KEY OF SHAME - "THRENODY FOR MARCUS JUNIUS BRUTUS" (2012)

Μετά το πολύ καλό drone / psych / noise που εκτοξεύει σε επιληπτικό ρυθμό ως Decimus, ο πολυπράγμων Pat Murano (μέλος των No –Neck Blues Band και των K. Salvatore) μένει στον αφρό της μοντέρνας avant noise και αυτόν τον μήνα με την κυκλοφορία του νέου του project – συνεργασία με τον κιθαρίστα των Sightings, Mark Morgan. O ήχος που ξερνούν βδελυρώς ως Key of Shame στο εν λόγω LP είναι ένας φόρος τιμής στο πρώιμο σκοτεινό χαοτικό industrial τύπου Throbbing Gristle / Coil, αλλά και ταυτόχρονα μια προβολή αυτών των γκρίζων ηχοχρωμάτων σε ένα πιο φανταχτερό ψυχεδελικό καμβά. Στην πρώτη πλευρά του LP o Morgan επιδίδεται στο γνωστό από τους Sightings ξερό, γρατζουνιστό ξύσιμο της κιθάρας του παράγοντας ένα αλλοιωμένο ηλεκτρικό βόμβο που κοντράρει συνεχώς τις εξώκοσμες, ψυχοδραστικές λούπες του Murano. Έτσι, η πρώτη πλευρά όσο τεχνητά αφιλόξενη ηχητικά κι αν είναι ορθώνει ένα σκληρό, μπετονένιο concrete οικοδόμημα υψηλής μεταμοντέρνας noise αισθητικής. Στην δεύτερη πλευρά, οι γραμμές μεταξύ των δύο πλησιάζουν περισσότερο τονικά και η διάθεση τους μοιάζει να είναι να «ταξιδέψουν» παρά να ενοχλήσουν τον ακροατή. Με μαεστρία οι post-techno /industrial βρόγχοι στο ξεκίνημα λειώνουν οργανικά σε μια πηκτή ambient drone λάβα, που καταπίνει με την βουλιμική μη-στατικότητα της κάθε διάθεση για άσκοπες και περιττές περιπλανήσεις σε χλιαρά και άστοχα «ambient» αβαθή ηχοτόπια -αναμασήματα που μας σερβίρουν άλλοι όχι τόσο ευφάνταστοι δημιουργοί όσο οι δύο ταλαντούχοι new Yorkers. Ελπίζω να με συγχωρέσει ο Tzomborgha, αλλά μαζί με τα soundtracks των Cyclobe που θα βρείτε εδώ, αυτή η μεταμοντέρνα θρηνωδία για την ιστορικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Βρούτου αποτελούν ότι πιο καλοδουλεμένο άκουσα τον τελευταίο καιρό από την drone / industrial σκηνή.

---

((E A R))
((E Y E))

NO-NECK BLUES BAND -"YTIU" (2011)

Mε χαρά αντιλήφθηκα ότι παίζουν στην πιάτσα δύο «νέες» κυκλοφορίες της αγαπημένης αυτοσχεδιαστικής κολεκτίβας από την Νέα Υορκη, της πλέον ποιοτικής από την λεγόμενη New Weird America σκηνή. Εδώ, λοιπόν, έχουμε το “Ytiu” και σε λίγες μέρες κυκλοφορεί και το “CINo51” και τα δύο σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα. Το “Ytiu” ηχογραφήθηκε πίσω στο 2009, όταν η κολεκτίβα ήταν σε ενεργή κατάσταση, στo studio των Faust στην Γερμανία. Και οι δύο πλευρές του LP, καταλαμβάνονται από δύο μακροσκελή ελευθέρας πλοκής και αμοιβαδοειδούς μορφής κομμάτια , χωρίς την πιο σφικτή δομή που εμφάνισαν για τα μέτρα τους στο “Clomeim” και το “Qvaris” παλιότερα. Κλεισμένη μέσα στο θρυλικό studio στo Scheer η μπάντα μοιάζει να βρίσκεται σε μια πρωτοφανή πνευματικά ενεργή κατάσταση, σε ένα κοσμικό συντονισμό που μπορεί να προέρχεται μόνο μετά από πολλές ώρες κοινού μουσικού διαλογισμού. Την στιγμή που ο Ηans-Joachim Irmler αποφάσισε να πατήσει το rec, είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται ο χαρακτηριστικός νεφελώδης, ασαφής avant rock NNCK ήχος, με την κιθάρα να συμπεριφέρεται στα American primitive blues με τον πιο νεοϋορκέζικα μινιμαλιστικό τρόπο, τα keyboards απέκτησαν όλη την κοσμική μαγεία της 70s Krautrock, και τα κρουστά να χτυπούν στο βάθος στον δικό τους τελετουργικό ρυθμό. Ο τρόπος που φαινομενικά άναρχα εγχέονται όλοι αυτά τα ηχητικά στοιχεία για να δημιουργήσουν το εθιστικό ψυχεδελικό μίγμα που σε ζαλίζει ευχαρίστα σε κάθε ακρόαση, είναι και η ιδιαιτερότητα τους. Σε αντίθεση με τα ψυχεδελικά 70s, τίποτα δεν ακούγεται προγραμματισμένο ή φορμαλιστικό. Το ψυχεδελικό όλον πηγάζει από έναν ανοικτό αυτοσχεδιασμό τόσο αβίαστα… Μάλιστα, προς το τέλος της πρώτης πλευράς, για άγνωστο λόγο, ξεκινά ένας πειραματισμός με άτονους ηλεκτρονικούς ήχους που η παιχνιδιάρικη του διάθεση μπορεί να συγκριθεί με τις πιο κούκου στιγμές του Jim O’ Rourke. Από την άλλη, όλο το τζαμάρισμα της δεύτερης πλευράς αφιερώνεται στον πρόσφατα τότε αποθανόντα Richard Wright των Pink Floyd και ίσως είναι ότι πιο κοντά στο πνεύμα του “Set The Controls For The Heart Of The Sun” που θα ακούσεις για χρόνια. Για μια ακόμη φορά άψογοι οι NNCK. Οι οπαδοί τους ελπίζουμε σε ενεργοποιηθούν και πάλι σύντομα!

---

((E A R)) ((E Y E))

D. CHARLES SPEER – “ARGHILEDES” (2011)

Αγόρασα τις προάλλες αυτό το LP, λίγο στα τυφλά, παρασυρόμενος από το ρετρό εξώφυλλο με την ελπίδα ότι πρόκειται μια σοβαρή συλλογή από παλιές ηχογραφήσεις ρεμπέτικου. Αμ δε! Πρόκειται για ένα από τα πάμπολλα project του κιθαρίστα των No Neck Blues Band, David C. Shuford, όπου βγάζει όλη την όμορφη τρέλα του για το ρεμπέτικο της κλασσικής περιόδου 1925 – 1940.Τωρα το ερώτημα είναι τι μπορεί να εμπνέουν σε ένα Αμερικανό λάτρη των σκληροτράχηλων blues και της φευγάτης psych folk ο πενιές του Βαμβακάρη; Φαίνεται, πως ο αγαπητός David έφαγε την ένεση βαθιά στην φλέβα, αφού από την άψογη τεχνική του στο μπουζούκι, τις εκτενείς μουσικολογικές αναφορές στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το LP,αλλά και την συνολική αισθητική του “Arghiledes” καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος πρέπει να πέρασε αμέτρητες ώρες χασίματος στα ρεμπέτικα. Φυσικά, συνυπολογίζοντας το μουσικό παρελθόν του στις πιο πειραματικές παρυφές της folk, θα ήταν αδύνατον να μην παίξει λιγάκι με την φόρμα ή καλύτερα τους δρόμους του ρεμπέτικου, για να το φέρει πιο κοντά στην σύγχρονη free folk. Δεν είμαι σίγουρος ότι καταφέρνει κάτι τόσο ριζοσπαστικό με την ίδια επιτυχία σε κάθε στροφή του LP, αλλά τουλάχιστον έτσι ο δίσκος ακούγεται δέκα φορές πιο ενδιαφέρον από όλη την δισκογραφία του Θ.Παπακωνσταντίνου και του Μάλαμα μαζί. Για παράδειγμα, στα οργανικά “Μarcos Cave” και “Tsamiko Hizaj” που ανοίγουν κάθε πλευρά του LP οι στακάτες πενιές του David ντύνονται από περιστασιακούς βόμβους από tape delay και φαρφισα ενώ ένα σχεδόν αντι-πανηγυρικό παίξιμο στο τουμπερλέκι προσδίνει έναν μεγαλοπρεπή αλλά και εξωτικά σκοτεινό τόνο. Παραπέρα, η προσπάθεια του να τραγουδήσει στα ελληνικά με μέτρια προφορά τον “Συνάχη” του Βαμβακάρη, στα Made in Greece αυτιά μου ακούγεται συμπαθής αλλά στο : «γκιά σου Δαβίδ με το μπουτζούκι τσου» δεν άντεξα στο να μην σκάσω στα γέλια. Αντίθετα, κρίνω άκρως επιτυχημένο τoν σχεδόν jazz τρόπο με τον οποίο λοξοδρομούν από τις ανατολίτικες κλίμακες το μαντολίνο και το κοντραμπάσο στο αυτοσχεδιαστικό "Lost Dervish”, ενώ το ουσιαστικά psych folk “Harmanis” έχει όλη την θολούρα του παλιού ρεμπέτικου τεκέ με τα αμανέδικα φωνητικά να σε βυθίζουν ακόμα πιο βαθιά στο ψυχεδελικό χαρμάνι – ένα αριστουργηματικό κομμάτι, το κορυφαίο του δίσκου. Μετά από όλα αυτά τα δύο τελευταία κομμάτια του άλμπουμ είναι μάλλον εκτός κλίματος, αφού δεν περιλαμβάνουν καθόλου μπουζουκοειδή έγχορδα. Όχι, βέβαια, ότι με χάλασε η κατακλείδα με τον τρέμολο fuzz τόνο και την ανοικτή προσέγγιση στην πεντατονική κλίμακα που σε στέλνει κατευθείαν στο Red Cross του John Fahey. Θα μπορούσα να κλείσω την παρουσίαση του Arghiledes με κάτι Αδωνικό του στυλ : «Να Κύριοι η δύναμη της ελληνικής παράδοσης. Ακόμη και ένας κουλτουριάρης μπίχλας από την Νεά Υόρκη με τα δικά μας ασχολείται», αλλά μάλλον προβληματίζομαι γιατί κανείς συμπατριώτης μου δεν θέλησε να παίξει με τόση φαντασία την παραδοσιακή φόρμα μέχρι σήμερα.

---

((E A R)) ((E Y E))

SABBATH ASSEMBLY – “RESTORED TO THE ONE” (2010)

Οι Sabbath Assembly αποτελούν μάλλον το πιο τρελό από τα πολλά project του αξιόλογου drummer Dave Nuss, γνωστός κυρίως από free psychedelic rockers Νο Νeck Blues Band αλλά και τους Amovalcy. “Τρελό” διότι και οι τέσσερεις μουσικοί που το απαρτίζουν αφιερώνονται στην μελοποίηση μια σειράς από ύμνους της σαϊντελογικής και ολίγον αποκρυφιστικής αίρεσης ‘The Process Church of The Final Judgment’. Λατρεύουν ως θεούς τον Ιησού, τον Σατανά και τον Ιεχωβά και πιστεύουν ότι με την έλευση της Δευτέρας παρουσίας οι τρεις τους θα ενωθούν σε ένα για να επέλθει η συμπαντική ειρήνη ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε, από αυτές τις αμερικανίστικες ψευδό-οργανώσεις που βρήκαν αρκετούς πιστούς – θύματα στις θρησκόληπτες HΠΑ των 70’ς. Τώρα, είναι λογικό ότι, όσο avant garde κι αν είναι οι μουσικές καταβολές σου, όταν φθάνεις να πλαισιώνεις θρησκευτικούς ύμνους με σύγχρονη μουσική να ακούγεσαι περίπου σαν rock opera. Και οι Sabbath Assembly δεν το αποφεύγουν αυτό, προς μεγάλη ευχαρίστηση μας! Οι πρωτότυπες συνθέσεις των Assembly εμπνέονται από το 70’ς αμερικάνικο cult classic hard rock (βλέπε Blue Oyster Cult ή ακόμη Jefferson Airplane), έχουν και funky soul περάσματα , ενώ μία δύο μπαλάντες αφοσίωσης στο Δόγμα, μου θύμισαν, ειλικρινά, τους δικούς μας art rockers Νοστράδαμος! Εντάξει, με αυτές τις μουσικές καταβολές θα μου πείτε, μπορείς να τους πάρεις στα σοβαρά; Μπορείς, διότι οι αρμονικές της φωνή της, λυσσαλέα παθιασμένης με τον ιερό σκοπό, lead singer Jex είναι πραγματικά υπέροχες. Tαυτόχρονα, τα πλήκτρα και οι μελιστάλακτες κιθάρες είναι βγαλμένα θαρρείς από το τελειότερο 70 ‘s psychedelic rock soundtrack για κάποιο cult thriller και ο Nuss στα drums είναι και πάλι στο δικό του free jazz κόσμο προσδίνοντας ενίοτε ένα πιο τζαμαριστό ήχο που και πάλι για ένα περίεργο λόγο κολλάει με το όλο τελετουργικό concept. Προς τυχόν άπιστους και λοιπούς αμφισβητίες : Πίστευε και μη ερεύνα! Εδώ μιλάμε για μια indie psychedelic rock όπερα από τις λίγες…

---

((E A R)) ((E Y E))