Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο δεν υπάρχει σε αυτή την ηχογράφηση, απ’ ότι μπορεί να εύκολα να φανταστεί ο καθένας, βλέποντας τα ονόματα που συμμετέχουν σε αυτόν τον περίπου αυτοσχεδιασμό. Με μία λέξη: δαιμονισμένος. Ακούγοντας την πρώτη πλευρά δύσκολα συμπεραίνεις ότι όλος αυτός ο θόρυβος προέρχεται απλά και μόνο από μια κιθάρα και ένα σετ drums. Και οι δύο μάγοι-μουσικοί βάζουν σκοπό να σε ξεκουφάνουν και, δίχως να πάρουν ανάσα, ο ένας σε βομβαρδίζει με ένα ασταμάτητο ρυθμικό-άρρυθμο όγκο στα drums και ο άλλος – ως συνήθως – ακούγεται σαν να έχει βγάλει καμιά ντουζίνα δάκτυλα παραπάνω που κοπανάνε με βία χορδές και συγχορδίες. Στα χέρια του Bill Orcutt ο όρος physical για το παίξιμο ενός οργάνου αποκτάει μια άλλη έννοια.
Και ενώ την περισσότερη ώρα ακούς απλά δύο τύπους να γυροφέρνουν την θορυβώδη παράνοια με έναν τρόπο που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, εκεί, κάπου στο τέλος της πρώτης πλευράς, που ξαφνικά συντονίζονται, ο Orcutt με ένα κυκλικό θέμα που μοιάζει με drone (ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω πως ακριβώς το καταφέρνει και τι ακριβώς κάνει) και ο Corsano με ατελείωτο γύρισμα που πηγαίνει εναλλάξ από τα τύμπανα στα πιατίνια, ο δαιμονισμένος ήχος αγγίζει την μαγεία.
Μετά τα πράγματα γίνονται πιο ήρεμα και απλά. Στην δεύτερη πλευρά το πράμα κυλάει πάνω σε μια αργόσυρτη ψυχεδέλεια με μόνο κάποια ξεσπάσματα να θυμίζουν την πρώτη πλευρά. Στην αρχή ξενίζει λίγο αυτή η αλλαγή, αλλά μετά από λίγο, όταν κατακάθεται η βαβούρα στο πίσω μέρος των αυτιών, αυτή η πιο εγκεφαλική προσέγγιση του duo μοιάζει εξίσου άψογη. Ο Orcutt σέρνεται πάνω στις χορδές, δίχως να χάνει την punk χροιά στο παίξιμο του (πως θα μπορούσε άλλωστε!) και ο Corsano αναλαμβάνει ρόλο μπροστάρη, με το γνωστό του κουσούρι να βαράει ένα κάρο πράγματα που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα ακουγόταν σαν την φασαρία ενός αυτιστικού παιδιού που βρέθηκε τυχαία μέσα στο κάδο απορριμμάτων, μα στα χέρια του δεν ακούγεται καθόλου έτσι, ίσα-ίσα ακούγεται σαν μια πελώρια χιονοστιβάδα θορύβων που σκαλίζουν ευχάριστα τα εγκεφαλικά σου κύτταρα.
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να μην είχα γράψει τίποτα από τα παραπάνω. Απλά και μόνο Corsano και Orcutt. Αρκεί.
Και ενώ την περισσότερη ώρα ακούς απλά δύο τύπους να γυροφέρνουν την θορυβώδη παράνοια με έναν τρόπο που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, εκεί, κάπου στο τέλος της πρώτης πλευράς, που ξαφνικά συντονίζονται, ο Orcutt με ένα κυκλικό θέμα που μοιάζει με drone (ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω πως ακριβώς το καταφέρνει και τι ακριβώς κάνει) και ο Corsano με ατελείωτο γύρισμα που πηγαίνει εναλλάξ από τα τύμπανα στα πιατίνια, ο δαιμονισμένος ήχος αγγίζει την μαγεία.
Μετά τα πράγματα γίνονται πιο ήρεμα και απλά. Στην δεύτερη πλευρά το πράμα κυλάει πάνω σε μια αργόσυρτη ψυχεδέλεια με μόνο κάποια ξεσπάσματα να θυμίζουν την πρώτη πλευρά. Στην αρχή ξενίζει λίγο αυτή η αλλαγή, αλλά μετά από λίγο, όταν κατακάθεται η βαβούρα στο πίσω μέρος των αυτιών, αυτή η πιο εγκεφαλική προσέγγιση του duo μοιάζει εξίσου άψογη. Ο Orcutt σέρνεται πάνω στις χορδές, δίχως να χάνει την punk χροιά στο παίξιμο του (πως θα μπορούσε άλλωστε!) και ο Corsano αναλαμβάνει ρόλο μπροστάρη, με το γνωστό του κουσούρι να βαράει ένα κάρο πράγματα που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα ακουγόταν σαν την φασαρία ενός αυτιστικού παιδιού που βρέθηκε τυχαία μέσα στο κάδο απορριμμάτων, μα στα χέρια του δεν ακούγεται καθόλου έτσι, ίσα-ίσα ακούγεται σαν μια πελώρια χιονοστιβάδα θορύβων που σκαλίζουν ευχάριστα τα εγκεφαλικά σου κύτταρα.
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να μην είχα γράψει τίποτα από τα παραπάνω. Απλά και μόνο Corsano και Orcutt. Αρκεί.
((E A R))
((E Y E))
