MASTER MUSICIANS OF BUKKAKE - "FAR WEST" (2013)

Μετά την τριλογία των Totem, η κολεκτίβα μουσικών από το Seattle (μάλλον, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την πραγματική τους ταυτότητα – άνθρωποι; Εξωγήινοι; Πλάσματα του μέλλοντος;) επιστρέφει με ένα album υπό τον απλό, άλλα άκρως ιντριγκαδόρικο τίτλο Far West. Και μπορεί να άλλαξαν concept, μα η ουσία της μουσικής τους δεν έχει αλλάξει, σχεδόν, καθόλου: μεγάλα ψυχεδελικά κομμάτια, με επαναλαμβανόμενα θέματα, με επικούς ρυθμούς, βαριά drone, κιθάρες που φολκίζουν και πάνω απ’ όλα μια τελετουργική αίσθηση. Βέβαια υπάρχουν και διαφορές σε σχέση με τα τρία Totem: εκείνα θυμίζουν, από λίγο έως πολύ, μουσική υπόκρουση για κάποια τελετή με θυσία νεαρής παρθένας, ενώ το Far West μοιάζει περισσότερο σαν μουσική που προορίζεται για το μοίρασμα του αίματος της στα μέλη της φυλής, μέσα σε ξύλινες κούπες γύρω από μια σεμνή φωτιά, στα βάθη κάποιας αμερικανικής ερήμου.
Επιμένοντας στη σκοτεινή ελεγεία τους, δίχως να φαίνεται να αλλάζουν το παραμικρό – εντάξει αλλάζοντας λίγα πράγματα – οι MMOB από εκεί που φλέρταραν με το metal, ή έστω το drone metal, με υπερβολικά ηλεκτρισμένα θέματα, χαοτικά feedbacks και κομμάτια που απλωνόντουσαν δίχως κάποιον ιδιαίτερο σκοπό – εξόν την δημιουργίας ατμόσφαιρας, εδώ κάτι τα φωνητικά σε μερικά σημεία (ιδίως στο cave of light the prima materia), κάτι τα πνευστά που ακούγονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάτι τα κρουστά που συνεχίζουν να είναι επικά μα έχουν αποκτήσει μια κάποια ευελιξία, κάτι τα πλήκτρα, οι ακουστικές κιθάρες ή ίσως οι ίδιες οι μελωδίες, κάτι τέλος πάντων κάνει τον ήχο τους να μοιάζει με Far West – να μοιάζει με soundtrack για παλιό δευτεροκλασάτο western, ή για ταινία τρόμου στη δεκαετία του ’70.
Μπορεί να είναι η ιδέα μου, μα έχω την εντύπωση πως οι MMOB κατάφεραν να βάλουν στο ήχο τους κάτι από την μαγεία του Ennio Morricone και κάτι από την καλτίλα του Dario Argento – γεγονός που προφανώς αποτελεί επίτευγμα και κάνει το δίσκο Far West το πιο προσεγμένο, πιο καλοδουλεμένο δημιούργημα της μυστηριώδους αυτής μπάντας.

---

((E A R))
((E Y E))

EYVIND KANG - "THE NARROW GARDEN" (2012)

Η πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του ασιατικής καταγωγής καναδού συνθέτη και πολύοργανίστα ήταν τα έντονα γήινα drones και τα εξωπραγματικά φωνητικά που αναδείχτηκαν στο περσινό υπέροχο “Visible Breath”. Με είχε εντυπωσιάσει επαγγελματική, άψογη αισθητικά προσέγγιση που πρόδιδε την avant garde μουσική του παιδεία, χωρίς να ακούγεται κλινικός ή κλισέ. Βοηθητικός μέλος των Secret Thiefs και των Master Musicians Of Bukkake, o Kang γνωρίζει πώς να αλατίζει μια στενή και άνοστη μουσική «παρτιτούρας» με τις απαραίτητες τζούρες ατονικής μη κανονικότητας και φαινομενικά αντικρουόμενων στοιχείων. Για την ώρα, το magnum opus του είναι το “Narrow Garden” , ένα άλμπουμ που βρίθει από φρέσκιες ιδέες για το τι είναι η παραδοσιακή μουσική και πως πρέπει αυτή να ενορχηστρώνεται σε ένα νέο-κλασσικό ύφος. Είναι αξιοθαύμαστο πως καταφέρνει να κινείται τόσο ελεύθερα μεταξύ της Ευρωπαϊκής και της Ανατολίτικης κλασσικής μουσικής, προτείνοντας μια νέα μουσική, που τρεφόμενη από τις παραφωνίες της, δημιουργεί μια πρωτόγνωρο ηχητικό αναβρασμό. Η έμπνευση του προέρχεται από τη λυρική ερωτική ποίηση του Μεσαίωνα και από τις αρχαίες μουσικές κλίμακες της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής . Με ένα τρόπο εσωτερικό δικό του, μέσα σε 37 λεπτά στήνει ένα πνευματικό ταξίδι που σε πάει πίσω σε μακρινές εποχές στοιχειωμένες από προαιώνιους μύθους . Σαν ένα soundtrack δηλαδή, για την πλέον φευγάτη ταινία εποχής που κανείς από το Hollywood δεν έχει την φαντασία να σκηνοθετήσει. Έτσι, το εναρκτήριο “Forest Sama’i” και το “Invisus Natalis” που κλείνει αντίστοιχα το άλμπουμ με τα παιχνιδιάρικα, ερωτογενή πνευστά τους και τους λάγνους ανατολίτικους ρυθμούς σε μεταφέρουν στο μέσον του πιο παραζαλισμένου εξωτικού πανηγυριού. Βέβαια, αυτά έρχονται σε προκλητική αντίστιξη με τα “Usnea” και το ομώνυμο στο μέσο του άλμπουμ όπου σχεδόν noise αρμονικές των εγχόρδων σε πετούν αίφνης στο μέσον της πιο αφιλόξενης και αχανούς ηχητικής στέπας. Από την άλλη, τα μελοποιημένα ποιήματα “Pure Nothing” και “Mineralia” με την αγγελική φωνή της Jessika Kenney ξεδιψούν τα αυτιά σου σαν το γάργαρο νερό μιας ερημικής όασης. Αυτά και άλλα σοφά κρυμμένα μουσικά μυστηριώδη καθιστούν τον στενωπό κήπο του Kang ένα μουσικό επίγειο παράδεισο για όσους επιλέξουν να περιπλανηθούν άδολα μέσα σα αυτόν.

---

((E A R))
((E Y E))

MASTER MUSICIAN OF BUKKAKE - "TOTEM 3" (2011)

Με αυτό το δίσκο κλείνει η τριλογία των Master Musician Of Bukkake η οποία θα επιχειρούσε, θεωρητικά τουλάχιστον, να βρει ένα μουσικό μονοπάτι ανάμεσα στη ψυχεδελική φολκ και το μέταλ. Η συμπαθής κολεκτίβα από το Seattle, με το πικάντικο όνομα, που συνδέεται με τους Earth και τους Sun City Girls, μάλλον ξέχασε στη πορεία το στόχο αυτής της τριλογίας. Η τουλάχιστον έτσι φαίνεται ακούγοντας το τρίτο μέρος των Totem. Ένας διάχυτος μυστικισμός, ένα εθνογραφικό μωσαϊκό από σαφώς ηλεκτρισμένους, βαριούς και ψυχεδελικούς ήχους, αλλά σε καμία περίπτωση μέταλ, όπως ήταν το πρώτο μέρος της σειράς ή όπως είχα πιστέψει ότι θα ήταν τα υπόλοιπα Totem. Έστω και με αυτό τον τρόπο πάντως, το 3 αξίζει. Αξίζει για την σκοτεινή, ομιχλώδη και τελετουργική του ατμόσφαιρα, για τα επιθετικά και άκρως επιδραστικά drones, για τις κολλημένες μελωδίες του. Αξίζει για το προσεγμένα απλωμένο ψηφιδωτό τοπικών μουσικών ιδιωμάτων, που μπλέκει Αραβικούς αμανέδες, Ινδικούς ύμνους (in the twilight of kali yuga), Αφρικάνικο ρυθμικό touareg (prophecy of the white camel - namoutarre), θυσίες σε κακόβουλες θεότητες (reign of quantity and the signs of the times – patriarch of the iron age). Αξίζει για το, ακόμη μια φορά, εξαίσιο εξώφυλλο του. Αξίζει για την πολυχρωμία των ήχων, για την πληθώρα των οργάνων και τη πολύ καλή, σε εκτέλεση, πολυεπιπεδότητα των μελωδιών. Σε αντίθεση με το 1 και το 2, όπου υπήρχε κρυμμένη μία αίσθηση αυτοσχεδιασμού πάνω σε κάποια μελωδία ή ρυθμό, το 3 ακούγετε προσεγμένα δουλεμένο, κάθε ήχος και κάθε νότα έχει βρει την ακριβή του θέση, τίποτα δεν έχει αφεθεί στη θεά τύχη. Το Totem 3, από την Important!, αξίζει γιατί απλούστατα είναι ένα γαμάτο εθνορόκ, γνήσιο τέκνο της ανωμαλίας των Sun City Girls, ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα της καλύτερης ritual folk, παγανιστικό, παραισθητικό, ρυθμικό, κάπου-κάπου ειρωνικό και σε στιγμές επικό.

---

((E A R))
((E Y E))

MASTER MUSICIANS OF BUKKAKE - "ELOGIA DE LA SOMBRA" (2010)

Οι Master Musicians Of Bukkake (η αυτολογοκρισία δεν μου επιτρέπει να μεταφράσω τι ακριβώς σημαίνει το όνομα αυτής της μπάντας) είναι μια μουσική κολεκτίβα από το Seattle με ρίζες που φτάνουν στους Sun City Girls, στους Earth, κτλ. Έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει διάφορους αξιόλογους δίσκους (εκκρεμεί ακόμη το τρίτο μέρος της σειράς Totem, που σύμφωνα με τους ιδίους παντρεύει τη metal με το folk) και μουσικά κινούνται σε ένα αρκετά ευρύ φάσμα, από την drone-folk, τη ψυχεδέλεια, το kraut, το ambient, τη metal. Όπως είναι λογικό λοιπόν κάθε νέο τους πόνημα αποτελεί και μία μικρή έκπληξη για το φιλόμουσο (με μούσια ή χωρίς) κοινό μιας και ο ήχος τους ποτέ δεν κατακάθεται σε ένα συγκεκριμένο ύφος. Σε αυτή τη κυκλοφορία από την Latitudes, οι Master Musicians Of Bukkake μας παραδίδουν 2 μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Ο αυτοσχεδιασμός κυριαρχεί εδώ ή έστω, το ασταμάτητο τζαμάρισμα που οδηγεί σε δύο εντελώς, μα εντελώς, διαφορετικής αισθητικής κατευθύνσεις. Έτσι λοιπόν, στην αρχή (στο Tainted Phenomena) έχουμε ένα αργόσυρτο drone κομμάτι, που σταδιακά γεμίζει με folk στοιχεία, με μελωδίες που γίνονται ολοένα και πιο ζωντανές και πιο άμεσες και μεταλλάζουν τον ήχο σε ένα psych-folk ανεμοστρόβιλο, με ανατολίτικες επιρροές και μυστικιστική ατμόσφαιρα, που αν σου αρέσει λίγο αυτός ο ήχος, σε συναρπάσει. Έπειτα (στο Elogia De La Sombra, που έχει δανειστεί το τίτλο του από ένα ποίημα του Borges) νιώθεις έντονα τη διάθεση να σηκωθείς και να κοπανίσεις το cd player, βέβαιος πως από μόνο του άλλαξε το cd και αποφάσισε να παίξει Neu! Η αλήθεια είναι πως το cd player δεν έχει χαλάσει (ακόμη), απλώς οι Master Musicians Of Bukkake θέλησαν να παίξουν κάτι διαφορετικό και να δώσουν τα ρέστα τους στη Kraut-rock χτίζοντας πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο ένα μουσικό ψηφιδωτό γεμάτο ενέργεια, ρυθμό και ένταση, δυνατό και λίγο παλιομοδίτικο, που σε αναγκάζει να συντονιστείς μαζί του. Από την ανατολή στη δύση και πάλι πίσω λοιπόν, αυτή η κολεκτίβα τα καταφέρνει μια χαρά να ακούγεται σαν τις καλύτερες επιλογές σε μια συλλογή ενός ψυχεδελά συλλέκτη δίσκων.

---

((E A R))
((E Y E))

MASTER MUSICIANS OF BUKKAKE - "TOTEM ONE" (2009)

H περίεργη μουσική κολεκτίβα από το Seattle με το όνομα Master Musicians Of Bukkake, επανέρχεται μετά από πολύ καιρό. Αφήνοντας την abduction των Sun City Girls και επίσης αφήνοντας το ιδιωματικό ritualistic free-folk που έπαιζαν, βγάζουν έναν επιθετικό και άκρως ελκυστικό δίσκο από την conspiracy records. Οι κιθάρες σκληραίνουν, o ήχος βαραίνει, η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει και το αποτέλεσμα είναι ένα ενθουσιώδες μείγμα εθιμοτυπικών ήχων και ρυθμικών ηλεκτρικών μελωδιών, που αδόκιμα μπορούμε να ονομάσουμε metal-folk! Το Totem one, θεωρητικά τουλάχιστον, αποτελεί το πρώτο έπος μίας τριλογίας τελετουργικών gamelan συνδιασμένων με black metal.

---

((E A R)) ((E Y E))