BRAND-NEW-RETRO SOUNDS FROM 2009

Πάνω που νόμιζα ότι ως ακροατής είχα ξεφύγει τελείως από την rock βάση μου προς πιο πειραματικά ακούσματα και ήμουν και ψωροπερήφανος γι αυτό, ήρθαν οι διάφορες λίστες για τα καλύτερα άλμπουμ του 2009 και κόλλησα πάλι το μικρόβιο. Τελικά, το να ακούς ένα πραγματικά καλοπαιγμένο rock άλμπουμ είναι το ίδιο απολαυστικό με την διαδικασία της εξερεύνησης ενός νέου ήχου. Εδώ, λοιπόν, έξι σούπερ άλμπουμ που από όλο το φάσμα του σκληρού rock ήχου:

Οι Σουηδοί έχουν μια καλή παράδοση στο garage rock με σχήματα όπως οι μπαρόβιοι Hellacopters, αλλά τίποτα δεν σε προετοιμάζει για τους βδελυρούς τύπους που λέγονται Brainbombs. Υπάρχουν στην πιάτσα από το 1987 και στο απίστευτο “It’s A Fuckin Mess” παίζουν άγριο, άτονο garage rock που πατά τόσο στην ωμότητα των Stooges όσο και στους lo-fi πειραματισμούς των Dead C. Ιδιαίτερα ο εντυπωσιακός είναι ο κιθαρίστας, αφού μπορεί να παίζει πωρωτικά riffs που σταδιακά εξελίσσονται σε free rock ξεσπάσματα. Φυσικά , το μεγάλο ερωτηματικό του σχήματος είναι ο θεός –να- τον-κάνει τραγουδιστής και οι σεξουαλικά βίοι πορνογραφικοί του στίχοι. Τραγουδά με την απάθεια ενός Lou Reed και την προφορά της Nico, για πουτάνες, κατά συρροή δολοφόνους, παιδόφιλους και άλλα ευχάριστα. Ο στόχος του είναι μάλλον να σε κάνει να νιώσεις ενοχή που απολαμβάνεις την φοβερή μουσική των Brainbombs και να αναρωτηθείς για το δικά σου κρυφό συντηρητισμό.
((it's a fuckin mess))
((brainbombs))
Παράλληλα με το μεγάλο τέρας που λέγεται Brainbombs, ο κιθαρίστας Lanchy και ο drummer Drajan της μπάντας διατηρούν και ένα πολύ καλό out-rock side project , τους No Balls. Εδώ ο ήχος είναι ακόμα πιο λειοτριβικός και οξύς, αλλά και οικείος αφού είναι πιο κοντά σε σύγχρονα instrumental noise rock σχήματα σαν τους Mouthus και τους Noxgat. Ίσως, αυτοί που σοκάρονται με τη στιχουργική θεματική του Peter Råberg, να προτιμήσουν αυτήν την άφωνη εκδοχή των Brainbombs.
((come clean))
((no balls))

Κάνουμε ένα ντουσάκι για να ξεπλυθεί η γλίτσα των Brainbombs και βουτάμε με τα μπούνια στο πολύχρωμη psych garage rock χύτρα των Ty Segall (Sic Alps) και Michael Cronin (Moonhearts). Σε 25 λεπτά παραδίδουν ένα αναπάντεχο διαμαντάκι για του χιλιο-βιασμένο αυτό είδος του garage rock. Τα διαχρονικά riffs των Monks και των Sonics μπλέκονται με ευφάνταστα ιμιτασιόν farfisa εφφέ και οι συνθέσεις προλαβαίνουν να ροκάρουν ψυχεδελικά και να σου ξεπετάξουν και ένα μελωδικό-σκαλωματικό ρεφραίν μέσα σε 1-2 λεπτά. Τραγουδούν, μέσα από ένα λασπώδες echo, και ο Segal και ο Cronin, ο ένας με ένα mods σοπρανίνο στυλ και ο άλλος με το cool βαρύτονο ύφος του Lux Interior. Προς τα χασομέρια του άλμπουμ αρχίζουν να ψυχεδελίζουν περισσότερο με μια ψυχωμένη διασκευή σε πρώιμους Pink Floyd και ένα 10λεπτο τριπαριστό σε στυλ 13th Floor Elevators φινάλε.
((reverse shark attack))
((ty segall))
Η ρετρό διασκέδαση δεν σταματά εδώ, αφού οι Ολλανδοί evil rockers The Devil’s Blood βάλθηκαν να βγάλουν το hard rock έπος της δεκαετίας. Πραγματικά, δεν περίμενα ποτέ να κολλήσω με ένα τέτοιου ύφους δίσκο εν έτη 2009. Κάτι σαν πηγαίνεις να δεις ελληνική επιθεώρηση στο θέατρο και να παθαίνεις πλάκα. Μέσα από ένα ομιχλώδες concept περί μαύρης μαγείας και λοιπής occult σαχλαμάρας οι Devil’s Blood περιπλέκουν το αθώο ανόθευτο NWBHM των Angelwitch και των Diamond Head με το προοδευτικό 70s hard rock των Blue Oyster Cult και των UFO, με τέτοιο διαβολικά όμορφο τρόπο που στιγμές θαρρείς ότι βρήκαν την φιλοσοφική λίθο αυτού δεινοσαυρικού μουσικού είδους και βάλθηκαν να το αναστήσουν. Ίσως να έχει να κάνει ότι έχουν πουλήσει τη ψυχή τους στον ακατανόμαστο. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως τα τόσο εμπνευσμένα κιθαριστικά licks και τα αγγελικά (ή μάλλον έκπτωτα αγγελικά) φωνητικά της μυστηριώδους F, δεν ακούγονται μπουκωτικά cheesy, αλλά πραγματικά εθιστικά. Α, και για όσους είναι κλεισμένοι στον indie rock μικρόκοσμο τους, τα drums στο άλμπουμ τα παίζει ο γνωστός J Mascis…Είπατε τίποτα;
((time))
((the devil's blood))
Kαι αφού αρχίσαμε τις παρτίδες με τον έξω-από-εδώ, ευκαιρία να παρουσιάσω το κατά τεκμήριο καλύτερο άλμπουμ καθαρόαιμου black metal για το σωτήριων έτος 2009. Το αιματοβαμμένο λουκούμι για φέτος το παίρνει ο Arioch για το προσωπικό του project Funeral Mist. H αλήθεια είναι ότι το black metal σήμερα πάσχει από υπερπληθυσμό, αφού υπάρχουν άπειρα γκρουπάκια από όλον τον πλανήτη που αναμασούν τα ίδια κλισέ. Ο Αrioch με την σειρά του ως Funeral Mist δεν αποτινάσει τα γνωστά κλισέ του είδους αφού όλα χρησιμοποιεί τα γνωστά υλικά : δυσαρμονικά κιθαριστικά riffs, blastbeat ξεσπάσματα, παγωμένα mid-tempo περάσματα, ατμοσφαιρικά samples και ένα πολύ στιβαρό αντιχριστιανικό στιχουργικό concept. Απλά, έχει την ικανότητα να τα τοποθετεί με τέτοιο τρόπο μέσα στις συνθέσεις που κάνουν το τελικό προϊόν πολύ ενδιαφέρον. Και πάνω από όλα, είναι αυτή η χαρισματική φωνή του Arioch που μπορεί να περνά από υστερικά ουρλιαχτά σε ψαρωτικές απαγγελίες με πειστικότατο τρόπο. Τώρα, πως γίνεται τόσο καλό black metal άλμπουμ να έρχεται από έναν σουηδό και η νορβηγική σκηνή και κωλυσιεργεί μου κάνει εντύπωση.
((maranatha))
((funeral mist))

Για επιδόρπιο, από το black metal περνάμε σε μια άλλη πολύ οριοθετημένη και ξενοφοβική σκηνή, το αμερικάνικο hardcore. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αντισταθώ στο τσιτωμένο, σκισμένο hardcore κόλαφο που εξαπολύουν οι Mother of Mercy, αυτά τα 20χρόνα λευκά κοντοκουρεμένα παιδαρέλια από την επαρχία της Pennsylvania. H παθιασμένη σφοδρότητα των επιμεταλλωμένων riffs τους δε σου αφήνει να πάρεις ανάσα, το rhythm section είναι τρομερά σφιχτοδεμένο και ο τραγουδιστής μπορεί γκαρίζει πωρωτικά, αλλά ο τόνος του είναι διαυγής και καταλαβαίνεις τα περισσότερα λόγια που φτύνει στο όφωνο. Σίγουρα, θα θυμίσει πολλά από τα κλασσικά 90s metalcore σχήματα, αλλά για μένα τον ολίγων άσχετο με το hardcore, αυτή η λυσσασμένη υπέρ-ένταση που διατρέχει τα 32 λεπτά του άλμπουμ, μόνο με το μοναδικό “Slaughter Of the Soul” των At The Gates μπορώ να τη συγκρίνω.Back to the agony…yeah!

((III))
((mother of mercy))