STEVE GUNN & THE BLACK TWIG PICKERS - "SEASONAL HIRE" (2015)

Εντάξει, μάλλον θα με πάρετε για κολλημένο – κάθε album και side project των Pelt σπεύδω να το ανεβάζω με διθυραμβικά λόγια. Εντάξει, μάλλον θα έχετε δίκιο. Μα δυσκολεύομαι να αντισταθώ. Εδώ, οι Black Twig Pickers, το πιο καθαρόαιμο και παλιομοδίτικο bluegrass σχήμα από τα μέλη της κολεκτίβας των Pelt συνεργάζεται με έναν εκ των κορυφαίων κιθαριστών της folk μουσικής αυτή τη στιγμή και η συνεργασία τους είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε έχει ακούσει κάτι από τους μεν και τον δε. Τουτέστιν μερικά κομμάτια είναι πολύ πιο ρυθμικά και ψυχεδελικά, στο μότο της folk από τα Απαλάχια όρη, κάποια πιο δομημένα πάνω στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της κιθάρας του Steve Gunn. Σε όλα τα κομμάτια όμως είναι εμφανής η παρουσία και των δύο – το βάρος μοιράζεται στην ακουστική κιθάρα, το banjo, το βιολί, τα drones.
Αυτό που ξεδιπλώνεται στα πέντε κομμάτια του δίσκου μοιάζει πάρα πολύ με αυτοσχεδιασμό ή έστω με one take, ή τέλος πάντων έχει όλη την δύναμη του ζωντανού ήχου (δεν υπάρχει κανένα overdub και κανενός είδους εφέ, όπως άλλωστε σε όλες τις κυκλοφορίες των Black Twig Pickers και των Pelt), μα ταυτόχρονα ακούγετε αρκετά δομημένο, σφιχτό, δουλεμένο. Αυτή η ισορροπία είναι που δίνει την ένταση και την δυναμική σε αυτά τα κομμάτια για να ακούγονται απλά υπέροχα. Μια ισορροπία ανάμεσα στην μελωδία και την ψυχεδέλεια, την δομή και τον αυτοσχεδιασμό, την ένταση και την ηρεμία. Διότι μπορεί να παίζουν κάτι χιλιοπαιγμένο με εκατομμύρια τρόπους, μα, από την άλλη, από την στιγμή που το κάνουν καλά – και οι συγκεκριμένοι το κάνουν άψογα – δεν ακούγεται διόλου τετριμμένο, πόσο μάλλον αδιάφορο.
Και ιδίως το ομότιτλο και τελευταίο κομμάτι αυτής της συνεργασίας, που βαστάει 16 λεπτά και κάτι ψιλά, έτσι όπως εξελίσσεται, όπως χτίζεται κυκλικά πάνω στα drone και τις μελωδίες, προσθέτοντας κάθε φορά και κάτι, είναι ένα πραγματικό αριστούργημα – τολμώ να πω μου θύμισε κάποια παλιά κομμάτια των Pelt με τον αείμνηστο Jack Rose.

---

---

((E A R))
((E Y E))

MICHAEL CHAPMAN & THE WOODPILES - "NATCH 7" (2012)

Αν είστε από αυτούς που διαβάζουν τις σημειώσεις και τα ψιλά γράμματα στο πίσω μέρος των δίσκων, τότε σίγουρα θα έχετε πέσει πολλές φόρες πάνω στο Black Dirt Studio – που από το 2005 που λειτουργεί, έχει φιλοξενήσει τις ηχογραφήσεις αρκετών αξιόλογων μουσικών (Peaking Lights, Jack Rose, Hototogisu, για παράδειγμα).
Στο studio που ανήκει στον Jason Meagher, μέλος των No Neck Blues Band, έχει ξεκινήσει από τις αρχές του έτους ένα πολύ ενδιαφέρον project. Ονομάζεται NATCH – είναι μια σειρά από sessions που κυκλοφορούν δωρεάν στο διαδίκτυο, στα οποία γνωστοί μουσικοί μαζεύονται και ηχογραφούν, χοντρικά ότι τους κατέβει, από διασκευές μέχρι αυτοσχεδιασμούς, πλήρως ελεύθεροι να δοκιμάσουν οτιδήποτε δεν έχουν δοκιμάσει στα album τους. Το αποτέλεσμα, τις περισσότερες φόρες, είναι από αξιόλογο εώς άψογο. Και πώς να μην είναι άλλωστε, αφού σε αυτά τα sessions, συμμετέχουν ταλαντούχοι μουσικοί που έχουν χαράξει ιδιαίτερες πορείες με τις κυκλοφορίες τους. Ενδεικτικά σημειώνω τους Dave Shuford, Stellar Om Source, Aaron Moore, Tom Carter, Michael Evans.
Αφορμή για την αναφορά εδώ σε αυτή τη σειρά αποτελεί το έβδομο μέρος της, το οποίο τιτλοφορείται ως Michael Chapman and The Woodpiles – όπου σαν Woodpiles συνοψίζονται οι Steve Gunn, Marc Orleans, Jimy SeiTang, και Nathan Bowles, μια περίπου dream team στην αμερικανική folk σκηνή του σήμερα. Το NATCH 7 λοιπόν είναι όσο blues χρειάζεται, όσο folk πρέπει, περιέχει μια πολύ καλή διασκευή του Deportee του Woodie Gurthie (κομμάτι που φέτος το ξανασυναντάμε μετά από την διασκευή του Mike Cooper – και μισό αιώνα μετά παραμένει επίκαιρο) και η ηχογράφηση τελειώνει με ένα επικό 12λεπτό κομμάτι, ψυχεδελικό και παλιομοδίτικο, λίγο 60s και λίγο 70s, λίγο soul και αρκετά blues που σου παίρνει τα μυαλά. Άμα έχετε χρόνο, μπείτε στο tumblr όπου υπάρχουν όλες οι ηχογραφήσεις NATCH, φωτογραφικό υλικό και βίντεο, ακούστε τα προηγούμενα έξι sessions, αξίζουν και αυτά, πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη, από πλευράς ποιότητας, σειρά και ήδη ανυπομονώ να ακούσω το όγδοο μέρος, με τους Loren Connors και Bill Orcutt – κάτι μου λέει ότι θα είναι κορυφαίο…

---

((E A R))
((E Y E))

GUNN - TRUSCINSKI DUO - "OCEAN PARKWAY" (2012)

Αριστούργημα! Δεν χρειάζονται άλλες λέξεις για να περιγράψουν αυτό το δίσκο, από τότε που έπεσε στα χέρια μου δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω. Αλλά, μιας και τη βρίσκουμε με το γράψιμο, θα προσθέσω μερικές ακόμη προτάσεις. Ηλεκτρική κιθάρα και drums ακούγονται μόνο σε αυτό το έπος, πέντε κομμάτια που πατούν πάνω σε γλυκόπικρες μελωδικές γραμμές και απλώνονται αυτοσχεδιαστικά για πολλά λεπτά, με τους δύο μουσικούς να έχουν μία εξωπραγματική χημεία μεταξύ τους. Το ύφος; Αμερικάνικο, σαφώς, σε χνάρια των blues και της παραδοσιακής folk, πατώντας όμως στέρεα πάνω σε Ινδικά ράγγα, στη μουσική γενικά της νοτιοανατολικής Ασίας και, που και που, κλείνουν το μάτι σε αργόσυρτες αραβικές μελωδίες. Μα, μην μπερδεύεστε, αυτό το διαμάντι είναι καθαρά αμερικάνικο, το είδος της μουσικής που μπορείς να ακούς κάνοντας μεγάλα ταξίδια σε δρόμους δίχως τίποτα τριγύρω, το finger-picking της Takoma, μέσα από το οποίο αναδύονται ατελείωτα σόλο, στη βάση τους απλά και χωρίς φλύαρες φιοριτούρες, που φέρνουν στο νου πρώιμο Neil Young, τα παθιασμένα drums, να βρίσκονται πάντα σε δεύτερο επίπεδο, πάντα ρυθμικά, να σε βυθίζουν με έντονα και περίτεχνα ηχοχρώματα, πλαισιώνοντας με ορμητικό όγκο την κιθάρα – ένα στυλ πλήρως διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει τα αυτιά μου τελευταία σε τέτοιου είδους σχήματα, αυτό δηλαδή του Chris Corsano, για παράδειγμα, όπου τα κρουστά απαιτητικά παίρνουν μπροστινή θέση στον ήχο, οργανώνοντας τα πάντα. Εδώ ο Truscinski κάθετε υπομονετικά από πίσω, σιγοντάρει, ακούει, μαγεμένος και αυτός από τη κιθάρα του Gunn, που δε σταματάει να εκπλήσσει με την άμεση απλότητα της και, άλλη μια παραπομπή εδώ, θυμίζει, με την ατάραχη δυναμική της, τις τελευταίες ήρεμες κυκλοφορίες του Sir Richard Bishop. Περιττό να πω πως μιλάμε για ένα από τα album της χρονιάς.

---

((E A R))
((E Y E))

STEVE GUNN - "BOERUM PALACE" (2009)

Πρωτοήρθα σε επαφή με την δουλεία του κιθαρίστα Steve Gunn από την Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α., πέρυσι με το υπέροχο πρώτο album του “Sundowner”. Νωρίτερα φέτος είχε κυκλοφορήσει ένα split 12’’ με τον Shawn David McMillen, με το όνομα “End Cities”, που περιείχε δύο μεγάλης διάρκειας folk κομμάτια και στα τελειώματα του χρόνου επιστρέφει με αυτό το full album από την Three Lobed. Επτά κομμάτια, βασισμένα στην Αμερικανική country/folk και στο finger picking του John Fahey, που όμως το καθένα φλερτάρει με πολλά άλλα μουσικά είδη. Από την pop και την τραγουδοποιία, μέχρι την psych-rock και τους ανατολίτικους αμανέδες, το μουσικό σύμπαν του Steve Gunn κατορθώνει να εξαπλώνεται με τις δυνατές του μελωδίες και το γεμάτο του ήχο. Με κύριο συστατικό την καθαριστική ψυχεδέλεια , αυτός ο δίσκος μου φέρνει στο νου κάτι σε Αμερικάνικη έκδοση του Βρετανού Alexander Tucker και είναι ο τελευταίος χρονικά δίσκος που αναγκάστηκα να βάλω στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρόνιας.

---

((E A R))
((E Y E))