STEVE GUNN & THE BLACK TWIG PICKERS - "SEASONAL HIRE" (2015)

Εντάξει, μάλλον θα με πάρετε για κολλημένο – κάθε album και side project των Pelt σπεύδω να το ανεβάζω με διθυραμβικά λόγια. Εντάξει, μάλλον θα έχετε δίκιο. Μα δυσκολεύομαι να αντισταθώ. Εδώ, οι Black Twig Pickers, το πιο καθαρόαιμο και παλιομοδίτικο bluegrass σχήμα από τα μέλη της κολεκτίβας των Pelt συνεργάζεται με έναν εκ των κορυφαίων κιθαριστών της folk μουσικής αυτή τη στιγμή και η συνεργασία τους είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε έχει ακούσει κάτι από τους μεν και τον δε. Τουτέστιν μερικά κομμάτια είναι πολύ πιο ρυθμικά και ψυχεδελικά, στο μότο της folk από τα Απαλάχια όρη, κάποια πιο δομημένα πάνω στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της κιθάρας του Steve Gunn. Σε όλα τα κομμάτια όμως είναι εμφανής η παρουσία και των δύο – το βάρος μοιράζεται στην ακουστική κιθάρα, το banjo, το βιολί, τα drones.
Αυτό που ξεδιπλώνεται στα πέντε κομμάτια του δίσκου μοιάζει πάρα πολύ με αυτοσχεδιασμό ή έστω με one take, ή τέλος πάντων έχει όλη την δύναμη του ζωντανού ήχου (δεν υπάρχει κανένα overdub και κανενός είδους εφέ, όπως άλλωστε σε όλες τις κυκλοφορίες των Black Twig Pickers και των Pelt), μα ταυτόχρονα ακούγετε αρκετά δομημένο, σφιχτό, δουλεμένο. Αυτή η ισορροπία είναι που δίνει την ένταση και την δυναμική σε αυτά τα κομμάτια για να ακούγονται απλά υπέροχα. Μια ισορροπία ανάμεσα στην μελωδία και την ψυχεδέλεια, την δομή και τον αυτοσχεδιασμό, την ένταση και την ηρεμία. Διότι μπορεί να παίζουν κάτι χιλιοπαιγμένο με εκατομμύρια τρόπους, μα, από την άλλη, από την στιγμή που το κάνουν καλά – και οι συγκεκριμένοι το κάνουν άψογα – δεν ακούγεται διόλου τετριμμένο, πόσο μάλλον αδιάφορο.
Και ιδίως το ομότιτλο και τελευταίο κομμάτι αυτής της συνεργασίας, που βαστάει 16 λεπτά και κάτι ψιλά, έτσι όπως εξελίσσεται, όπως χτίζεται κυκλικά πάνω στα drone και τις μελωδίες, προσθέτοντας κάθε φορά και κάτι, είναι ένα πραγματικό αριστούργημα – τολμώ να πω μου θύμισε κάποια παλιά κομμάτια των Pelt με τον αείμνηστο Jack Rose.

---

---

((E A R))
((E Y E))

NATHAN BOWLES - "NANSEMOND" (2014)

Ο Nathan Bowles δεν είναι ο μοναχικός αμερικάνος μουσικός που προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει ή έστω απλά να παίξει, παραδοσιακή μουσική του τόπου του με ένα banjo ή μια κιθάρα. Όχι. Αυτό είναι μόλις το δεύτερο προσωπικού album και δεν είναι γνωστός από αυτά. Είναι γνωστός από τους Pelt και τους Black Twig Pickers, από τις συνεργασίες του με τον Steve Gunn, με τον Glenn Jones και με τόσους άλλους. Αρέσκετε στο να παίζει με παρέα και να εξερευνά την ψυχεδέλεια του αυτοσχεδιασμού – κάτι που το κάνει με τρομερή απλότητα και αμεσότητα, λες κα παίζει μέσα από παρτιτούρες. Και φυσικά, δεν παίζει μόνο banjo. Παίζει κάθε είδους κρουστά, πιάνο, κτλ. Είναι, εν ολίγοις, πολυπράγμων και πολύ ταλαντούχος.
Στο πρώτο του solo δίσκο ο κ.Bowles ασχολήθηκε περισσότερο με την folk από τα Απαλάχια όρη – κοφτοί ρυθμοί, στακάτο παίξιμο, πολύ fingerpicking – εκεί όπου το τακούνι της δερμάτινης μπότας χτυπάει με ορμή και ταχύτητα το ξύλινο σκονισμένο δάπεδο, για να γίνω κομματάκι γλαφυρός – το πιάσατε το νόημα. Σε αυτό το δεύτερο solo (που παρεμπιπτόντως δεν είναι και τόσο solo, μιας και εμφανίζονται διάφοροι φίλοι και γνωστοί, σαν τον Tom Carter και τον Steve Kruger) πάει μερικά βήματα παρακάτω. Οι συνθέσεις ακούγονται σαν αυτοσχεδιασμοί μεν, αλλά πρέπει να είναι δουλεμένες αρκετά, μιας και χτίζονται σταδιακά στον χρόνο, σε ομόκεντρους κύκλους. Οι μελωδίες είναι υπόγειες, ο ρυθμός – στα περισσότερα κομμάτια – υπονοείτε, όλος ο δίσκος σου αφήνει την αίσθηση μιας βαθιάς διερεύνησης του είδους.
Από τον τίτλο του δίσκου, που κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι (ψάξτε λίγο, τόσο δα, μην τα περιμένετε κι όλα στο πιάτο) από τους τίτλους των κομματιών, από την δομή του δίσκου, από την ροή των κομματιών, από το πιάνο - όποτε εμφανίζετε, που ακούγετε λες και ορμάει ξαφνικά το πνεύμα του Chris Abrahams - και από τα drone περάσματα, γενικά σε όλα του τα στοιχεία αυτός ο δίσκος δείχνει να έχει φτιαχτεί με ιδιαίτερη προσοχή· το αποτέλεσμα είναι, κοντολογίς, τέλειο.
Δεν ξέρω για ‘σας, μα εγώ με άνεση θα μπορούσα να ακούω τον Nathan Bowles ώρες ολόκληρες, δίχως να βαρεθώ δευτερόλεπτο, δίχως να μου δίνει την αίσθηση ότι επαναλαμβάνετε ούτε μία στιγμή.

---

---

((E A R))
((E Y E))

MIKE & CARA GANGLOFF - "BLACK RIBBON OF DEATH, SILVER THREAD OF LIFE" (2014)

Μέλος των Pelt και των Black Twig Pickers ο κ. Gangloff έχει συμμετάσχει σε ουκ ολίγες κυκλοφορίες, εκ των οποίων το περσινό προσωπικό του δημιούργημα “Poplar Hollow”, τη συνεργασία του με τον Steve Gunn (Melodies Of The Savage Fix) και ετούτη εδώ, μαζί με την γυναίκα του, επίσης μέλος των Black Twig Pickers. Η μουσική που ξεδιπλώνεται σε αυτό το album δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από απλή και καθαρή αμερικάνικη folk. Από την Α capella εκδοχή του O Death του Charlie Patton, με το οποίο ανοίγει ο δίσκος, την διασκευή του περίπου αναγεννησιακού κομματιού της Νέας Αγγλίας David's Lamentation, μέχρι τα καθαρά κομμάτια της Appalachian folk, με το βιολί και το banjo – σαν τα δύο πρώτα Black Ribbon και το Cherry River Line, το ζεύγος Gangloff μένει προσηλωμένο στη μουσική παράδοση της Αμερικής, αποδίδοντας την με τον καλύτερο τρόπο.
Το Black Ribbon Of Death, Silver Thread of Life στέκεται κάπου ανάμεσα στους Pelt και τους Black Twig Pickers. Δεν είναι ακριβώς αυτοσχεδιαστικό, ούτε τόσο ψυχεδελικό και επίσης δεν σε προκαλείς να κοπανάς τα χέρια σου, ούτε να βγάζεις κραυγές σαν κλασσικός γελαδάρης, μα από την άλλη είναι όλα αυτά μαζί. Με άλλα λόγια, αν και τα κομμάτια έχουν διαφορετικό ύφος μεταξύ τους, καταφέρνουν να δημιουργούν ένα σύνολο που σε κρατάει μέχρι τέλους μιας και δεν είναι καθόλου κουραστικό, επαναλαμβανόμενο, επιτηδευμένο. Α, και να μην το ξεχάσω, στο ζεύγος έχουν απίθανες φωνές που δένουν τελεία αυτό που παίζουν.
Τυχαίνει τελικά όλοι οι μουσικοί αυτής της κολεκτίβας που ξεκινάει με τους Pelt και απλώνεται σε πολλούς κύκλους, να είναι πρώτης κλάσης. Να ξέρουν τι θέλουν να κάνουν και να μπορούν να κάνουν άψογα. Από τους μοναδικούς και απολαυστικούς αυτοσχεδιασμούς τους και τα ψυχεδελικά τους drone, μέχρι την παραδοσιακή μουσική του τόπου τους, όλοι τους γνωρίζουν τέλεια πώς να χειριστούν την κάθε ιδέα που έχουν, το κάθε είδος με το οποίο καταπιάνονται. Είδατε, αν δεν είναι κάποιος κολλημένος και αγαπάει αυτό που κάνει…

---

((E A R))
((E Y E))

JACK ROSE & THE BLACK TWIG PICKERS - "S/T" (2009)

O βιρτουόζος κιθαρίστας Jack Rose, γνωστός αρχικά από τη drone-psych folk μπάντα Pelt, είναι από αυτούς που έχουν ξεχωρίσει, ανάμεσα σε όσους κινούνται στα χνάρια του John Fahey και γενικά της εταιρίας Takoma. Μέσα σε μία δεκαετία έχει βγάλει πολλές solo κυκλοφορίες μόνο με την κιθάρα του, κάποιες από αυτές υπέροχες κάποιες λίγο βαρετές. Εδώ όμως συναντάει ένα old fashion συγκρότημα, τους Black Twig Pickers που παίζουν bluegrass και country και ο ήχος του απογειώνεται. Ένα καλοκαιρινό άκουσμα, για ζεστά απομεσήμερα, αράζοντας στο ράντζο μου και παίζοντας το banjo μου καταστάσεις, με το γνωστό figerpicking του Rose και τους Black Twig Pickers να δίνουν ρέστα σε κάτι ανάμεσα σε raga, bluegrass, folk. Θυμίζει εντόνως το The Voice Of The Turtle του Fahey και είναι γενικώς απολαυστικό, φωτεινό και ρυθμικό, με καλές μελωδίες και κάτι από την Αμερικάνικη επαρχεία με πολλά έγχορδα και γεμάτο ήχο. Κυκλοφορεί από την VHF.

---

((E A R))
((E Y E - JACK ROSE))
((E Y E - THE BLACK TWIG PICKERS))