GROUP INERANE - "GUITARS FROM AGADEZ VOL.3" (2010)

Νέες μουσικές περιπέτειες για μία από τις πιο γνωστές tuareg μπάντες. Oι Group Inerane, ένα από τα πουλέν της sublime frequencies, ξεχώρισαν από το πρώτο τους κιόλας album, για την αμεσότητα , την απλότητα και την προσεγμένη εκτέλεση του ιδιότυπου αυτού μουσικού είδους που συναντάτε στις βορειοαφρικάνικες χώρες, έχει ρίζες στις επαναστατικές εποχές των δεκαετιών του ’80 και του ’90 και είναι ένα συμπαγές μείγμα της ρυθμικότητας που διακατέχει την αφρικάνικη μουσική, της εγκεφαλικής απόλαυσης που προσφέρει η περίπου επίπεδη επανάληψη μελωδικών μοτίβων και της έντασης και της δύναμης που εμπεριέχει η κιθαριστική μουσική. Όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν σε αξιοζήλευτο επίπεδο στη μουσική που φτιάχνουν οι Group Inerane, είτε στα προηγούμενα albums τους, τα Guitars from Agadez ένα και δύο, είτε στο πιο πρόσφατο, στο οποίο έρχεται να προστεθεί ένα ακόμη μέλος, ο βιρτουόζος κιθαρίστας Koudede Maman (μιας και ο προηγούμενος κιθαρίστας - Adi Mohamad – έπεσε θύμα της ασταμάτητης βίας σε αυτό το σημείο του πλανήτη) , για να προσφέρει περισσότερο όγκο και βάθος στις συνθέσεις της μπάντας από το Νίγηρα. Τα εννέα κομμάτια του δίσκου κυλούν ευχάριστα, σε υπνωτίζουν στον συνεχή και ασταμάτητο ρυθμό τους, σε μαγεύουν με τις κοφτές μελωδίες τους, με τα περίπου εξωτικά φωνητικά τους, με το συγκερασμό παραδοσιακής μουσικής και σύγχρονης rock. Μαγικό, απολαυστικό, ατμοσφαιρικό, θα έλεγε με τρεις μόνο λέξεις.

---

((E A R))
((E Y E))

SABBATH ASSEMBLY – “RESTORED TO THE ONE” (2010)

Οι Sabbath Assembly αποτελούν μάλλον το πιο τρελό από τα πολλά project του αξιόλογου drummer Dave Nuss, γνωστός κυρίως από free psychedelic rockers Νο Νeck Blues Band αλλά και τους Amovalcy. “Τρελό” διότι και οι τέσσερεις μουσικοί που το απαρτίζουν αφιερώνονται στην μελοποίηση μια σειράς από ύμνους της σαϊντελογικής και ολίγον αποκρυφιστικής αίρεσης ‘The Process Church of The Final Judgment’. Λατρεύουν ως θεούς τον Ιησού, τον Σατανά και τον Ιεχωβά και πιστεύουν ότι με την έλευση της Δευτέρας παρουσίας οι τρεις τους θα ενωθούν σε ένα για να επέλθει η συμπαντική ειρήνη ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε, από αυτές τις αμερικανίστικες ψευδό-οργανώσεις που βρήκαν αρκετούς πιστούς – θύματα στις θρησκόληπτες HΠΑ των 70’ς. Τώρα, είναι λογικό ότι, όσο avant garde κι αν είναι οι μουσικές καταβολές σου, όταν φθάνεις να πλαισιώνεις θρησκευτικούς ύμνους με σύγχρονη μουσική να ακούγεσαι περίπου σαν rock opera. Και οι Sabbath Assembly δεν το αποφεύγουν αυτό, προς μεγάλη ευχαρίστηση μας! Οι πρωτότυπες συνθέσεις των Assembly εμπνέονται από το 70’ς αμερικάνικο cult classic hard rock (βλέπε Blue Oyster Cult ή ακόμη Jefferson Airplane), έχουν και funky soul περάσματα , ενώ μία δύο μπαλάντες αφοσίωσης στο Δόγμα, μου θύμισαν, ειλικρινά, τους δικούς μας art rockers Νοστράδαμος! Εντάξει, με αυτές τις μουσικές καταβολές θα μου πείτε, μπορείς να τους πάρεις στα σοβαρά; Μπορείς, διότι οι αρμονικές της φωνή της, λυσσαλέα παθιασμένης με τον ιερό σκοπό, lead singer Jex είναι πραγματικά υπέροχες. Tαυτόχρονα, τα πλήκτρα και οι μελιστάλακτες κιθάρες είναι βγαλμένα θαρρείς από το τελειότερο 70 ‘s psychedelic rock soundtrack για κάποιο cult thriller και ο Nuss στα drums είναι και πάλι στο δικό του free jazz κόσμο προσδίνοντας ενίοτε ένα πιο τζαμαριστό ήχο που και πάλι για ένα περίεργο λόγο κολλάει με το όλο τελετουργικό concept. Προς τυχόν άπιστους και λοιπούς αμφισβητίες : Πίστευε και μη ερεύνα! Εδώ μιλάμε για μια indie psychedelic rock όπερα από τις λίγες…

---

((E A R)) ((E Y E))

HELLVETE - "DE GEK" (2009)

Ο Hellvete προέρχεται από το Βέλγιο, μέλος της funeral folk μουσικής κολεκτίβας και ένας εκ των τριών βασικών στελεχών των Sylvester Anfang II. To “De Gek” – που σημαίνει ανόητος – κυκλοφόρησε πέρυσι από την (K-RAA-K) και όλως περιέργως δεν εμφανίστηκε σε κανένα μουσικό blog. Τα κομμάτια που περιέχει αυτός ο δίσκος θυμίζουν αρκετά τους Sylvester Anfang II: η ψυχεδέλεια είναι το βασικό συστατικό, η σκοτεινή ατμόσφαιρα επίσης, τα θορυβώδη drone σκεπάζουν σαν ομίχλη τις συνθέσεις. Μόνο που εδώ τα κομμάτια είναι πολύ πιο δομημένα και δουλεμένα απ’ ότι στους Sylvester Anfang II όπου κυριαρχεί ο αυτοσχεδιασμός και το μουσικό χάος. Επίσης το “De Gek” είναι ένα πολύ πιο συνεκτικό και συγκλίνει σαφέστατα προς το folk, με τις κιθάρες που απλώνονται σε πολλά επίπεδα, τις απλές μελωδίες στο μπάντζο και σε πολλά σημεία το φλάουτο να αναλαμβάνουν το πρώτο λόγο, υφαίνοντας μία μαύρη και μυστικιστική ατμόσφαιρα – όμοια, ίσως, με κάποιες κυκλοφορίες του Steven R. Smith, ιδίως σε αυτές που εμφανίζεται ως ulaan khol και συγγενικό με τον ήχο του Sam Shalabi και των Master Musicians Of Bukkake. Τα κομμάτια εδώ δεν έχουν εξάρσεις και υφέσεις, εξελίσσονται αργά και υποτονικά, με συγκεχυμένες μελωδίες, με πολλά εφέ στα έγχορδα, με ένα αποδομιστικό noise που δίνει μια επική χροιά – είναι όλα instrumental, εκτός από κάποια σημεία που ακούγονται ψαλμωδίες που θυμίζουν μεσαιωνικές θρησκευτικές χορωδίες. Για όσους αρέσκονται ακόμη στο ψυχεδελικό, σκοτεινό folk.

---

((E A R))
((E Y E))

MARK McGUIRE - "LIVING WITH YOURSELF" (2010)

Πριν από λίγους μήνες η Mego πραγματοποίησε ένα πρώτο άνοιγμα προς τη νέα ευρύτερη σκηνή της Αμερικής, που ευκόλως έχει χαρακτηριστεί ως hypnagogic Pop, προσθέτοντας στους τίτλους της ένα album από τους Emeralds και ένα από τον Oneohtrix Point Never. Τώρα, μετά το αρκετά καλό “Does It Look I’m Here?”, η Mego κυκλοφορεί το καινούργιο solo album του εικοσιτετράχρονου κιθαρίστα και βασικού στελέχους των Emeralds, του Mark McGuire – τα τελευταία χρόνια έχω πετύχει (κυρίως σε blogs) αμέτρητα cd-r και limited edition βινύλια (όπως αυτό) υπό το όνομα αυτού του ταλαντούχου μουσικού, κάποια πιο καθαριστικά που πλησιάζουν περισσότερο το folk, άλλα αφαιρετικά και λιτά, με ατμοσφαιρικά drones. Εδώ λοιπόν ο McGuire φαίνεται να κάνει το κάτι παραπάνω στις solo ηχογραφήσεις του. Συγκινητικά προσωπικό και αυτοβιογραφικό, αυτό το album αποτελείτε από φωτογραφίες της παιδικής του ηλικίας στο εξώφυλλο και εμπεριέχει τμήματα από tapes που είχε ηχογραφήσει αρκετά πίσω στο χρόνο, μεταξύ 1991 και ’98. Το Living With Yourself απλώνεται σε 8 απολαυστικά κομμάτια, σε 8 instrumental συνθέσεις που ακολουθούν μια κυκλική πορεία μελωδιών, κάτι σαν λούπες πάνω στις οποίες χτίζονται καινούργιες λούπες κ.ο.κ. – ο γνώριμος ήχος του McGuire. Μόνο που εδώ είναι αρκετά συναισθηματικός, ζεστός και άμεσος, έχοντας έρθει κοντά στο psych-folk, δίχως να χάνει καθόλου τον απλό και μεστό ψυχεδελικό ήχο που διατρέχει και τα κομμάτια των Emeralrds, με σκόρπιες παρεμβολές από synths (που κάνουν παλιομοδίτικο τον ήχο) και μόνη εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι, που αφού ακούμε το McGuire να μας συστήνεται από την ηλικία των τεσσάρων ετών σαν εισαγωγή, ακολουθεί ένα ηλεκτρισμένο 7λέπτο, που περίπου post-rockίζει. Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν, ένας από τους πιο καλούς κιθαρίστες στη νέα γενιά μουσικών της Αμερικής (ίσως μαζί με τον Cameron Stallones ή αλλιώς Sun Araw) μας παραδίδει ένα υπέροχο δίσκο, που κατορθώνει να ισορροπήσει πάνω σε μία μεγάλη γκάμα ήχων και ειδών μουσικής, βρίσκοντας μέσα από αυτά το δικό του, αποκλειστικό μονοπάτι.

---

((E A R))
((E Y E))

FENNESZ, DANIELL, BUCK - “KNOXVILLE” (2010)

Με κάποια προκατάληψη έβαλα να ακούσω την αυτή την ζωντανή αυτοσχεδιαστική ηχογράφηση. Και αυτό γιατί είναι πολλές οι φορές που φοβεροί μουσικοί από τον ευρύτερο noise / experimental χώρο δεν μπορούν να αποδώσουν το ίδιο σε ένα απαιτητικό αυτοσχεδιαστικό περιβάλλον. Για τον Fennezs κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού η συμμετοχή του στο φευγάτο live electronics τρίο Fenn’ O’ Berg,έχει καταδείξει την αντιληπτική ευρύτητα του τρόπου που δημιουργεί μουσική. Σε εκείνη την βραδιά στο Knoxville, βέβαια, το line-up ήταν αρκετά διαφορετικό αφού είχε μαζί τους Daniell και Buck. Ο Daniell, είναι ένα από τους πιο παραγνωρισμένα post-folk πνευματικά παιδιά του Loren Connors , αφού η μπάντα του San Agustin πότε δεν έλαβε ιδιαίτερη αναγνώριση. Ο Buck είναι ευρύτερα γνωστός από τους μοναδικούς slow improvers The Necks, ενώ συχνά συμμετέχει και με τα κρουστά του και σε άλλα αυτοσχεδιαστικά σχήματα. Οι τρεις τους ,λοιπόν, σε αυτήν την ηχογράφηση, συρράβουν ζωντανά μισή ώρα αιθέριας, ολίγον μελαγχολικής, μουσικής που ακούγεται , τελικά, περισσότερο ως μια χαλαρά δομημένη post-rock ραψωδία πάρα σαν μια άναρχη free improv ανακατωσούρα. O Fennesz μετέρχεται τους γνωστούς πυκνούς ηλεκτρονικούς βόμβους με την μεθοδικότητα διευθυντού ορχήστρας κλασσικής μουσικής, και πάνω σε αυτούς ο Daniell ξεδιπλώνει νωχελικά μια σειρά από κιθαριστικά μινόρε arpeggios που τρεμοπαίζουν γύρω από αυτό το ηχητικό πέπλο με μια φυσική λαμπρότητα. Όσο, για τον πάντοτε ευρηματικό Buck, αυτός χρησιμοποιεί την λιτή προσέγγιση των Necks, τονίζοντας την κάπως ορχηστρική διάσταση της μουσικής με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να «γλύφει» τα hit-hats. Το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα φέρει μια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη υμνική διάσταση που προσωπικά, δε μου θύμισε τίποτε από τον τεχνοκρατικό κόσμο του improv, αλλά με έκανε να απολύσω το καλό 90’s post-rock των Dirty Three, για παράδειγμα .Mάλιστα, στα δραματικά περάσματα του πανέμορφου “Heat From Light”, αυθόρμητα προέβηκα σε μια μάλλον αδιέξοδη προσδοκία : κάπως έτσι θα ήθελα να παίζουν ο επανασυνδεδεμένοι GYBE! εν έτη 2010. ¨Όπως και αν έχει, ας απολαύσουμε για την ώρα αυτή την μισή ώρα αληθινά ηλεκτρισμένης μουσικής.

---

((E A R)) ((E Y E))