Είμαι από αυτούς που όταν είχα ακούσει το Ride The Skies είχα εκστασιαστεί – μου ακουγόταν τότε ως κάτι εντελώς πρωτότυπο, διαφορετικό και όσο ακραίο χρειαζόμουν. Και επίσης είμαι από αυτούς που όταν είδα το The Power Of Salad And Milkshakes μου είχαν πέσει τα σαγόνια με την ενέργεια που έβγαζαν οι συναυλίες τους. Η πόρωση μου με τους Lightning Bolt συνεχίστηκε και μέχρι το Hypermagic Mountain, μα στο Earthly Delights ένιωσα πως έχουν αρχίσει να το χάνουν, να επαναλαμβάνονται, να σβήνει το φρέσκο και δυναμικό που είχαν, να είναι εγκλωβισμένοι στη μουσική τους μανιέρα. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα πως είχαν διαλυθεί. Αμ δε.
Έξι χρόνια μετά το duo επιστρέφει. Το Fantasy Empire περιέχει κομμάτια που έχουν ηχογραφηθεί εν καιρώ σε χλιδάτο studio, με γυαλισμένο ήχο, προσεγμένη παραγωγή, όλα στην εντέλεια. Ναι, αυτό απέχει πολύ από τις συναυλίες των 50 ατόμων σε υπόγεια και γκαράζ, από την βρωμιά του ήχου στις πρώτες τους κυκλοφορείς. Εξάλλου στην πορεία οι Lightning Bolt εξελίχθηκαν σε μια μπάντα που έπαιζε σε μεγάλα φεστιβάλ, αναγνωρισμένη από ένα ευρύ κοινό…
Η μετάβαση αυτή από μια απλή DIY μπάντα με punk ύφος σε ένα μεγάλο όνομα που ηχογραφεί για την Bjork και με τους Boredoms, δεν είναι ακριβώς εύκολη. Μπορείς άνετα να χάσεις την μπάλα, έχει συμβεί σε πολλούς μουσικούς. Και όταν έβαλα να ακούσω το Fantasy Empire, ομολογώ ότι ήμουν λίγο προκατειλημμένος – πίστευα ότι θα ήταν ένα αναμάσημα από τα ίδια. Φυσικά, είχα άδικο.
Τα κομμάτια προφανώς και πλημμυρίζουν από ενέργεια, από θόρυβο, από την χαρακτηριστική αμεσότητα της μπάντας, που από τα πρώτα δευτερόλεπτα σε παρασύρει να σηκωθείς και να κοπανιέσαι σαν επιληπτικός – τα drums είναι καταιγιστικά, η κιθάρα-μπάσο τίγκα στην παραμόρφωση. Αυτά όμως ήταν δεδομένα, έτσι κι αλλιώς. Η διαφορά από ότι προηγούμενο έχουν κυκλοφορήσει, έχει να κάνει με την παραγωγή. Εκμεταλλευόμενοι τον γυαλισμένο ήχο, τα κομμάτια τους ρέπουν προς το metal, χάνουν την τραχύτητα τους και γίνονται περισσότερο εγκεφαλικά. Εντάξει, ακόμη το κάθε λεπτό του δίσκου μυρίζει ιδρωτίλα και βαρβατίλα, μα ταυτόχρονα οι εναλλαγές, οι πιο καθαρές μελωδικές γραμμές, οι αυξομειώσεις στην ένταση και την ταχύτητα και οι κορυφώσεις, είναι προσεκτικά δουλεμένες – το art noise που τους χαρακτηρίζει, δεν είναι πια κάτι του στυλ “βαράμε δίχως οίκτο” που σε πιάνει από τον σβέρκο και σε κοπανάει στο τοίχο – δεν προκαλεί, παρά προσκαλεί στον μαγικό, πολύχρωμο και θορυβώδη κόσμο του. Τα κομμάτια δεν είναι μονολιθικά και άκαμπτα, μα έχουν εξέλιξη, πορεία, αφήγηση.
Ή, για να μην το κουράζω, το δισκάκι απλά γαμάει.
Έξι χρόνια μετά το duo επιστρέφει. Το Fantasy Empire περιέχει κομμάτια που έχουν ηχογραφηθεί εν καιρώ σε χλιδάτο studio, με γυαλισμένο ήχο, προσεγμένη παραγωγή, όλα στην εντέλεια. Ναι, αυτό απέχει πολύ από τις συναυλίες των 50 ατόμων σε υπόγεια και γκαράζ, από την βρωμιά του ήχου στις πρώτες τους κυκλοφορείς. Εξάλλου στην πορεία οι Lightning Bolt εξελίχθηκαν σε μια μπάντα που έπαιζε σε μεγάλα φεστιβάλ, αναγνωρισμένη από ένα ευρύ κοινό…
Η μετάβαση αυτή από μια απλή DIY μπάντα με punk ύφος σε ένα μεγάλο όνομα που ηχογραφεί για την Bjork και με τους Boredoms, δεν είναι ακριβώς εύκολη. Μπορείς άνετα να χάσεις την μπάλα, έχει συμβεί σε πολλούς μουσικούς. Και όταν έβαλα να ακούσω το Fantasy Empire, ομολογώ ότι ήμουν λίγο προκατειλημμένος – πίστευα ότι θα ήταν ένα αναμάσημα από τα ίδια. Φυσικά, είχα άδικο.
Τα κομμάτια προφανώς και πλημμυρίζουν από ενέργεια, από θόρυβο, από την χαρακτηριστική αμεσότητα της μπάντας, που από τα πρώτα δευτερόλεπτα σε παρασύρει να σηκωθείς και να κοπανιέσαι σαν επιληπτικός – τα drums είναι καταιγιστικά, η κιθάρα-μπάσο τίγκα στην παραμόρφωση. Αυτά όμως ήταν δεδομένα, έτσι κι αλλιώς. Η διαφορά από ότι προηγούμενο έχουν κυκλοφορήσει, έχει να κάνει με την παραγωγή. Εκμεταλλευόμενοι τον γυαλισμένο ήχο, τα κομμάτια τους ρέπουν προς το metal, χάνουν την τραχύτητα τους και γίνονται περισσότερο εγκεφαλικά. Εντάξει, ακόμη το κάθε λεπτό του δίσκου μυρίζει ιδρωτίλα και βαρβατίλα, μα ταυτόχρονα οι εναλλαγές, οι πιο καθαρές μελωδικές γραμμές, οι αυξομειώσεις στην ένταση και την ταχύτητα και οι κορυφώσεις, είναι προσεκτικά δουλεμένες – το art noise που τους χαρακτηρίζει, δεν είναι πια κάτι του στυλ “βαράμε δίχως οίκτο” που σε πιάνει από τον σβέρκο και σε κοπανάει στο τοίχο – δεν προκαλεί, παρά προσκαλεί στον μαγικό, πολύχρωμο και θορυβώδη κόσμο του. Τα κομμάτια δεν είναι μονολιθικά και άκαμπτα, μα έχουν εξέλιξη, πορεία, αφήγηση.
Ή, για να μην το κουράζω, το δισκάκι απλά γαμάει.
((E A R))
((E Y E))
