Εντάξει, μάλλον θα με πάρετε για κολλημένο – κάθε album και side project των Pelt σπεύδω να το ανεβάζω με διθυραμβικά λόγια. Εντάξει, μάλλον θα έχετε δίκιο. Μα δυσκολεύομαι να αντισταθώ. Εδώ, οι Black Twig Pickers, το πιο καθαρόαιμο και παλιομοδίτικο bluegrass σχήμα από τα μέλη της κολεκτίβας των Pelt συνεργάζεται με έναν εκ των κορυφαίων κιθαριστών της folk μουσικής αυτή τη στιγμή και η συνεργασία τους είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε έχει ακούσει κάτι από τους μεν και τον δε. Τουτέστιν μερικά κομμάτια είναι πολύ πιο ρυθμικά και ψυχεδελικά, στο μότο της folk από τα Απαλάχια όρη, κάποια πιο δομημένα πάνω στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της κιθάρας του Steve Gunn. Σε όλα τα κομμάτια όμως είναι εμφανής η παρουσία και των δύο – το βάρος μοιράζεται στην ακουστική κιθάρα, το banjo, το βιολί, τα drones.
Αυτό που ξεδιπλώνεται στα πέντε κομμάτια του δίσκου μοιάζει πάρα πολύ με αυτοσχεδιασμό ή έστω με one take, ή τέλος πάντων έχει όλη την δύναμη του ζωντανού ήχου (δεν υπάρχει κανένα overdub και κανενός είδους εφέ, όπως άλλωστε σε όλες τις κυκλοφορίες των Black Twig Pickers και των Pelt), μα ταυτόχρονα ακούγετε αρκετά δομημένο, σφιχτό, δουλεμένο. Αυτή η ισορροπία είναι που δίνει την ένταση και την δυναμική σε αυτά τα κομμάτια για να ακούγονται απλά υπέροχα. Μια ισορροπία ανάμεσα στην μελωδία και την ψυχεδέλεια, την δομή και τον αυτοσχεδιασμό, την ένταση και την ηρεμία. Διότι μπορεί να παίζουν κάτι χιλιοπαιγμένο με εκατομμύρια τρόπους, μα, από την άλλη, από την στιγμή που το κάνουν καλά – και οι συγκεκριμένοι το κάνουν άψογα – δεν ακούγεται διόλου τετριμμένο, πόσο μάλλον αδιάφορο.
Και ιδίως το ομότιτλο και τελευταίο κομμάτι αυτής της συνεργασίας, που βαστάει 16 λεπτά και κάτι ψιλά, έτσι όπως εξελίσσεται, όπως χτίζεται κυκλικά πάνω στα drone και τις μελωδίες, προσθέτοντας κάθε φορά και κάτι, είναι ένα πραγματικό αριστούργημα – τολμώ να πω μου θύμισε κάποια παλιά κομμάτια των Pelt με τον αείμνηστο Jack Rose.
Αυτό που ξεδιπλώνεται στα πέντε κομμάτια του δίσκου μοιάζει πάρα πολύ με αυτοσχεδιασμό ή έστω με one take, ή τέλος πάντων έχει όλη την δύναμη του ζωντανού ήχου (δεν υπάρχει κανένα overdub και κανενός είδους εφέ, όπως άλλωστε σε όλες τις κυκλοφορίες των Black Twig Pickers και των Pelt), μα ταυτόχρονα ακούγετε αρκετά δομημένο, σφιχτό, δουλεμένο. Αυτή η ισορροπία είναι που δίνει την ένταση και την δυναμική σε αυτά τα κομμάτια για να ακούγονται απλά υπέροχα. Μια ισορροπία ανάμεσα στην μελωδία και την ψυχεδέλεια, την δομή και τον αυτοσχεδιασμό, την ένταση και την ηρεμία. Διότι μπορεί να παίζουν κάτι χιλιοπαιγμένο με εκατομμύρια τρόπους, μα, από την άλλη, από την στιγμή που το κάνουν καλά – και οι συγκεκριμένοι το κάνουν άψογα – δεν ακούγεται διόλου τετριμμένο, πόσο μάλλον αδιάφορο.
Και ιδίως το ομότιτλο και τελευταίο κομμάτι αυτής της συνεργασίας, που βαστάει 16 λεπτά και κάτι ψιλά, έτσι όπως εξελίσσεται, όπως χτίζεται κυκλικά πάνω στα drone και τις μελωδίες, προσθέτοντας κάθε φορά και κάτι, είναι ένα πραγματικό αριστούργημα – τολμώ να πω μου θύμισε κάποια παλιά κομμάτια των Pelt με τον αείμνηστο Jack Rose.
((E A R))
((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου