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι πως καταφέρνει ο άτιμος να παίρνει τους ρυθμούς, τις μελωδίες και τους ήχους της αραβικής μουσικής και να τα μετατρέπει – με λούπες, break beat και κρουστά – σε καθαρά χορευτική ηλεκτρονική μουσική που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι παραγωγοί της Βρετανίας, του Σικάγο, του Βερολίνου.
Άλλοτε dub (κυρίως dub, εδώ που τα λέμε), άλλοτε περίπου trip hop, άλλοτε σχεδόν techno και άλλοτε στα όρια του hip hop, όλες οι συνθέσεις του δίσκου είναι απογειωτικές, με τρομερή ενέργεια, συνοχή και βάθος στον ήχο – πως θα ήταν η dabke αν δεν είχε δημιουργηθεί για Συριακούς γάμους, άλλα είχε ξεπηδήσει από κάποιο κρύο studio του Λονδίνου, με τα κατάλληλα ναρκωτικά. Και όλα αυτά με καθαρά αραβική μουσική. Όχι με αραβικές «πινελιές», απλούς αραβικούς «ήχους» ή κάτι που παραπέμπει εκεί, μα με εντελώς και εξ ολοκλήρου αραβική μουσική. Σε ένα δίσκο που από την αρχή μέχρι το τέλος είναι απολαυστικός – δίχως καμία κοιλιά ή κομμάτια που να υστερούν.
Καλοδουλεμένος, προσεγμένος, με άψογη παραγωγή και τρομερή παράθεση όλων των ρυθμικών και μελωδικών επιπέδων. Ε, αν αυτό δεν το λες αριστούργημα, τότε…
((E A R))
((E Y E))
please re-up
ΑπάντησηΔιαγραφή