COLIN STETSON & SARAH NEUFELD - "NEVER THE WAY SHE WAS" (2015)

Για τον Colin Stetson δεν ήξερα τίποτα μέχρι το “New History Warfare Vol. 3: To See More Light” – το προπέρσινο προσωπικό του album από την Constellation. Τη Sara Neufeld από την άλλη δεν την ήξερα καθόλου, αν και με ένα απλό γκουγκλάρισμα είδα ότι είναι η βιολίστρια των Arcade Fire. Οι δύο τους έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν, σε διάφορα project και αυτό είναι το πρώτο album που βγάζουν μαζί. Στα 8 κομμάτια του δίσκου δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο τα δύο αυτά όργανα, το σαξόφωνο και το βιολί, δίχως overdubs, δίχως λούπες, δίχως τίποτα – απογυμνωμένα από οποιοδήποτε εφέ, από οποιαδήποτε φιοριτούρα τεχνικής, από κάθε περιττή μελωδική γραμμή, από άσκοπα γεμίσματα στον ήχο – κανένα από τα γνωστά κόλπα που μπορούν να αμπαλάρουν τη μουσική για να γίνει πιο εύηχη ή η εύπεπτη. Αυτό μπορεί να ακούγεται από βαρετό μέχρι αδιάφορο· ε, δεν είναι.
Ο ιδιότυπος τρόπος με τον οποίο παίζει ο Colin Stetson – οι κυκλικές αναπνοές και οι κοφτές νότες – ενέχει μια σκληρότητα και ο τρόπος με τον οποίο δομεί τα κομμάτια του, τουλάχιστον στο New History Warfare Vol. 3, με τις αργόσυρτες κορυφώσεις και τις ρυθμικές, μικρές εναλλαγές στις νότες, βγάζουν μια επικότητα και μια ψυχρότητα – το αποτέλεσμα είναι μονοδιάστατο, μονολιθικό, έντονο και τελικά εντυπωσιακά καλό. Σε αυτή εδώ τη συνεργασία, η Sara Neufeld προσπαθεί να ακολουθήσει αυτή την ιδιότυπη τεχνική – το παίξιμο της είναι επίσης κοφτό, επιθετικό, ρυθμικό. Αν όμως το όλο πράμα έμενε εκεί, μάλλον θα ήταν απλά μια άσκηση τεχνικής, ενδιαφέρουσα άλλα κάποια στιγμή θα κούραζε. Και ναι, το πρώτο κομμάτι του δίσκου “The Sun Roars Into View” – που είναι προσηλωμένο σε αυτό το κυκλικό παίξιμο – είναι γαμάτο, αλλά οι δύο μουσικοί δεν μένουν απλά στην καλή χημεία μεταξύ των δύο οργάνων. Όσο εξελίσσετε ο δίσκος, τόσο περισσότερο είναι εμφανές ότι το κάθε κομμάτι αποτελεί μια διαφορετική προσέγγιση για το πώς μπορεί να αποδοθεί, όσο πιο λιτά γίνεται πάντα, αυτή η τεχνική– θυμίζοντας από Terry Riley μέχρι David Byrne. Ναι, εντάξει, όλα τα κομμάτια είναι κάπως σκοτεινά και κάπως επικά, μα υπάρχουν μεταξύ τους τεράστιες διαφορές: άλλα επιθετικά με δυνατούς θορύβους, άλλα λυρικά με αφαιρετικές μελωδίες, άλλα να μοιάζουν με κινηματογραφικά θέματα, άλλα συναισθηματικά και άλλα ψυχρά και παγωμένα.
Το ότι κατορθώνουν οι Stetson και Neufeld, να μπολιάζουν την τεχνική και την αφαίρεση και ταυτόχρονά κατορθώνουν να απαιτούν και να κερδίζουν διαρκώς την προσοχή σου, κάνει αυτό το δίσκο, πέραν από one of the kind, ένα μικρό αριστούργημα.

---

---

((E A R))
((E Y E))