Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που αποθέωνα σε αυτές τις σελίδες τις εξώκοσμες φωνητικές ιδιότητες της μικρής αλεπουδίτσας από τη Γλασκώβη Hanna Tuulikki, όταν με έχει ξετρελάνει με το αιθέριο avant folk του σχήματος της Nalle. ‘Εκτοτε, την απόλαυσα στις συμμετοχές στις ανατολίτικο folk project Family Elan και περίμενα με κρυφή αγωνία το επόμενο της βήμα. Και να σου ξεπετάγεται ένα άλλο σχήμα, οι Two Wings, όπου η Tuulikki συνεργάζεται με τον κιθαρίστα Ben Reynolds, μέλος των εταίρων folk rockers Trembling Bells έως το κορυφαίο τους κατ’ εμέ “Carbeth”. Η πληροφόρηση που είχα πριν ακούσω το “Love’s Spring” ήταν ότι πρόκειται για το πιο προσγειωμένο, εύπεπτο και συμβατικό ήχο που έχει βγάλει η Τuulikki και η αλήθεια είναι πως αρχικά απογοητεύτηκα λιγάκι από την ροκάδικη americana κατεύθυνση του άλμπουμ. Με τέτοια ιδιαίτερα, σπλαχνικά χλιμιντριστά φωνητικά που μόνο σε μεγάλες ντίβες του βρετανικής εγκεφαλικής pop συναντάς, όπως είναι η Siouxie και η Kate Bush, αισθάνομαι ότι η αυτοπεριορίζεται σε αυτό το σχήμα στο ρόλο της βατής – όσο είναι δυνατόν βέβαια –ερμηνεύτριας.
Από την άλλη, το άλμπουμ είναι καλοδουλεμένο και πραγματικά γλυκόπιοτο. Στο ξεκίνημα του, ξελογιάζεσαι από το πιο φευγάτο τραγούδι του το “Eikon”. Η μελωδική γραμμή ξετυλίγεται με περίτεχνους ελιγμούς , καθώς η Tulliki τραγουδά τσιριχτά σαν να βρίσκεται στο μέσον ενός ερωτικού αναβρασμού που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει. Ακούγεται ξεμυαλισμένα εφηβική, ζωώδης, ποθητή ίσως απειλητική και σίγουρα όχι γλυκανάλατη. Από το δεύτερο κομμάτι και πέρα αυτό το ελευθέρας βοσκής πλάσμα μπαίνει σιγά-σιγά σε ένα όμορφα σμιλεμένο folk rock καλούπι. Σαφώς μπάντα του Reynolds είναι μια καλοκουρδισμένη country folk μηχανή με αναφορές στους πατέρες και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Ακούς ισόποσα και τις όμορφες slide κιθάρες των Band αλλά και τους πιο brit folk βουκολισμούς των Fairport Convention. Μάλιστα, στην πιο prog στιγμή του άλμπουμ ,το 9λέπτο ομώνυμο ,η βασική μελωδία στο φλάουτο παραπέμπει κατευθείαν στους Incredible String Band. Οι στίχοι πραγματεύονται, φυσικά, τον έρωτα και τα παρελκόμενα του και έτσι ακροβατώντας ανάμεσα στις γλυκές μπαλάντες , τις παραπονιάρικες bluesy κιθάρες, τα ορχηστρικά ξεσπάσματα και τις φωνητικές εκπλήξεις εκ μέρους της Tuulikki το αποτέλεσμα είναι ένα μεστό folk rock που ακούς με ευχαρίστηση. Ελπίζω, μόνο, πάνω στο πιο «εμπορικό» άνοιγμα της Tuuliki εδώ να μην έχει εγκαταλειφθεί η υπόθεση Nalle.
((E A R))
((E Y E))
