Ο βετεράνος βρετανός κιθαρίστας δείχνει να επιστρέφει, κατά κάποιο τρόπο, στις μουσικές του ρίζες, τα Blues και το Folk. Μετά από τόσα και τόσα χρόνια συνεχούς καλλιτεχνικής παραγωγής και έχοντας πλέον βρει το δικό του ξεχωριστό τρόπο έκφρασης μέσα από τον πλήρη και απόλυτα ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, ο Mike Cooper σηκώνει ξανά όρθια την κιθάρα, αφήνοντας για λίγο στην άκρη το χαβανέζικο τρόπο παιξίματος και καταπιάνεται ξανά με τις κλίμακες των μπλουζ. Φυσικά δεν φτιάχνει μελωδικά, συμβατικά κομμάτια τραγουδοποιίας, μα εξερευνεί τα όρια ανάμεσα στα μουσικά είδη, μεταπηδώντας συνεχώς ανάμεσα σε παραδοσιακές μορφές και νόρμες, υφαίνοντας ένα αέρινο ιστό από την Αμερικάνικη και την Αγγλική φολκ, μέχρι τα ρεμπέτικα και την αγαπημένη του μουσική των νήσων του Ειρηνικού ωκεανού. Πειραματίζεται ξανά με τα ακούσματα που είχε σε νεαρή ηλικία και με κάποιο τρόπο τον στοιχειώνουν ή τον ακολουθούν μέχρι και σήμερα και τα χρησιμοποιεί για να φτάσει ακόμη πιο πέρα την ιδιωματική μουσική του. Πάνω από τους, στη πλειονότητα “πειραγμένους”, ήχους της κιθάρας του, επικάθεται κάπως άναρχα η φωνή του, που περισσότερο απαγγέλει παρά τραγουδάει, στίχους που άλλοτε βγάζουν νόημα και άλλοτε είναι απλά cut up, μυστηριώδη όσο και η ροή της μουσικής που τους συντροφεύει. Για την ιστορία, τα όσα λέει ο Cooper έχουν ηχογραφηθεί ξεχωριστά από τη μουσική, δίχως να την ακούει και δίχως να την έχει στο μυαλό του. Μετά παρέθεσε μουσική και λόγια, προσπάθησε να βρει τρόπους που να ενοποιούνται και τα μίξαρε σε δέκα κομμάτια, ιδιαίτερα και εσωστρεφή, απλά, ήρεμα και διαπεραστικά. Κυκλοφορεί από την εταιρία του Hipshot Records και σε δύο καμμάτια σημετέχει και ο κιθαρίστας Tim Catlin.
((E A R))
((E Y E))
