DOUBLE LEOPARDS - "LIVE AT W.F.M.U." (2003)

Την εποχή που ακόμη δεν γινόταν μαζικό download, την εποχή που ακόμη πολλοί απ’ εμάς επενδύαμε μερικά χρήματα παραπάνω στην αγορά δίσκων, την εποχή προ ψηφιακών δισκοθηκών σε σκληρούς δίσκους, τότε, στο μακρινό 2003, πριν διαλυθούν οι Double Leopards και λίγο πριν εκδώσουν το (μάλλον) καλύτερο τους δίσκο, το Halve Maen στην Eclipse, είχα αγοράσει αυτό το cd-r, μέσα στη παραζάλη μου έπειτα από ένα εξουθενωτικό live τους. Ξεσκονίζοντας τις προάλλες τα πίσω-πίσω ράφια της δισκοθήκης μου το βρήκα ξανά. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τι ήταν, να θυμηθώ το τι και το πώς, μια ανεπίσημη κυκλοφορία που είχα ξεχάσει ότι βρισκόταν στη κατοχή μου. Έπειτα έβαλα το δισκάκι στο στερεοφωνικό, ανυπόμονος για το πώς θα μου ακούγεται σήμερα κάτι που τότε μου είχε φανεί εξαιρετικά περίεργο και εξωτικό. Και τελικά, μετά από προσεκτική ακρόαση, μου φάνηκε ακριβώς το ίδιο. Περίεργο και εξωτικό. Απόμακρο και άμεσο. Επιθετικό και ζεστό. Το τρίο από τη Νέα Υόρκη, που έχει το δικό του μέρος στο μύθο της σύγχρονης πειραματικής drone και noise σκηνής, δίπλα στους Mouthous, Hototogisu, Ashtray Navigations, Vibracathedral Orchestra, Yellow Swans και πολλούς άλλους, έχει έναν ιδιότυπο ήχο: ένα πολυεπίπεδο συνονθύλευμα από λούπες και ήχους που καταλήγει σε ένα σχεδόν φυσικό drone-noise, άκρως ψυχεδελικό και τριπαριστό, εννοείτε. Τα κομμάτια τους χτίζονται πάντα σιγά-σιγά, σταδιακά, μία λούπα εδώ, ένα field recording εκεί, λίγα πλήκτρα παραπέρα, μια υπόνοια μελωδίας κάπου στο μεσοδιάστημα, ήχοι, φωνές και electronics, όλα σε ένα ατελείωτο οικοδόμημα ψυχοτρόπους σύνθεσης. Έτσι ακούγονται και εδώ, σε αυτή την live (απ’ όσον υποθέτω) ηχογράφηση – εξάλλου η μουσική τους είχε μεγαλύτερο νόημα και φυσικά μεγαλύτερη επίδραση όταν τους έβλεπες ή καλύτερα τους άκουγες ζωντανά. Τα δύο κομμάτια, περίπου εικοσάλεπτης διάρκειας, που περιέχονται σε αυτό το cd-r, επιβάλλουν μια έντονη κυκλοθυμική ατμόσφαιρα, ένα αλλόκοτο ηχοτόπιο, μία μαγική χημεία ήχων. Είναι λίγο πιο υποτονικό και πιο ήρεμο από τις συνηθισμένες τους ηχογραφήσεις, μα σίγουρα, το ίδιο επιβλητικό. Ελπίζω να μην περάσουν τόσα χρόνια και τόση σκόνη από επάνω του, μέχρι την επόμενη φορά που θα μπει στο στερεοφωνικό μου.

---

((E A R))
((E Y E))

KEITH ROWE & JOHN TILBURY - "DUOS FOR DORIS" (2003)

Την τελευταία εβδομάδα ταλαιπωρούμε από ένα είδος φλεγμονής στο αυτί που μου προκαλεί έντονο όταν περνά μια συγκεκριμένη ουδό έντασης ο ήχος. Ο γιατρός συνέστησε αποχή από την ακοή μουσικής για τουλάχιστον 15 μέρες. Εγώ, βέβαια, ως πρεζάκι του ήχου, δεν μπόρεσα να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού και έτσι στράφηκα σε χαμηλότονα, "ήσυχα" άλμπουμ ώστε να πάρω τη δόση μου, αλλά και ως άλλος Καραγκούνης να επανέλθω σύντομα στο μεγάλο γήπεδο του ήχου. Κάπως έτσι κατέβασα από την δισκοθήκη μου και το "Duos For Doris", που το είχα αγοράσει χρόνια τώρα, θυμόμουν ότι ήταν αρκετά "ήσυχο", αλλά μάλλον αδιάφορο. Ε, έπαθα την πλάκα μου. Είναι συγκλονιστικό να ακούς δύο από τους κορυφαίους αυτοσχεδιαστές όλων των εποχών να επικοινωνούν μουσικά σε τέτοια επίπεδο. Για την ιστορία και οι δύο τους ήταν μέλη των AMM, μέχρι το 2004 ( το "...Doris" ηχογραφήθηκε το 2003) όταν ο ανατρεπτικός κιθαρίστας Rowe αποχώρησε. Οι τρεις ατελείωτοι σε διάρκεια αυτοσχεδιασμοί που περιλαμβάνονται στο CD ηχογραφήθηκαν δύο μέρες μετά το θάνατο της μητέρας του πιανίστα Tilbury ως φόρος τιμής σε αυτήν. Όσο κι αν “Doris” είναι μια συναισθηματικά φορτισμένη μουσική, εδώ δεν υπάρχουν φτηνιάρικοι λυρισμοί, μινόρε κλίμακες και θλιμμένη βόμβοι. Αντίθετα, ακούς μια μουσική εγκεφαλική αλλά και ζωντανή, γεμάτη λεπτές κορυφώσεις και καίριες σιωπές, όπου οι απροσδιόριστα πανέμορφοι μικροθόρυβοι από την προετοιμασμένη κιθάρα του Rowe και πέντε-έξι νότες στο πιάνο του Tilbury, παιγμένες την γνωστή του ευαισθησία, μπορούν στην κυριολεξία να σε ταράξουν ψυχικά. Χωρίς κραυγές και υστερίες.

---

((E A R))
((E Y E))

CALIFONE - "DECELERATION ONE & TWO" (2002-2003)

Ψάχνοντας τη δισκοθήκη μου σήμερα το πρωί, έπεσα τυχαία σε αυτές τις δύο κυκλοφορίες και με μια πρόχειρη ματιά δεν τις βρήκα να υπάρχουν σε κάποιο blog. Πρόκειται για live ηχογραφήσεις της Αμερικανικής μπάντας Califone, που συνήθως παίζει κάτι ανάμεσα σε ambient και folk, σε country μελωδίες που εξελίσσονται αργά πλάθοντας μια μυστηριακή ατμόσφαιρα και σε νωχελικούς βαλτώδες ρυθμούς. Τα δύο deceleration όμως είναι κάπως διαφορετικά, με αρκετά πιο ζωντανό ήχο και συνθέσεις που απλώνονται σε πολλά μουσικά είδη. Είναι στην ουσία soundtrack για βουβές πειραματικές ταινίες (Salome-1922, The Mascot -1933, Firework(no mail days are sad days)-2002, Francis-2002) που ηχογραφήθηκαν στο block cinema και το ferguson theatre αντίστοιχα, με παράλληλη προβολή των ταινιών. H μουσική είναι αρκετά αυτοσχεδιαστική, έχει πολλές ήρεμες γέφυρες αφήνοντας χώρο στην εικόνα και ξεσπάει σε μελωδικές και ρυθμικές χιονοστιβάδες ανά διαστήματα, χωρίς φωνητικά και χωρίς πολύπλοκές δομές. Ίσως είναι οι καλύτερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος από το Chicago και τα σημεία όπου η ιδιότυπη country και blues αναβλύζει μέσα από το ατμοσφαιρικό ιστό των ήχων, η μουσική γίνεται σχεδόν μαγική.

---

((E A R - DECELERATION ONE))
((E A R - DECELERATION TWO))
((E Y E))

WILL SERGEANT - "WEIRD AS FISH / VIA LUONGE" (2003)

Πολύ πριν τους echo & the Bunnymen ο κιθαρίστας της μπάντας Will Sergeant έκανε κάποιες σόλο ηχογραφήσεις. Μία από αυτές είναι το Weird As Fish, περίπου το 1978, όπου σύμφωνα με τον ίδιο, το έγραψε σε 7 κασέτες, με μία δικάναλη κονσόλα, με λίγο διαφορετική παραγωγή στη κάθε μία και τις έδωσε σε 7 φίλους. Καιρό μετά, μία από αυτές μαζί με τα 4 κομμάτια για τη μικρή μήκους ταινίας Via Luonge, που υπήρχε μαζί με το Shine So Hard, το 1982 κυκλοφόρησαν από την ochre records. Έτσι λοιπόν το πρώτο μέρος της κυκλοφορίας είναι αρκετά lo-fi με αιθέριες κιθάρες, synths και drum machine, επιθετικό και ατμοσφαιρικό, λίγο post-punk και με έντονο τον ήχο της εποχής. Από την άλλη το δεύτερο μέρος έχει μεγάλης διάρκειας κομμάτια, πολύ πιο συγκροτημένα και συγκεντρωμένα, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα και πιο καθαρές κιθάρες και συνολικά αρκετά πιο Kraut. Στο σύνολο του απολαυστικό, άμεσο και παραισθητικό με μία πολύ περίεργη και σκοτεινή ατμόσφαιρα.

---

((E A R))
((E Y E))

SUN CITY GIRLS - "BLEECH HAS FEELINGS, TOO!" & "TO COVER UP YOUR RIGHT TO LIVE" (2003)

OLD-FASHION ALIEN TERRORISTS

---

Επανεκδόσεις της Eclipse Records, δύο εκ των κασετών της Cloaven Cassettes των Sun City Girls (δικιά τους εταιρία που έβγαζε μόνο κασέτες την περίοδο 1987-1990), που κυκλοφόρησαν το 1987. Η πιο underground μπάντα της Αμερικανικής μουσικής σκηνής, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές των ΄90s και τουλάχιστον για την free folk. Εδώ, η πρώτη κασέτα με τον αφοπλιστικό τίτλο Beech Has Feelings, Too! κυρίως με field recordings που αποκαλύπτουν όλη την άσχημη, απεχθή, αποκρουστική πλευρά της Αμερικανικής κουλτούρας, που περιέχει ηχογραφήσεις όπως λογύδρια κατά των ομοφυλόφιλων και Β διαλογής πορνογραφικό υλικό. Το δεύτερο βυνίλιο περιέχει κομμάτια και διασκευές (όπως το Waitin For My Man και το Caravan με μία μόνο μικρή υποσημείωση: all titles written by others… figure it out yourself!), με τον γνωστό βρώμικο ήχο των Sun City Girls, τη σαδιστική τους τεχνική, τη συνεχή βαβούρα οργάνων, τις φάλτσες νότες, το λασπώδες μείγμα folk-rock-jazz, κυριολεκτικά μοναδικό και φυσικά υπέροχο.

---

((E A R - BLEECH HAS FEELINGS, TOO!))
((E A R - TO COVER UP YOUR RIGHT TO LIVE))
((E Y E))