Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

MARK ALEXANDER MCINTYRE - "GRAPES" (2014)


Πολλοί από εσάς θα έχετε ήδη ακούσει το “Grapes” αλλά ο ενθουσιασμός μου για αυτό το psych folk διαμαντάκι με προέτρεψε να το ανεβάσω αν και κυκλοφορεί από την άνοιξη του 2014.Στην αρχή, λόγω τίτλου και του 60s χυμώδους εξώφυλλου, πίστεψα ότι πρόκειται για καμιά ιστορική επανακυκλοφορία κάποιου cult classic από τα 60s – 70s που ανακάλυψε κάποιος underground τυμβωρύχος. Τελικά προκύπτει ότι είναι η καινούργια δεύτερη solo δουλειά του Καναδού folk rocker που ηχογραφήθηκε πέρσι. Βέβαια, είναι πολύ πιθανό να μπερδευτεί κανείς σε σχέση με την εποχή που μπορεί να ηχογραφήθηκε αυτό το αναπάντεχο αριστούργημα, καθώς η μουσική του McIntyre έχει μια απροσδιόριστη διαχρονικότητα. Θα μπορούσε να είναι τέκνο της αμερικανικής acid folk σκηνής των 60s, της νεοζηλανδικής fuzz folk rock των 80ς ή ακόμη και της no folk της ΝΥ των 90s. Και σε μια εποχή, που προσωπικά ψάχνω την καλή τραγουδοποιία του χώρου με το τουφέκι τα τελευταία χρόνια, το άλμπουμ αυτό δεν χορταίνω να το ακούω. Η παραγωγή του θαμπή μες την ηχώ και την λάσπη, το παίξιμο της κιθάρας χύμα, γρατσουνιστό και επιθετικό, η διάθεση του καλλιτέχνη φανερά ράθυμη. Τα κομμάτια σύντομα και περιεκτικά με κολλητικά ρεφραίν που λειτουργούν σαν βαλβίδες ψυχικής εκτόνωσης και αγωνιώδη, πυρετικά κουπλέ που κρύβουν μεγάλη εσωτερική ένταση. Στίχοι υπερβολικά πεσιμιστικοί, κατάμαυροι χωρίς ίχνος έστω σκοτεινού ρομαντισμού, τραγουδούν σπαρακτικά για αληθινά προβλήματα υγείας (πρησμένα στομάχια και καρκίνους) , αφόρητες οικονομικές δυσκολίες, σπαστικές δουλειές, γελοίους έρωτες και άλλες συναφείς καταστροφές. Η φωνή υψίτονη και στεντόρεια περασμένη μέσα από την καταχνιά της lo fi ηχογράφησης ακούγεται σαν το ταλαιπωρημένο φάντασμα του Simon Finn ή του Marc Bolan και ενώ όταν σοβαρεύει περαιτέρω και κατεβαίνει ένα-δύο τόνους ακούγεται όσο μοχθηρή όσο του Alan Bishop επί Uncle Jim. Η ροή του άλμπουμ είναι απολαυστικά κλιμακωτή με τα πιο ακουστικά μπαλαντοειδή κομμάτια στην αρχή και το σταδιακό πέρασμα σε ένα πιo garage rock format με είσοδο ηλεκτρικής, μπάσου, ντραμς. Πάνω από όλα είναι αυτή η πνιγηρή, άρρωστη και ψυχεδελικά κατηφής ατμόσφαιρα που πλανάται πάνω από όλο το άλμπουμ και του προσδίδει μια μοναδική διάσταση πέρα από τα καθιερωμένα psych folk μονοπάτια, σαν ο μυστηριώδης ΜcIntyre να αντλεί έμπνευση κατευθείαν από το αβυσσώδες προσωπικό του κενό, όπως λίγοι έχουν κάνει μέχρι τώρα (του Jandek συμπεριλαμβανομένου). Ένα από τα avant folk must της δεκαετίας το “Grapes” κι ας είναι ξινοί οι καρποί του.

((E A R))
((E Y E))

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

MALCOLM MIDDLETON & DAVID SHRIGLEY - "MUSIC AND WORDS" (2014)

Δύο από τους πιο γνωστούς Γλασκωβίτες (είναι άραγε αυτή η σωστή λέξη) συνεργάζονται σε ένα απολαυστικό album. Ο ένας (το ½ των Arab Strap) προσφέρει τη μουσική – άλλοτε ψευδό-χορευτική, άλλοτε μελωδική folktronica, άλλοτε λυρική και ακουστική, μα πάντα γεμάτη με στερεότυπα και εύπεπτες μελωδίες· και ο άλλος (καυστικός και διάσημος illustrator) βάζει τους στίχους, που είναι και όλο το ζουμί του δίσκου. Στίχοι κυνικοί, που στάζουν μισανθρωπία σε βαθμό που μόνο ο Shrigley θα μπορούσε να φτάσει, μα ταυτόχρονα εμποτισμένοι σε ένα ευθύ και καθάριο χιούμορ.
Από σπασμένα βάζα της μαμάς, μαϊμούδες που τρώνε μπάσταρδα παιδιά, κουνέλια και αρκούδες και άλλα ζώα του δάσους που συμμετέχουν σε ατελείωτα όργια, σε δυνατούς και εύθυμους άντρακλες των σπηλαίων, δακρύβρεχτα γράμματα με παραλήπτη τον εγκέφαλο και τρελούς που κυκλοφορούν γυμνοί επιδεικνύοντας τις τρίχες στο κώλο, τα κομμάτια που έχει σκαρφιστεί Shrigley είναι άψογα: δεν γίνεται να ακούσεις αυτούς τους στίχους και να μην λυθείς στα γέλια - που με δυό λόγια καταλήγουν πάντα στο shit, στο fuck ή και στα δύο. Απλά δεν γίνεται.
Και η μουσική του Middleton έρχεται και κολλάει σαν τη μαρμελάδα στο βούτυρο. Όλα τα στερεότυπα που χρησιμοποιεί με επίσης χιουμοριστικό τρόπο, οι στιγμές που η μουσική κάνει βήματα πίσω για να αφήσει χώρο στους στίχους και οι στιγμές που βγαίνει στο προσκήνιο για να σατιρίσει και αυτή με την σειρά της, κάνουν το δίσκο μια σκέτη απόλαυση.
Τώρα αν τον ακούσεις και δεν σου αρέσει, είναι δικό σου πρόβλημα. Για την ακρίβεια είσαι μάλλον βλαμμένος/η – ακόμη κι αν η μαμάκα σου εγκωμίαζε την ευφυΐα σου όταν ήσουνα μικρούλης/α (μεταξύ μας σε είχε φλομώσει στο ψέμα). Α, και για να τα λέμε όλα: στο λύκειο που έπαιρνες κάτω από την βάση στα μαθηματικά, δεν έφταιγε ούτε η σκύλα καθηγήτρια, ούτε οι δύστροπες ασκήσεις. Έφταιγε το λειψό σου μυαλουδάκι που είναι κοντολογίς πιο καθυστερημένο κι από τρόλεϊ στην Πατησίων εν μέσω νεροποντής.


((E A R))
((E Y E))