BILL WELLS & AIDAN MOFFAT - "THE MOST IMPORTANT PLACE IN THE WORLD" (2015)

Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τους συνεργασία, ο πολυοργανίστας Bill Wells υφαίνει ξανά το μουσικό τοπίο για τους έντονους, πικρούς και αφοπλιστικά άμεσους στίχους του Aidan Moffat. Ο τίτλος του album σφετερίζεται ένα σλόγκαν των ΙΚΕΑ και, παρομοίως, σχεδόν όλα τα κομμάτια περιγράφουν ειρωνικά την περίπου αβιοτική ζωή στις σύγχρονες πόλεις.
Ένας δίσκος ποπάτος, ευκολοχώνευτος, μικρός και χαριτωμένος, που νομίζω ότι είναι από αυτούς που κάποιος μπορεί να αγαπήσει ή να μισήσει – τόσο χαρακτηριστικό ήχο έχει. Οι μελωδίες, χτισμένες κυρίως πάνω στο πιάνο, είναι αιθέριες και απλές, όπως είναι συνήθως δηλαδή οι μελωδίες που φτιάχνει ο Bill Wells, ντυμένες με τις ρυθμικές λούπες του κ. Moffat· που ποικίλουν από επίσης απλές παρεμβολές, εν είδει μετρονόμου, μέχρι ένα χαλί από εξωτικούς ήχους σε bosa-nova τέμπο. Το κύριο χαρακτηριστικό όλων των κομματιών, όπως και στο “Everything's Getting Older”, είναι η αίσθηση του «πρόχειρου» που αφήνουν, των ιδεών που έχουν κάπως πεταχτεί χύμα ή έχουν δουλευτεί ελάχιστα και έχουν μπει σε ένα album ανολοκλήρωτες, κάπως με απλοϊκότητα ή αφέλεια. Φυσικά, βέβαια, αυτό έχει γίνει σκόπιμα, αυτό κάνει όλο το δίσκο πιο άμεσο και σε προκαλεί να επικεντρωθείς στους στίχους που είναι και όλο το ζουμί.
Κάθε κομμάτι του δίσκου θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί σαν ένα μικρό ποίημα ή, καλύτερα, σαν μια αυθόρμητη πρόζα. Ίσως εδώ βρίσκεται και η διαφορά με τον προηγούμενο δίσκο. Εκεί τα κομμάτια ήταν δομημένα εξίσου σε μουσική και στίχους, υπήρχαν τρείς-τέσσερις μικρές pop ελεγείες, ήταν περισσότερο δίσκος τέλος πάντων. Εδώ είναι κάτι σαν θεατρικό έργο που ξέφυγε. Όλα τα κομμάτια είναι μικρές νυχτερινές ιστορίες της πόλης. Ο κ. Moffat με την βαριά σκοτσέζικη προφορά του και το κάπως βαριεστημένο τρόπο του, απαγγέλει για την κρίση της μέσης ηλικίας, για πάστορες που προσπαθούν να προσηλυτίσουν στις 3 το βράδυ, για μπαρ και αποτυχημένες σχέσεις, για αυτοκόλλητα στο πίσω μέρος των αυτοκινήτων – περιγράφοντας έντονα και γλυκόπικρα μια γενικότερη δυσλειτουργικότητα που, λίγο-πολύ όλοι έχουμε νιώσει. Και ο μανδύας της χαρακτηριστικής naive pop, με το πιάνο και τα σκόρπια πνευστά και έγχορδα, που πλάθει ο Bill Wells, προσδίδουν μια σκοτεινή, αλλά ταυτόχρονα και ανάλαφρη και ζεστή ατμόσφαιρα, που δένει με τους στίχους άψογα.
Εντάξει, δε λέω, συμπαθώ ιδιαίτερα αυτούς τους δύο τροφαντούς Σκοτσέζους – ότι κι αν βγάζουνε μου κάνει, κακό λόγο δεν θα ‘λεγα για δαύτους με τίποτα.

---

---

((E A R))
((E Y E))