AMBARCHI / FENNESZ / PIMMON / REHBERG / ROWE - “AFTERNOON TEA” (2009)

Σπάνια βλέπουμε επανεκδόσεις παλαιότερων άλμπουμ από το χώρο της αυτοσχεδιαστικής μουσικής. Αντίθετα, με το σύνολο της rock / pop / metal κτλ μουσικής ιστορίας υποτίθεται ότι ο αυτοσχεδιασμός δεν κοιτά ποτέ προς τα πίσω και τέλος πάντων καταπιάνεται πάντοτε με το παρόν και το μέλλον. Η έννοια του «ντοκουμέντου» είναι θεωρητικά σχετική σε αυτό το είδος μουσικής. Παρόλα αυτά, η επανακυκλοφορία με έξτρα υλικό του ηχογραφημένου στην Μελβούρνη “Afternoon Tea”, μπορεί να ξεφύγει από το κατηγορών των πιουρίστων του improv με την δικαιολογία ότι η πρώτη έκδοση του πίσω στο 2000 ήταν σε 50 κόπιες μόλις, οπότε ελάχιστοι ήταν αυτοί που το άκουσαν. Όπως κι αν έχει η ποιότητα της μουσικής είναι αυτή που μετρά και στην περίπτωση αυτή πραγματικά ξεχειλίζει. Ηχογραφημένοι λίγες μέρες μετά την αλλαγή της χιλιετίας, οι μακροσκελείς αυτοσχεδιασμοί που εμπεριέχονται εδώ συνοψίζουν την κύρια κατεύθυνση της improv διεθνούς σκηνής την τελευταία δεκαετία : αφαιρετική, αναγωγική και άκρως ηλεκτρονική (όσον αφορά στην ηχητική πηγή). Οι Ambarchi και Rowe (πρώην ΑΜΜ) χειρίζονται με το δικό του τρόπο την «ξαπλωτή» κιθάρα και οι μάστορες των PowerBooks Fennezs, Gough (ή Pimmon) και Rehberg ( ή Pita) δημιουργούν μια σειρά από πανέμορφους ηλεκτρονικούς ήχους. Αν και καθένας τους είναι από τα σπουδαία ονόματα του χώρου δεν παρασύρονται σε μια φασαριόζικη maximal επίθεση, αλλά πιστοί στις βασικές αρχές του Reductionism αρκούνται σε μικρές καίριες επεμβάσεις στο ηχητικό πεδίο όταν κρίνουν ότι θα πουν κάτι ουσιαστικό. Δεν θέλω να κουράσω άλλο περιγράφοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, ο καλός αυτοσχεδιασμός είναι μία μουσική ροή, μια σειρά από ήχους – σκέψεις που δύσκολα καλουπώνονται. Θα πω μόνο πως στο εναρκτήριο κομμάτι (πρώτος αυτοσχεδιασμός) είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που οι μουσικοί σταδιακά μέσα από πολύ απλές μουσικές φράσεις μπορούν να φθάσουν στο τόσο ερεβώδες drone noise κρεσέντο μετά από 10 λεπτά. Και επίσης ακούγοντας την φανταστική ποικιλία στην υφή των ηλεκτρονικών μπλιμπλικιών συνειδητοποιώ ότι τα laptops / PowerBooks θα πρέπει να αναπαύονται στα γονατάκια λίγων αυτοσχεδιαστών. Αυτών που ξέρουν να εξάπτουν τη φαντασία.

---

((E A R)) ((E Y E))

FENNESZ, DANIELL, BUCK - “KNOXVILLE” (2010)

Με κάποια προκατάληψη έβαλα να ακούσω την αυτή την ζωντανή αυτοσχεδιαστική ηχογράφηση. Και αυτό γιατί είναι πολλές οι φορές που φοβεροί μουσικοί από τον ευρύτερο noise / experimental χώρο δεν μπορούν να αποδώσουν το ίδιο σε ένα απαιτητικό αυτοσχεδιαστικό περιβάλλον. Για τον Fennezs κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού η συμμετοχή του στο φευγάτο live electronics τρίο Fenn’ O’ Berg,έχει καταδείξει την αντιληπτική ευρύτητα του τρόπου που δημιουργεί μουσική. Σε εκείνη την βραδιά στο Knoxville, βέβαια, το line-up ήταν αρκετά διαφορετικό αφού είχε μαζί τους Daniell και Buck. Ο Daniell, είναι ένα από τους πιο παραγνωρισμένα post-folk πνευματικά παιδιά του Loren Connors , αφού η μπάντα του San Agustin πότε δεν έλαβε ιδιαίτερη αναγνώριση. Ο Buck είναι ευρύτερα γνωστός από τους μοναδικούς slow improvers The Necks, ενώ συχνά συμμετέχει και με τα κρουστά του και σε άλλα αυτοσχεδιαστικά σχήματα. Οι τρεις τους ,λοιπόν, σε αυτήν την ηχογράφηση, συρράβουν ζωντανά μισή ώρα αιθέριας, ολίγον μελαγχολικής, μουσικής που ακούγεται , τελικά, περισσότερο ως μια χαλαρά δομημένη post-rock ραψωδία πάρα σαν μια άναρχη free improv ανακατωσούρα. O Fennesz μετέρχεται τους γνωστούς πυκνούς ηλεκτρονικούς βόμβους με την μεθοδικότητα διευθυντού ορχήστρας κλασσικής μουσικής, και πάνω σε αυτούς ο Daniell ξεδιπλώνει νωχελικά μια σειρά από κιθαριστικά μινόρε arpeggios που τρεμοπαίζουν γύρω από αυτό το ηχητικό πέπλο με μια φυσική λαμπρότητα. Όσο, για τον πάντοτε ευρηματικό Buck, αυτός χρησιμοποιεί την λιτή προσέγγιση των Necks, τονίζοντας την κάπως ορχηστρική διάσταση της μουσικής με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να «γλύφει» τα hit-hats. Το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα φέρει μια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη υμνική διάσταση που προσωπικά, δε μου θύμισε τίποτε από τον τεχνοκρατικό κόσμο του improv, αλλά με έκανε να απολύσω το καλό 90’s post-rock των Dirty Three, για παράδειγμα .Mάλιστα, στα δραματικά περάσματα του πανέμορφου “Heat From Light”, αυθόρμητα προέβηκα σε μια μάλλον αδιέξοδη προσδοκία : κάπως έτσι θα ήθελα να παίζουν ο επανασυνδεδεμένοι GYBE! εν έτη 2010. ¨Όπως και αν έχει, ας απολαύσουμε για την ώρα αυτή την μισή ώρα αληθινά ηλεκτρισμένης μουσικής.

---

((E A R)) ((E Y E))