Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

JULIAN LYNCH - "TERRA" (2011)

Υπάρχει, σίγουρά, μια διπλή μουσική προσωπικότητα για το Νεοϋορκέζο Julian Lynch. Η μία κιθαριστική και παρεΐστικη, που εκφράζεται μέσα από τις μπάντες που συμμετέχει κατά καιρούς (όπως οι Real Estate) και η άλλη πιο εσωστρεφής και μελωδική, αυτή που βγαίνει μέσα από τις προσωπικές του κυκλοφορίες. Αυτό εδώ είναι το τρίτο, στη σειρά, πόνημα της δεύτερης, μετά από το συμπαθητικό, αν και κάπως αμήχανο, Orange You Glad και το εξαίσιο Mare και τα δύο από την Olde English Spelling Bee. Σε αυτές τις συνθέσεις ο Lynch μοιάζει αποκομμένος από τον πλανήτη, κλεισμένος σε ένα ηλιόλουστο δωμάτιο, να πειραματίζεται με ένα κάρο μουσικά όργανα και να δημιουργεί ένα εύθραυστο ποπίζον υβρίδιο τραγουδοποιίας. Οι κιθάρες έχουν την ίδια συμμετοχή με τα πνευστά (σαξόφωνο, φυσαρμόνικα, κτλ) στη δημιουργία μελωδιών, τα drums έχουν την ίδια βαρύτητα με τα διαφορών ειδών κρουστά, τα πλήκτρα αναδύονται ανά διαστήματα από το πουθενά, ο όγκος της μουσικής είναι απολύτως μαξιμαλιστικός και το αποτέλεσμα ακούγεται ολίγον παλιομοδίτικο: μέσα στα κομμάτια του Lynch κείτεται, κάπου στο βάθος, μια 70’s αισθητική. Προχωρώντας ακόμη πιο πέρα το ήχο του Mare, αυτό το ψηφιδωτό από πολλά διαφορετικά είδη, σα μια συλλογή ανάκατων και πολλές φορές αντιφατικών συνθέσεων, ο Lynch κατορθώνει στο Terra (που μας έρχεται από την Underwater Peoples) να είναι πιο συνεκτικός και πιο μαζεμένος. Το album ρέει πιο εύκολα και γενικές γραμμές ο ήχος του αποκτά μια στερεή και δομημένη ηχητική μάζα, που δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις. Κάποια κομμάτια είναι πιο ήρεμα και συναισθηματικά, κάποια λίγο πιο ψυχεδελικά, άλλα πιο ρυθμικά και χαρούμενα, όλα όμως βρίσκονται στοιχισμένα σε μια ανοιξιάτικη, ανθισμένη και μυρωδάτη ατμόσφαιρα. Σίγουρα ένας δίσκος που διαφέρει, που έχει να δώσει κάτι ξεχωριστό και προσφέρει ένα δικό του, λιγάκι ιδιαίτερο, μουσικό στερέωμα δίχως, στην ουσία, να επεξεργάζεται κάποια νέα μουσική γλώσσα ή κάποια πρωτότυπη έμπνευση.

((E A R))
((E Y E))

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

BRIDGET HAYDEN - "A SIREN BLARES IN AN INDIFFERENT OCEAN" (2011)

“Είναι πολύ καλή. Συνήθως θυμίζει μια γυναικεία έκδοση του Ignatz, μα σε αυτό το δίσκο βγάζει περισσότερο θόρυβο, που σου παίρνει τα μυαλά”. Αυτές ήταν οι συστάσεις με τις οποίες προσγειώθηκε το A Siren Blares In An Indifferent Ocean στα χέρια μου, με το λιτό, μαυρόασπρο εξώφυλλο. Εκείνη τη στιγμή μου είχαν φανεί εξόχως δελεαστικές, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου ακούστηκαν κάπως υπερβολικές. Αφήνοντας όμως τη βελόνα να κόψει μερικές βόλτες πάνω σε αυτό το βινύλιο, αντιλήφτηκα ότι οι συστάσεις ήταν μάλλον μετριοπαθείς. Η κυρία Hayden, γνώστη και από τη συνεισφορά της ως πρώτο βιολί στη πρωτοπόρα ψυχεδελική μπάντα Vibracathedral Orchestra, το λιγότερο που σου κάνει με τα 7 χαοτικά κομμάτια, είναι να σου πάρει τα μυαλά. Το περισσότερο είναι να σε αφήσει με ένα γλυκό, παραισθητικό πονοκέφαλο για λίγες ώρες. Βάζοντας αρκετά δυνατά στο στερεοφωνικό τη limited edition κυκλοφορία της Βέλγικης K-RAA-K, ένα μονολιθικό ηχητικό τείχος σου επιτίθεται με μία υπόγεια μανία. Η ατμόσφαιρα, σκοτεινή και μαύρη, απλώνετε βαρύγδουπη πάνω από τα πολλά distortion, από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που γυροφέρνουν τα μπλουζ, από το ασήκωτο χαλί των θορύβων. Απλό και έντονα δομημένο – ακόμη και στα σημεία του αυτοσχεδιασμού – το δημιούργημα της Hayden, μοιάζει να έχει μπολιάσει τα αρπακτικά ηχοτόπια του κ.κ. Keiji Haino με τις παραμορφώσεις και τις κραυγές, με την αλλοπρόσαλλη τραγουδοποιία του Jandek. Όσο περνάει ο χρόνος πάνω στο …Ocean, νιώθεις όλο και περισσότερο εγκλωβισμένος μέσα στα επίμονα καταιγιστικά και μονότονα μοτίβα, να βουλιάζεις όλο και περισσότερο στο μαυρόασπρο – σαν το εξώφυλλο – μουσικό γαλαξία του ηλεκτρισμένου θορύβου. Η πρώτη επίσημη solo κυκλοφορία της Hayden, με τον υπέροχο τίτλο και τη λασπώδη και μπουκωμένη παράγωγη, αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα αυθεντικό διαμάντι της ψυχεδελικής κιθαριστικής βαβούρας. Εύγε.

((E A R))
((E Y E))