Σε ένα πολυκαιρισμένο, κουρασμένο μουσικό ιδίωμα, όπως είναι η free jazz, είναι σπάνιο στις μέρες να βρεις κάτι τόσο φρέσκο και καθάριο όσο το αυτή η ζωντανή ηχογράφηση στο πέρασμα της περσινής περιοδείας Corsano / McPhee από το Παρίσι, πόλη που μετρά ιστορικές ηχογραφήσεις στις σκοτεινές μπουάτ της και ακόμα αγαπά αυτή την μουσική. Για τον νεαρό, αλλά πια πολύπειρο drummer, Corsano είναι , φαντάζομαι, μια πολύ σημαντική στιγμή στην όποια καριέρα του, η συνεργασία του, δηλαδή, με έναν από τους τελευταίους ζωντανούς μύθους της free jazz των 60s όπως είναι ο τεράστιος (σε ιστορία, τεχνική, και φυσικό όγκο) Mc Phee.
Στο παρελθόν, στο ντουέτο του με τον Μick Flower, ο Corsano απέδειξε ότι ,με λίγη φαντασία, η free jazz μπορεί να σμίξει με την υπερβατική ψυχεδέλεια ενώ στις φρενήρεις ηχητικές αψιμαχίες του με τον Paul Flaherty, ξεπέρασε κάθε όριο ταχύτητας και έντασης. Εδώ, όμως, έχει να κάνει το τελείως φυσικό , απόλυτα ακριβές παίξιμο του McPhee που καλεί για μια άλλη, πιο ενδοσκοπική, σχεδόν πνευματική προσέγγιση στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη δυναμική του ήχου συνολικά. Τελικά, τα καταφέρνεινα σταθεί στο ύψος του. Στους δύο πρώτους μεγάλης διάρκειας αυτοσχεδιασμούς με γενικό τίτλο “Dark Matter” το ντουέτο έχε ήδη ξεφύγει από τα στενά όρια του ιδιώματος και πετά αγέρωχα προς νέους ορίζοντες. Έτσι, η εμφαντική διπλή επίθεση στο ξεκίνημα δίνει τη θέση της σε μια σειρά από νηφάλιες παύσεις εκ μέρους του McPhee, όπου ο Corsano γεμίζει ιδανικά τα κενά με τα πλέον ευφάνταστα χτυπήματα του, για να ξαναβρεθούν ακόμα πιο σφικτά μαζί και πάλι απ την αρχή. Μετά από αυτά τα 20 λεπτά υποδειγματικής σύγχρονης fire music, έρχεται το άμεσα συναισθηματικό “New Voices” να σε βγάλει από την εγκεφαλικό σοκ που προηγήθηκε και να σε χτυπήσει με τα ελικοειδή falsetto του κατ’ ευθείαν στην καρδία. Εδώ, ο McPhee μεγαλουργεί σε μια αυθεντική cry of jazz στιγμή. Ο Corsano, για πρώτη φορά, μοιάζει κάπως αμήχανος μπροστά στο συναισθηματικό βάθος του φέρει το σαξόφωνο του μεγάλου. Στις επόμενα δύο κομμάτια, επιστρέφουν σε στέρεους free jazz δρόμους με αυτοπεποίθηση και διάθεση για πιο στιγμιαίο αυτοσχεδιασμό , χωρίς κίνδυνο να ζαλιστούν οι σαφείς μελωδικές γραμμές που στήνει ο McPhee. Ακροβατώντας με επιτυχία ανάμεσα στην παράδοση και μέλλον το “Under A Double Moon” είναι από τα πιο απολαυστικά free jazz άλμπουμ της χρονιάς.
((E A R)) ((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου