Αυτός ο νεαρός κύριος, μόλις 23 παρακαλώ, κατοικοεδρεύει στη Νέα Υόρκη και έχει ήδη προλάβει να κυκλοφορήσει τέσσερα album. Η μουσική που πλάθει συγγενεύει αρκετά με αυτή του James Blacksaw. Ιδιαιτέρως τεχνική, βασισμένη στη δωδεκάχορδη κιθάρα, στις έντονες μελωδίες, στη βαριά ατμόσφαιρα. Μέσα σε κάτι περισσότερο από μίση ώρα που διαρκεί το Hallway of Mirrors από την VHF, ο Turnquist καταφέρνει να πείσει για την αρτιότητα και την δυναμική των συνθέσεων, που εξελίσσονται σε ομόκεντρους κύκλους. Οι μελωδίες παρατάσσονται η μία μετά την άλλη, γύρω από ένα κλειστό πυρήνα επαναλαμβανόμενων μοτίβων, σχεδόν μάντρα θα έλεγα, στη δωδεκάχορδη κιθάρα. Από εκεί και πέρα, το πιάνο και το vibraphone συμμετέχουν ενεργά στη δομή αυτών των μελωδίων, που ορθώνονται επικές και επιβλητικές σε ένα σύνολο τόσο έντονα στατικό που γίνετε περίπου ψυχεδελικό - που είναι σα να σε τοποθετεί σε ένα κλειστό χωλ γεμάτο καθρέπτες, όπου χάνεσαι και ζαλίζεσαι από την επανάλληψη των αντανακλάσεων και απο την πολλαπλότητα των ειδώλων. Τα ίχνη των επιρροών είναι εύκολα αναγνώσιμα: John Fahey, Jack Rose, Steve Reich. Αν δεν ήταν τόσο καλά παιγμένο, με την βοήθεια των Christopher Tignor στο βιολί και Matthew O’Koren στο vibraphone, αν η παλέτα των τόνων που συνθέτουν τις μελωδίες δεν ήταν τόσο μεγάλη και τόσο πολύχρωμη, αν υπήρχαν περισσότερα κλισέ και στερεότυπα από τη πολυφορεμένη ρομαντική νέο-φολκ, αν τα κομμάτια δεν ήταν τόσο συμπαγή και χρονικά περιορισμένα, ίσως θα είχαμε να κάνουμε με μία κυκλοφορία της σειράς, μία ακόμη από τις πολλές που αναπαράγουν αυτό το είδος μουσικής. Όμως δεν είναι έτσι. Ο Turnquist κατορθώνει να διαφέρει, κατορθώνει να δείχνει αξιοζήλευτη ωριμότητα (για την ηλικία του) και να μην πλατειάζει. Μέσα από τα 5 χωρίς καθόλου φωνητικά κομμάτια του, αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει ένα από τα κορυφαία album της χρονιάς, στο συγκεκριμένο μουσικό είδος.
((E A R))
((E Y E))
