SOUNDEYET: 2009

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 2009. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

AMBARCHI / FENNESZ / PIMMON / REHBERG / ROWE - “AFTERNOON TEA” (2009)

Σπάνια βλέπουμε επανεκδόσεις παλαιότερων άλμπουμ από το χώρο της αυτοσχεδιαστικής μουσικής. Αντίθετα, με το σύνολο της rock / pop / metal κτλ μουσικής ιστορίας υποτίθεται ότι ο αυτοσχεδιασμός δεν κοιτά ποτέ προς τα πίσω και τέλος πάντων καταπιάνεται πάντοτε με το παρόν και το μέλλον. Η έννοια του «ντοκουμέντου» είναι θεωρητικά σχετική σε αυτό το είδος μουσικής. Παρόλα αυτά, η επανακυκλοφορία με έξτρα υλικό του ηχογραφημένου στην Μελβούρνη “Afternoon Tea”, μπορεί να ξεφύγει από το κατηγορών των πιουρίστων του improv με την δικαιολογία ότι η πρώτη έκδοση του πίσω στο 2000 ήταν σε 50 κόπιες μόλις, οπότε ελάχιστοι ήταν αυτοί που το άκουσαν. Όπως κι αν έχει η ποιότητα της μουσικής είναι αυτή που μετρά και στην περίπτωση αυτή πραγματικά ξεχειλίζει. Ηχογραφημένοι λίγες μέρες μετά την αλλαγή της χιλιετίας, οι μακροσκελείς αυτοσχεδιασμοί που εμπεριέχονται εδώ συνοψίζουν την κύρια κατεύθυνση της improv διεθνούς σκηνής την τελευταία δεκαετία : αφαιρετική, αναγωγική και άκρως ηλεκτρονική (όσον αφορά στην ηχητική πηγή). Οι Ambarchi και Rowe (πρώην ΑΜΜ) χειρίζονται με το δικό του τρόπο την «ξαπλωτή» κιθάρα και οι μάστορες των PowerBooks Fennezs, Gough (ή Pimmon) και Rehberg ( ή Pita) δημιουργούν μια σειρά από πανέμορφους ηλεκτρονικούς ήχους. Αν και καθένας τους είναι από τα σπουδαία ονόματα του χώρου δεν παρασύρονται σε μια φασαριόζικη maximal επίθεση, αλλά πιστοί στις βασικές αρχές του Reductionism αρκούνται σε μικρές καίριες επεμβάσεις στο ηχητικό πεδίο όταν κρίνουν ότι θα πουν κάτι ουσιαστικό. Δεν θέλω να κουράσω άλλο περιγράφοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, ο καλός αυτοσχεδιασμός είναι μία μουσική ροή, μια σειρά από ήχους – σκέψεις που δύσκολα καλουπώνονται. Θα πω μόνο πως στο εναρκτήριο κομμάτι (πρώτος αυτοσχεδιασμός) είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που οι μουσικοί σταδιακά μέσα από πολύ απλές μουσικές φράσεις μπορούν να φθάσουν στο τόσο ερεβώδες drone noise κρεσέντο μετά από 10 λεπτά. Και επίσης ακούγοντας την φανταστική ποικιλία στην υφή των ηλεκτρονικών μπλιμπλικιών συνειδητοποιώ ότι τα laptops / PowerBooks θα πρέπει να αναπαύονται στα γονατάκια λίγων αυτοσχεδιαστών. Αυτών που ξέρουν να εξάπτουν τη φαντασία.

((E A R)) ((E Y E))

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

HELLVETE - "DE GEK" (2009)

Ο Hellvete προέρχεται από το Βέλγιο, μέλος της funeral folk μουσικής κολεκτίβας και ένας εκ των τριών βασικών στελεχών των Sylvester Anfang II. To “De Gek” – που σημαίνει ανόητος – κυκλοφόρησε πέρυσι από την (K-RAA-K) και όλως περιέργως δεν εμφανίστηκε σε κανένα μουσικό blog. Τα κομμάτια που περιέχει αυτός ο δίσκος θυμίζουν αρκετά τους Sylvester Anfang II: η ψυχεδέλεια είναι το βασικό συστατικό, η σκοτεινή ατμόσφαιρα επίσης, τα θορυβώδη drone σκεπάζουν σαν ομίχλη τις συνθέσεις. Μόνο που εδώ τα κομμάτια είναι πολύ πιο δομημένα και δουλεμένα απ’ ότι στους Sylvester Anfang II όπου κυριαρχεί ο αυτοσχεδιασμός και το μουσικό χάος. Επίσης το “De Gek” είναι ένα πολύ πιο συνεκτικό και συγκλίνει σαφέστατα προς το folk, με τις κιθάρες που απλώνονται σε πολλά επίπεδα, τις απλές μελωδίες στο μπάντζο και σε πολλά σημεία το φλάουτο να αναλαμβάνουν το πρώτο λόγο, υφαίνοντας μία μαύρη και μυστικιστική ατμόσφαιρα – όμοια, ίσως, με κάποιες κυκλοφορίες του Steven R. Smith, ιδίως σε αυτές που εμφανίζεται ως ulaan khol και συγγενικό με τον ήχο του Sam Shalabi και των Master Musicians Of Bukkake. Τα κομμάτια εδώ δεν έχουν εξάρσεις και υφέσεις, εξελίσσονται αργά και υποτονικά, με συγκεχυμένες μελωδίες, με πολλά εφέ στα έγχορδα, με ένα αποδομιστικό noise που δίνει μια επική χροιά – είναι όλα instrumental, εκτός από κάποια σημεία που ακούγονται ψαλμωδίες που θυμίζουν μεσαιωνικές θρησκευτικές χορωδίες. Για όσους αρέσκονται ακόμη στο ψυχεδελικό, σκοτεινό folk.

((E A R))
((E Y E))

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

MIST - "MIST" (2009)

Ένα ενδιαφέρον ντεμπούτο από το δίδυμο υπό το όνομα Mist, δηλαδή τους John Elliott και Sam Goldberg, που μας έρχονται από το Ohio και έχουν συμμετάσχει στο σχήμα των Emeralds. Σε αυτό το album έχουμε παλιομοδίτικα πλήκτρα που σκούζουν με ένα ήχο από τη δεκαετία του ’80, αφαιρετικές συνθέσεις και υπόγειες μελωδίες. Με δυο λογία το συνολάκι θυμίζει εντόνως τον Oneohtrix Point Never, μα ταυτόχρονα διαφέρει αρκετά. Διαφέρει διότι οι δύο αυτοί μουσικοί επικεντρώνονται περισσότερο στη ψυχεδέλεια και λιγότερο στην ατμόσφαιρα και γιατί η αισθητική της μουσικής τους πλησιάζει αυτή του Steve Reich – επαναλαμβανόμενα μοτίβα, άλλοτε πιο ήπια και άλλοτε πιο επιθετικά, που απλώνονται σε ψυχοτρόπες συνθέσεις. Ο ήχος αυτός καθ’ αυτός είναι, τωόντι, αρκετά new-age, μα το αποτέλεσμα δε μοιάζει σχεδόν καθόλου με τον ήχο που έχει ταμπελοποιήθει ως hypnagogic pop. Πιο συγκεκριμένα τώρα, η πρώτη πλευρά του δίσκου αποτελείται από ένα και μοναδικό κομμάτι, που ελίσσεται και εξελίσσεται σε μία ονειρική ψυχεδέλεια, ενώ η δεύτερη περιέχει πέντε κομμάτια που απαρτίζουν ένα σκόρπιο ψηφιδωτό ιδεών. Κυκλοφορεί από την σχετικά νεοσύστατη Amethyst Sunset.

((E A R))
((E Y E))

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

NEOKARMA JOOKLO EXPERIENCE - "PEACEFUL MESSAGES" (2009)

Οι Neokarma Jooklo είναι ότι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ιταλική πειραματική και αυτοσχεδιαστική μουσική. Επί της ουσίας πρόκειται για μία κολεκτίβα, που ηχογραφεί είτε σαν duo, με τη συμμετοχή μόνο του βασικού πυρήνα Virginia Genta (πνευστά) και David Vanzan (κρουστά), είτε σαν trio, age, sixtet, experience, έχοντας μαζί τους διάφορους αξιόλογους μουσικούς σαν το Kawabata Makoto, τον Maurizio Abate, τον Paolo Pascolo. Σε αυτή τη περσινή κυκλοφορία έξι άτομα τζαμάρουν δίχως τελειωμό, σε ένα επικό session αυτοσχεδιαστικής jazz και ψυχεδέλειας. Τρία μόνο κομμάτια απαρτίζουν αυτό το lp από την Qbico και σε όλα η μουσική απλώνεται σε πολλά είδη, καθώς τα όργανα μπλέκουν μεταξύ τους, οι μελωδίες και οι ήχοι μπερδεύονται, ο ρυθμός αυξομειώνεται συνεχώς. Από την μία πλευρά φτάνουν σε ένα free-jazz δημιούργημα, με όλα τα όργανα να σολάρουν και να βρίσκονται στο δικό τους πλανήτη, υφαίνοντας ένα ξεχωριστό μουσικό γαλαξία που θυμίζει Sun-Ra και δίχως να το καταλάβεις τα πάντα έχουν γυρίσει σε μία δομημένη ψυχεδέλεια, για να καταλήξουν σε περιέργους ήχους και απόμακρους ρυθμούς που θυμίζουν exotica. Μερικές στιγμές μπορεί να γίνεται λίγο κουραστικό, όμως στο σύνολο του το Peaceful Messages είναι ένα υπέροχο ψυχοτρόπο μουσικό ταξίδι.

((E A R))
((E Y E))

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

CHORA - "SLATES" (2009)

Οι Chora είναι ένα από τα νέα σχήματα της avant rock ανερχόμενης σκηνής του Leeds και ηχογραφούν και αυτοί σε ένα παρατημένο ξυλουργείο, όπως οι Part Wild Horses Mane At Both Sides και οι Harappian Night Recordings. Το “slates” είναι ουσιαστικά μια αποσπασματική συλλογή από CDR που κυκλοφόρησαν σε καμιά πενηνταριά αντίτυπα το 2008. Η ταμπέλα avant rock είναι αρκετά περιοριστική για τον ήχο των Chora αφού η μουσική τους φέρει καθοριστικές επιρροές από είδη που δεν έχουν καμιά σχέση με την rock φιλοσοφία. Για παράδειγμα, από το μέσον της πρώτης πλευράς και μετά το ευφάνταστο αυτό trio αναπτύσσει μια gamelan πολύπλοκη ρυθμικότητα, παιγμένη με διάφορα αυτοσχέδια κρουστά, που σταδιακά μεταλλάσσεται μια μανιακή industrial noise επίθεση. Στην δεύτερη πλευρά άτονοι κρουστικοί ήχοι μπερδεύονται αυτοσχεδιαστικά με άλλα μυστηριώδη exotica field recordings δημιουργώντας ακόμα πιο χαοτικούς ήχους . Συνοψίζοντας, αν οι συντοπίτες τους Harappian Night Recordings ακούγονται σαν θαμπές ηχογραφήσεις μιας απόκοσμης τελετουργίας στην άκρη του κόσμου, οι Chora θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια αυτοσχεδιαστική αναπαράσταση τέτοιων ακατάληπτων μουσικών γεγονότων μέσα από το noise/improv πρίσμα μιας παρέας ψαγμένων μουσικών των ημερών μας.

((E A R)) ((E Y E))

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

PART WILD HORSES MANE ON BOTH SIDES - "BLEW IN THE FACE" (2009)

Το φευγάτο δίδυμο Part Wild Horses Mane At Both Sides μας έρχονται από το μουσικά εύκρατο Leeds μοιάζουν να είναι για την βρετανική νέο-ψυχεδελική σκηνή ότι είναι οι No-Neck Blues Band για την αντίστοιχη αμερικάνικη, μια κατηγορία από μόνοι τους δηλαδή. ‘Όπως και στα CD-r τους το ντεμπούτο LP των PWHMOBS περιέχει δύο μεγάλης διάρκειας κομμάτια που φέρνουν αρκετά νέα στοιχεία στον χώρο του improv/psych/drone. Βασικό συστατικό του ήχου τους είναι το αιθέριοι ήχοι που παράγει το φλάουτο της Kelly-Jayne και φέρουν αυτήν ανάλαφρη χροιά που ακούς συνήθως από Γιαπωνέζους μάστορες των πνευστών. Όμως, το ουσιαστικό ενδιαφέρον του ήχου τους κορυφώνεται όταν ο percussionist Pascal Nichols αναλαμβάνει συχνά πυκνά να σπιλώσει λιγάκι αυτήν τη “Zen” μουσική κατάσταση αυτοσχεδιάζοντας με είτε με jazz ρολαρίσματα στα drums είτε με διάφορους άλλους ξερούς γδούπους αγνώστου προελεύσεως. Έτσι το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα περιέχει αρκετές στιγμές αναζωογονητικής ανατολίτικης χαλαρότητας αλλά και αναπάντεχα ξεσπάσματα avant-garde κακοφωνίας σερβισμένα μαζί με μια λεπτή κρούστα πρωτο-industrial γλίστας που ικανοποιούν τόσο τον αγροίκο όσο και τον γκουρού μέσα σου.

((E A R))

((E Y E))

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

V/A - "SINGAPORE A-GO-GO VOL.1" (2009)

Η Σιγκαπούρη είναι μία αυτόνομη πόλη-πολιτεία, στο νότιο άκρο της Μαλαισίας, με την γνωστή ιστορία πολλών γύρω περιοχών: Βρετανική αποικία για πολιά χρόνια, πόλεμοι, φτώχια και τελικά ένα οικονομικό κέντρο με ουρανοξύστες, διεθνές εμπόριο, θολές δραστηριότητες και ακόμη μεγαλύτερη φτώχια για τους ντόπιους. Σα τοποθεσία είναι λογικό να είναι πολυπολιτισμική, να μιλιούνται πολλές γλώσσες, η κοινωνία της να έχει επηρεαστεί από γειτονικές κουλτούρες. Η μουσική αυτού του μέρους, ποτέ δεν αποτελούσε κάτι το γνωστό για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Η Sublime Frequencies λοιπόν ξεθάβει και από αυτό το σημείο της ανατολικής Ασίας μερικά διαμάντια και τα βάζει σε μία εξαίσια συλλογή. Μιλάμε για 22 τραγούδια γραμμένα στη δεκαετία του εξήντα, έντονα ρυθμικά και μελωδικά, με rock n roll αισθητική και jazz αποχρώσεις και φυσικά έντονα exotica στοιχεία. Οι ηχογραφήσεις είναι πολύ καλές, τα φωνητικά (κυρίως γυναικεία) επίσης, οι συνθέσεις σε κερδίζουν εύκολα, οι ποπ μελωδικές γραμμές είναι μαγευτικές και διακρίνονται πολλές επιρροές από Κίνα, Κορέα, προφανώς Αμερική, Ιαπωνία, κτλ. Με λίγα λόγια αξίζει πολλά καράτια.

((E A R))
((E Y E))

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

CYRO BAPTISTA - "INFINITO" (2009)

Είναι αλήθεια πως έχουμε μία ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Βραζιλιάνο βετεράνο Cyro Baptista και ακούμε με προσοχή κάθε κυκλοφορία του. Η προηγούμενη δουλειά του, για παράδειγμα, το Banquet Of The Spirits ήταν ένα εξαίσιο κολλάζ ρυθμών και ήχων από όλη την έκαστη της Λατινικής Αμερικής καθώς και από την Αφρική. Η νέα του κυκλοφορία λοιπόν, που έσκασε μύτη κάπου στο καλοκαίρι από την Tzadik (όπως κι όλες οι υπόλοιπες - και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας είχε ξεφύγει τόσο καιρό) συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Λίγο πιο επικεντρωμένο στη Βραζιλιάνικη μουσική και με λιγότερα τραχεία progressive περάσματα, το Infinito (που διατήρει το υπότιτλο Banquet Of The Spirits, μιας κι εδώ υπάρχει μία πλειάδα μουσικών που πλαισιώνουν τον Baptista, όπως οι Erik Friedlander, Ikue Mori, Shanir Blumenkranz, Peter Scherer, κα) εκπέμπει μία διάχυτη ενέργεια που σε παρασύρει, διακατέχεται από δαιμονισμένους ρυθμούς και είναι γεμάτο ευχάριστες μελωδίες. Οι ρυθμοί αλλάζουν με καταιγιστικό ρυθμό, η πολυεπιπεδότητα τους σε κάνει να κουνιέσαι συνέχεια, η θερμή τους ατμόσφαιρα σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή και η μόνη διαφωνία που μπορώ να βρω είναι πως εδώ λείπει κάπως το χιούμορ πολλών από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του ( σαν το Beat the Donkey). Όμως κι έτσι είναι ένα, ακόμη, εξαίσιο album του ανεξάντλητου percussionist.

((E A R))
((E Y E))

THE REBEL - "MOUTHWATERING CLAUSTERPHOBIC CHANGES!" (2009)

Αυτό είναι ένα συμπληρωματικό post σε αυτό του Γεωργέα (εδώ) όσον αφορά τη μυστηριώδη περσόνα υπό το όνομα The Rebel. Ένα ακόμη album μέσα στη περσινή χρόνια (limitied edition σε 500 κόπιες από την junior aspirin), ένα ακόμη έπος ιδιωματικής avant-pop που καταπιάνεται με την ειρωνεία ενάντια στη pop κουλτούρας της Μεγ. Βρετανίας, την πολιτική της, σε τελική ανάλυση της οντότητας της. Τα αρχικά του τίτλου (Μ.C.C.) μπορούν να σημαίνουν πολλά, όπως Millennium Challenge Corporation, Marylebone Cricket Club, κα, και όλα θα μπορούσαν να στριμωχτούν το ισοπεδωτικό χιούμορ του Ben Wallers (που παρεμπιπτόντως είναι μέλος των country teasers και σε γενικές γραμμές έχει συμμετάσχει - κυκλοφορήσει πάνω από 30 δίσκους). Πολλά κομμάτια είναι instrumental και φτάνουν στα όρια ανάμεσα στις εύπεπτες μελωδίες και την πειραματική μουσική και εκεί που ο Σκωτσέζος παλαβιάρης μουσικός πίσω από το όνομα The Rebel, πιάνει τελικά το μικρόφωνο η περίεργη προφορά του, η συνεχής εκκολαπτόμενη απάθεια και ειρωνεία στους στίχους και η αφ’ υψηλού επιθετικότητα του ολοκληρώνει αυτό το συνονθύλευμα μουσικής αντισυμβατικότητας, το άκρως επιτυχημένο pop “λάθος”.

((E A R))
((E Y E))

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

ASHTRAY NAVIGATIONS - "SIX IMAGINARY SCENES FROM THE LIFE OF MUHAMMAD AL AQIL" (2009)

Μία ακόμη μυστηριώδης κυκλοφορία από τον κ. Phil Todd, που εδώ και, χοντρικά, 16 χρόνια αποτελεί το βασικό – και μερικές φορές μοναδικό – μέλος των Ashtray Navigations, από μία επίσης μυστηριώδη Αιγιπτιακή εταιρεία. Προσπάθησα να βρω κάποιες πληροφορίες για τον Muhammad Al Aqil, μα είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο. Όπως επίσης προσπάθησα να βρω περισσότερες πληροφορίες για την ηχογράφηση, το μέρος και την ημερομηνία, κτλ, μα και σε αυτό δε στάθηκα τυχερός. Έχουμε λοιπόν έξι κομμάτια στο γνωστό ύφος της drone-noise-folk μπάντας από τη Βρετανία, με συνολική διάρκεια κάτι περισσότερο από 35 λεπτά. Οι τρεις πρώτες “φανταστικές σκηνές”, εξελίσσονται αργά, με σκαμπανεβάσματα στους βόμβους και νωχελικές μελωδίες να κοχλάζουν στο υπόβαθρο και τελικά μοιάζουν να αποτελούν ένα πρώτης τάξεως ζέσταμα για το τρίτο κομμάτι, που αριστουργηματικά χτίζει ένα αδιαπέραστο ηχητικό τείχος, ενιαίο και άκρως ψυχεδελικό, επιθετικό και ζεστό ταυτόχρονα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, όπου η πέμπτη σκηνή προετοιμάζει την ατμόσφαιρα για τα βαριά και τραχιά ηχοτόπια της έκτης σκηνής που σα δίνη σε παρασύρει ολοένα και περισσότερο στον γαλαξία της. μπορεί να μην είναι η καλύτερη κυκλοφορία του Todd, σίγουρα όχι η πιο δουλευμένη του, μα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ήχου του, που μόνο απαρατήρητος δεν περνάει.

((E A R))
((E Y E))

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

PETER EVANS - "NATURE / CULTURE" (2009)

Το να ακούς είναι διπλό CD με σόλο τρομπέτα μπορεί να φαίνεται κουραστικό, αλλά εάν ο παίκτης είναι υψηλού επιπέδου μπορεί να γίνει μια μοναδική εμπειρία. Ο ντελικάτος, arty Νεοϋορκέζος Peter Evans συγκαταλέγεται μετά και αυτό άλμπουμ, πλέον, στην κατηγορία αυτών των μεγάλων αξιοθαύμαστων παικτών. Το πρώτο του άλμπουμ “More Is More” αν και εντυπωσίασε με τις καινοφανείς τεχνικές που μετέρχεται και στο “Nature/Culture” ο Evans, στερείται κάποιας μουσικότητας, . Αντίθετα, στο περσινό προαναφερθέν διπλό άλμπουμ υπάρχει μια συνεχής κελαριστή ροή στους αυτοσχεδιασμούς του Evans που δημιουργεί πολύ έντονες ήχο-δυναμικές. Το πρώτο CD ηχογραφήθηκε σε στούντιο και έχει ένα πιο εκλεπτυσμένο ήχο. Εδώ ο Evans ηχογραφεί με δύο μικρόφωνα ταυτόχρονα, το ένα κοντά στην έξοδο της τρομπέτας, το άλλο δίπλα στο στόμα του για να πιάνει με ακρίβεια τις αναπνοές του και τις σποραδικές κραυγές που πνίγει μες την τρομπέτα. Το δεύτερο CD έχει ηχογραφηθεί ζωντανά και περιέχει ένα μεγάλης διάρκειας αυτοσχεδιασμό, όπου ο Evans προσθέτει στους φευγάτους ήχους της τρομπέτας του λευκό θόρυβο από μια σειρά πετάλια συνδεδεμένα με ένα μικρό ενισχυτή, προσδίνοντας μια πιο drone/noise διάσταση στον ήχο. Προσωπικά, όμως, προτιμώ το πρώτο CD που πραγματικά νοιώθεις τον Evans να προσπαθεί να εκφραστεί με χίλιους δύο τρόπους μέσα από ένα τόσο περιορισμένο τονικά όργανο όπως είναι η μικρή του τρομπέτα.

((E A R- CD1)) ((E A R - CD2)) ((E Y E))

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

GIO - "POETICS" (2009)

Μια τεράστια ορχήστρα κρύβεται πίσω από το όνομα Glasgow Improvisers Orchestra (GIO), με 20 μουσικούς που πέραν μιας ηλεκτρικής κιθάρας παίζουν ακουστικά όργανα και σχεδόν όλοι ζουν στη Γλασκώβη ή τα περίχωρα της. Αυτή η κυκλοφορία χωρίζεται σε τέσσερα μεγάλα μέρη και αφήνει ανάμικτες εντυπώσεις. Από την μία είναι πολύ δύσκολο να συντονιστούν 20 διαφορετικά όργανα σε έναν αυτοσχεδιασμό, είναι πολύ εύκολο να γίνει μπάχαλο ή απλά να βγει κάτι δυσλειτουργικό και σε πολλά σημεία η ορχήστρα ακούγεται κάπως αμήχανη. Όμως υπάρχουν τμήματα σε αυτά τα κομμάτια που ο αυτοσχεδιασμός τους λειτουργεί και το αποτέλεσμα είναι υψηλού επιπέδου – αρπίσματα στα έγχορδα στέκουν δίπλα σε νωχελικούς βόμβους των πνευστών, αλλόκοτα φωνητικά εμφανίζονται από το πουθενά, ένας ζωντανός παλμός εμφυσείται στο σύνολο. Φυσικά, αυτή τη μουσική πρέπει να της βλέπεις live, εκεί βγαίνει η ένταση και η φρεσκάδα και οι GIO είναι ένα ενδιαφέρον project που δίνει συνεχώς συναυλίες από το 2002.

((E A R))
((E Y E))

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

BRAND-NEW-RETRO SOUNDS FROM 2009

Πάνω που νόμιζα ότι ως ακροατής είχα ξεφύγει τελείως από την rock βάση μου προς πιο πειραματικά ακούσματα και ήμουν και ψωροπερήφανος γι αυτό, ήρθαν οι διάφορες λίστες για τα καλύτερα άλμπουμ του 2009 και κόλλησα πάλι το μικρόβιο. Τελικά, το να ακούς ένα πραγματικά καλοπαιγμένο rock άλμπουμ είναι το ίδιο απολαυστικό με την διαδικασία της εξερεύνησης ενός νέου ήχου. Εδώ, λοιπόν, έξι σούπερ άλμπουμ που από όλο το φάσμα του σκληρού rock ήχου:

Οι Σουηδοί έχουν μια καλή παράδοση στο garage rock με σχήματα όπως οι μπαρόβιοι Hellacopters, αλλά τίποτα δεν σε προετοιμάζει για τους βδελυρούς τύπους που λέγονται Brainbombs. Υπάρχουν στην πιάτσα από το 1987 και στο απίστευτο “It’s A Fuckin Mess” παίζουν άγριο, άτονο garage rock που πατά τόσο στην ωμότητα των Stooges όσο και στους lo-fi πειραματισμούς των Dead C. Ιδιαίτερα ο εντυπωσιακός είναι ο κιθαρίστας, αφού μπορεί να παίζει πωρωτικά riffs που σταδιακά εξελίσσονται σε free rock ξεσπάσματα. Φυσικά , το μεγάλο ερωτηματικό του σχήματος είναι ο θεός –να- τον-κάνει τραγουδιστής και οι σεξουαλικά βίοι πορνογραφικοί του στίχοι. Τραγουδά με την απάθεια ενός Lou Reed και την προφορά της Nico, για πουτάνες, κατά συρροή δολοφόνους, παιδόφιλους και άλλα ευχάριστα. Ο στόχος του είναι μάλλον να σε κάνει να νιώσεις ενοχή που απολαμβάνεις την φοβερή μουσική των Brainbombs και να αναρωτηθείς για το δικά σου κρυφό συντηρητισμό.
((it's a fuckin mess))
((brainbombs))

Παράλληλα με το μεγάλο τέρας που λέγεται Brainbombs, ο κιθαρίστας Lanchy και ο drummer Drajan της μπάντας διατηρούν και ένα πολύ καλό out-rock side project , τους No Balls. Εδώ ο ήχος είναι ακόμα πιο λειοτριβικός και οξύς, αλλά και οικείος αφού είναι πιο κοντά σε σύγχρονα instrumental noise rock σχήματα σαν τους Mouthus και τους Noxgat. Ίσως, αυτοί που σοκάρονται με τη στιχουργική θεματική του Peter Råberg, να προτιμήσουν αυτήν την άφωνη εκδοχή των Brainbombs.
((come clean))
((no balls))

Κάνουμε ένα ντουσάκι για να ξεπλυθεί η γλίτσα των Brainbombs και βουτάμε με τα μπούνια στο πολύχρωμη psych garage rock χύτρα των Ty Segall (Sic Alps) και Michael Cronin (Moonhearts). Σε 25 λεπτά παραδίδουν ένα αναπάντεχο διαμαντάκι για του χιλιο-βιασμένο αυτό είδος του garage rock. Τα διαχρονικά riffs των Monks και των Sonics μπλέκονται με ευφάνταστα ιμιτασιόν farfisa εφφέ και οι συνθέσεις προλαβαίνουν να ροκάρουν ψυχεδελικά και να σου ξεπετάξουν και ένα μελωδικό-σκαλωματικό ρεφραίν μέσα σε 1-2 λεπτά. Τραγουδούν, μέσα από ένα λασπώδες echo, και ο Segal και ο Cronin, ο ένας με ένα mods σοπρανίνο στυλ και ο άλλος με το cool βαρύτονο ύφος του Lux Interior. Προς τα χασομέρια του άλμπουμ αρχίζουν να ψυχεδελίζουν περισσότερο με μια ψυχωμένη διασκευή σε πρώιμους Pink Floyd και ένα 10λεπτο τριπαριστό σε στυλ 13th Floor Elevators φινάλε.
((reverse shark attack))
((ty segall))
Η ρετρό διασκέδαση δεν σταματά εδώ, αφού οι Ολλανδοί evil rockers The Devil’s Blood βάλθηκαν να βγάλουν το hard rock έπος της δεκαετίας. Πραγματικά, δεν περίμενα ποτέ να κολλήσω με ένα τέτοιου ύφους δίσκο εν έτη 2009. Κάτι σαν πηγαίνεις να δεις ελληνική επιθεώρηση στο θέατρο και να παθαίνεις πλάκα. Μέσα από ένα ομιχλώδες concept περί μαύρης μαγείας και λοιπής occult σαχλαμάρας οι Devil’s Blood περιπλέκουν το αθώο ανόθευτο NWBHM των Angelwitch και των Diamond Head με το προοδευτικό 70s hard rock των Blue Oyster Cult και των UFO, με τέτοιο διαβολικά όμορφο τρόπο που στιγμές θαρρείς ότι βρήκαν την φιλοσοφική λίθο αυτού δεινοσαυρικού μουσικού είδους και βάλθηκαν να το αναστήσουν. Ίσως να έχει να κάνει ότι έχουν πουλήσει τη ψυχή τους στον ακατανόμαστο. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως τα τόσο εμπνευσμένα κιθαριστικά licks και τα αγγελικά (ή μάλλον έκπτωτα αγγελικά) φωνητικά της μυστηριώδους F, δεν ακούγονται μπουκωτικά cheesy, αλλά πραγματικά εθιστικά. Α, και για όσους είναι κλεισμένοι στον indie rock μικρόκοσμο τους, τα drums στο άλμπουμ τα παίζει ο γνωστός J Mascis…Είπατε τίποτα;
((time))
((the devil's blood))
Kαι αφού αρχίσαμε τις παρτίδες με τον έξω-από-εδώ, ευκαιρία να παρουσιάσω το κατά τεκμήριο καλύτερο άλμπουμ καθαρόαιμου black metal για το σωτήριων έτος 2009. Το αιματοβαμμένο λουκούμι για φέτος το παίρνει ο Arioch για το προσωπικό του project Funeral Mist. H αλήθεια είναι ότι το black metal σήμερα πάσχει από υπερπληθυσμό, αφού υπάρχουν άπειρα γκρουπάκια από όλον τον πλανήτη που αναμασούν τα ίδια κλισέ. Ο Αrioch με την σειρά του ως Funeral Mist δεν αποτινάσει τα γνωστά κλισέ του είδους αφού όλα χρησιμοποιεί τα γνωστά υλικά : δυσαρμονικά κιθαριστικά riffs, blastbeat ξεσπάσματα, παγωμένα mid-tempo περάσματα, ατμοσφαιρικά samples και ένα πολύ στιβαρό αντιχριστιανικό στιχουργικό concept. Απλά, έχει την ικανότητα να τα τοποθετεί με τέτοιο τρόπο μέσα στις συνθέσεις που κάνουν το τελικό προϊόν πολύ ενδιαφέρον. Και πάνω από όλα, είναι αυτή η χαρισματική φωνή του Arioch που μπορεί να περνά από υστερικά ουρλιαχτά σε ψαρωτικές απαγγελίες με πειστικότατο τρόπο. Τώρα, πως γίνεται τόσο καλό black metal άλμπουμ να έρχεται από έναν σουηδό και η νορβηγική σκηνή και κωλυσιεργεί μου κάνει εντύπωση.
((maranatha))
((funeral mist))

Για επιδόρπιο, από το black metal περνάμε σε μια άλλη πολύ οριοθετημένη και ξενοφοβική σκηνή, το αμερικάνικο hardcore. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αντισταθώ στο τσιτωμένο, σκισμένο hardcore κόλαφο που εξαπολύουν οι Mother of Mercy, αυτά τα 20χρόνα λευκά κοντοκουρεμένα παιδαρέλια από την επαρχία της Pennsylvania. H παθιασμένη σφοδρότητα των επιμεταλλωμένων riffs τους δε σου αφήνει να πάρεις ανάσα, το rhythm section είναι τρομερά σφιχτοδεμένο και ο τραγουδιστής μπορεί γκαρίζει πωρωτικά, αλλά ο τόνος του είναι διαυγής και καταλαβαίνεις τα περισσότερα λόγια που φτύνει στο όφωνο. Σίγουρα, θα θυμίσει πολλά από τα κλασσικά 90s metalcore σχήματα, αλλά για μένα τον ολίγων άσχετο με το hardcore, αυτή η λυσσασμένη υπέρ-ένταση που διατρέχει τα 32 λεπτά του άλμπουμ, μόνο με το μοναδικό “Slaughter Of the Soul” των At The Gates μπορώ να τη συγκρίνω.Back to the agony…yeah!

((III))
((mother of mercy))

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

GHEDALIA TAZARTES - "REPAS FROID" (2009)

Παλιά κρυμμένα και σκονισμένα tapes -από τα τέλη ‘70s και αρχές 80s - της αλλόκοτης μουσικής περσόνας του βετεράνου Ghedalia Tazartes, κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό με το όνομα Repas Froid. Το μαύρο c.d. δεν έχει καμία άλλη πληροφορία, πέρα από το όνομα του, τον τίτλο και την εταιρεία, προσδίδοντας ακόμη περισσότερο κολακευτικό μυστήριο στο μουσικό περιεχόμενο. Ο Γάλλος συνθέτης, ένας σκιώδης πρωτοποριακός προβοκάτορας, ξεθάβει από το ηχητικό του οπλοστάσιο μικρής διάρκειας λούπες, παιδικές φωνές που παίζουν με τα νεύρα σου, ανατολίτικες ατμόσφαιρες, μεθυσμένα κολλάζ και υπνωτιστικά folk περάσματα, στοιχειωμένες επαναλαμβανόμενες μελωδίες, filed recordings, πουλιά που κελαηδάνε, υποτυπώδη ηλεκτρονικά στοιχεία και όλα αυτά τα μπλέκει αριστοτεχνικά, τα πετσοκόβει, τα αναμιγνύει και τα πολτοποιεί με σκοτεινό, εσωστρεφές και τελετουργικό τρόπο. Το περίπου σουρεαλιστικό μουσικό πόνημα προσεγγίζει πολλούς πιο γνωστούς μουσικούς (όπως τους Nurse With Wound),, αλλά είναι μια οντότητα ξεχωριστή, μοναδιαία, μαγική, απόκοσμη και ακατανίκητα σαγηνευτική.

((E A R))
((E Y E))

DANIEL PADDEN & SARAH KENCHINGTON - "THE BELLOW SWITCH" (2009)

Ο Daniel Padden είναι βασικό μέλος των Volcano The Bear, μιας πολυετούς μπάντας που μπλέκει το avant-folk με το χιούμορ, τα κολλάζ και τις δυστοπικές ατμόσφαιρες. Επίσης είναι το ιδρυτικό στέλεχος των The One Ensemble, μιας Σκοτσέζικης folk-μελωδικής και μυστικιστικής μπάντας. Από την άλλη η Sarah Kenchington, δημιουργεί τα δικά της τεραστίου όγκου και περίεργων ήχων όργανα, επιβλητικά μουσικά μηχανήματα , και βαδίζει στα χνάρια δημιουργών όπως ο Harry Parch. Η συνεργασία τους έχει σαν αποτέλεσμα ένα ιδιότυπο μουσικό ιδίωμα, με κυκλικούς μηχανικούς ήχους, που θυμίζουν οργανικές λούπες και δίνουν τον όλο ρυθμό, σημεία όπου εμφανίζεται σα πυροτέχνημα μία μελωδία από τις φωνές τους και τα όσα τραγουδάνε, σκόρπιες παρεμβάσεις από πνευστά και έγχορδα και λυρικές γέφυρες - ένα ελκυστικό avant-garde συνονθύλευμα .

((E A R))
((E Y E))

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

GLENN JONES - "BARBECUE BOB IN FISHTOWN" (2009)

Αυτό είναι το τρίτο προσωπικό album του Glenn Jones, κιθαρίστα και ηγετικού μέλος των Cul De Sac, στο οποίο καταπιάνεται με την παραδοσιακή Αμερικάνικη μουσική. 9 ελεγείες στο folk όπως το δίδαξαν ο John Fahey και ο Robbie Basho, πάνω στην εξάχορδη και τη δωδεκάχορδη κιθάρα και – για πρώτη φορά για τον Jones – στο banjo. Τα κομμάτια δεν μένουν μόνο στο γλυκό και ευχάριστο finger picking, με τις πολλές και γρήγορες εναλλαγές και το ατμοσφαιρικό τεχνικό παίξιμο, μα κάθε τόσο καταπιάνονται με μία έντονη μελωδία, προσδίδοντας έτσι μια πιο απλή και επιδραστική ροή. Η μουσική συνοδεύετε - όπως πάντα - από τα κείμενα του Jones, ολόκληρα κατεβατά για το πώς και το γιατί των κομματιών, που διαβάζονται ευχάριστα και αυτό το album αποδεικνύει πως ακόμη υπάρχουν ορίζοντες προς εξερεύνηση σε αυτό το χιλιοπαιγμένο είδος.

((E A R))
((E Y E))

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

HARAPPIAN NIGHT RECORDINGS - "NON EUCLIDEAN ELUCIDATION OF SHAMANIC ECSTASIES" (2009)

Αυτή είναι η δεύτερη κυκλοφορία του μυστήριου Dr Sayed Kamran Ali, από τη σκηνή του Sheffield, μέλος της επίσης μυστηριώδους μπάντας ονόματι The Hunter Gracchus. Προχωρώντας πιο πέρα από το The Glorious Gongs Of Hainuwele, το μουσικό αυτό υβρίδιο φτάνει κοντά στα άκρα της ιδιωματικής φολκλορικής αλχημείας. Μεταλλικά κρουστά, περίεργα αφρικάνικα πνευστά, φωνή αλλοιωμένη μέσα από διάφορα θορυβώδη φίλτρα, όργανα δυσδιάκριτα μέσα στη πολλή βαβούρα, βόμβοι και απόμακρα ηχοτόπια. Είναι ένα album που σου επιτίθεται με τη νεφελώδη και ακραία ατμόσφαιρα του, με δυνατούς ήχους και υπόγειες μελωδίες, με το πλέγμα πολλών ειδών της μουσικής, με πολύ έντονη ρυθμικότητα. Το αλλοπρόσαλλο αυτό ηχητικό όχημα, μοιάζει με την πνευματική μουσική για μια σχιζοφρενική παραδοσιακή τελετή, με τον εκστασιασμένο σαμάνο να κάνει βουντού στον Ευκλείδη…

((E A R))
((E Y E))

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

ALEXANDER TUCKER & DECOMPOSED ORCHESTRA - "GREY ONION" (2009)

Η νέα κυκλοφορία της σειράς Latitudes προέρχεται από τον Βρετανό Alexander Tucker και απλώνεται σε τρία κομμάτια, συνολικής διάρκειας κάτι περισσότερο από 25 λεπτά. Τα γνωστά psych-folk ηχοτόπια του Tucker βρίσκουν εδώ ένα απρόσμενο σύμμαχο, τον Dean Garwood, που συμμετέχει κάτω από το όνομα Decomposed Orchestra. Το αποτέλεσμα είναι άκρως απολαυστικό, εντυπωσιακό και πλήρως ψυχοτρόπο. Οι επαναλαμβανόμενες ρουτίνες του Tucker, όπως τις ξέραμε από τις κυκλοφορίες του στην εταιρία All Tomorrow's Parties, το σχεδόν motorik ύφος του, με τις μελωδίες να βαλτώνουν μέσα στη ψυχεδέλεια, τώρα απογειώνονται με τα πολυεπίπεδα μοτίβα στα πνευστά, συνθέτοντας τελικά έναν μαξιμαλιστικό μινιμαλισμό από αμέτρητες στρώσεις κυκλικών μελωδιών στη κιθάρα, το σαξόφωνο, το κλαρινέτο, το τσέλο, το βιολί. Υπέροχο.

((E A R))
((E Y E))

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

50 FAVORITE 2009 ALBUMS

50. Steve Gunn – “Boerum Palace”

A study on finger picking. 7 tracks that expand to every corner from psychedelic to pop structure. Wonderful.

49. Insayngel – “Insayngel””

Full garage avant rock overload. Murky sound Psychic Vocals. Instant seismic mindfuck!

48. Ducktails - "Landscapes"”

Guitar-pop delusions. Frugal riffs and foggy atmosphere. Makes you want to hear it on repeat.

47. AFCGT – “Square Microphone Tapes”

Hallucinatory distorted guitars. Bad recordings and steaming noise with a bit of exotica bubbling under.

46. Virginia Genta & Chris Corsano – ‘Live in Lisbon”

Anything can happen in a Lisbon bar. From a glass of nice port to a breath-taking noisy free-jazz improvisation.

45. Group Bombino – “Guitars From Agadez, Vol. 2”

Touareg rock from North Nigeria. Something like garage, blues and kraut but African. Interesting, eh?

44. Hush Arbors – “Yankee reality”

This sweetheart plaid with all the alt country clichés with gusto. Wish Yo La Tengo could pull this off…

43. Silver Bullets – “Free Radical”

A cassette only release with mouth-dropping psych-rock. Kinetic, energetic, violent. Brilliant!

42. John Butcher – “Resonant spaces”

Fantastic improvisations recorded in even more fantastic sights. Loved the sounds, the atmosphere, wish I was there…

41. Evangelista – “Prince of truth”

With the weight of “The Prince Of Truth”on their shoulders they managed considerably well. Half noisy rock, half Constellation ballads but Carla Buzolich is THE PERFOMER.

40.Wooden Veil – “Wooden Veil”

Mystic and shamanic abstract avant- folk with fragile vocals and subtle melodies…

39.Yellow Swans – “Mort aux vaches”

Last document of the most ecstatic avant noise duo of the USA. R.I.P.

38.Tom Waits – “Glitter and doom”

Laughs & Tears. Total Respect.

37.DOOM – “Born Like This”

Straight beats, slapstick humor, Raekwon, J Dilla and Charles Bukowski. What else do you want?

36.Flower Corsano Duo – “The Four Aims” ((part_1)) ((part_2))

New age fire music blasting with brute unstoppable force.

35. Mrtyu! – “Ornate Shroud”

Ritualistic, doom, metal, aggressive, dark and misanthropic music from New Zealand’s Antony Milton.

34. Ilyas Ahmed – “Goner”

Electric and acoustic guitars with percussion in tracks that seems always unfinished. Subterranean atmosphere and lo-fi production. Recommended for insomnia.

33. Maja SK Ratkje – “Cyborgic”

On the spot noise/vocal improvisations by this Nordic sea medusa.

32. Skullflower – “Malediction”

Matthew Bower teaches the young generation all about total metal meltdown. A cross between Fushitsusha and black metal I found most addictive.

31. Neokarma Jooklo Trio – “Time's Vibes”

Endless psychedelic improvisation that will melt your brains.

30. Master Musicians Of Bukkake – “Totem One”

Epic and ceremonial, almost metal, almost folk. The perfect soundtrack for pagan human sacrifices.

29. DJ Rupture / Andy Moor – “patches”

A powerful and surprising live recording. Eccentric samples and spontaneous electric guitar.

28. Various Production (feat. Gerry Mitchell) – “The Invisible Lodger”

In case of urban claustrophobic feelings put this on. Proves it could be worse.

27. Harappian Night Recordings – “The Glorious Gongs Of Hainuwele”

Polyethnic sound patchwork. A strange and distant music hybrid.

26. Almovacy – “Ho ho kus”

Arty-farty avant rock album of the year. That’s a compliment.

25. Oneohtrix Point Never – “zones without people”

Synths from the past for the music of the future.

24. David Sylvian – “Manafon”

All the world was expecting THE great improv-songwriting genre-defining album. It never came, but it had its moments of glory.

23. Spunk – “Kantarell”

All-female instant composition burst out and the boyz are sooo jealous.

22. Natural snow buildings – “Shadow Kingdom”

Out of space soundscapes and folk warmness for almost three hours.

21. Dinosaur JR – “Farm”

All the energy and pathos missing from “The Eternal” I found it here. Great songwriting also!

20. Pajo – “Scream with Me”

Pajo covers Misfits. Simple and emotional with his guitar and his voice. No one screaming here.

19. Richard Youngs – “Under Stellar Stream”

Hymns and chants for fatherhood and urban life. Minimal, haunted beauty.

18. Sir Richard Bishop – “The Freak Of Araby”

Dry and transparent elegies for Arabic music. The westernation of eastern or, maybe, the opposite.

17. Dirty Projectors - “Bitte orca”

Pop album of the year for my burnt-out musical mind. Those harmonies….

16. Hammers Of Misfortune – “Church of broken glass / fields”

I was raised on this music. I can’t escape myself when that glorious prog metal is played so convincingly and at the same time nods at the future of this music.