Το ότι αυτή η Νορβηγίδα έχει εκπληκτική φωνή, δε περιμέναμε δα να το μάθουμε στο τέταρτο album της. Ότι τα κομμάτια της διατρέχονται από μία παγωμένη, μα ταυτόχρονα άμεση, λυρικότητα, είναι κοινός τόπος και στις τρεις προηγούμενες κυκλοφορίες της. Όπως επίσης πως η ποπ μουσική που φτιάχνει έχει μια δύστροπη αφαιρετικότητα, ή ότι οι δίσκοι της θυμίζουν κάτι από Bjork, ή ότι πάντα κατάφερνε να κάνει καλά κομμάτια που για ένα περίεργο τρόπο δεν δένανε καλά στο σύνολο - ακούγοντας τους προηγούμενους δίσκους, με εξαίρεση ίσως το ντεμπούτο της, υπήρχε μια υπόνοια πως κάτι έλειπε, κάτι δε πήγαινε καλά, κάπου κουραζόσουν στην ακρόαση. Ε, όχι πια.
Το Featherbrain, είναι άψογο. Πέρα από τις αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακές ικανότητες της φωνής της Hukkelberg, πέρα από την ονειρική ατμόσφαιρα, τις γλυκές μελωδίες, κτλ, αυτή η κυκλοφορία περιέχει ένα ατελείωτο οπλοστάσιο από μουσικά στοιχεία, διαφόρων ειδών και εποχών, μπολιασμένα ιδανικά πάνω σε αυτή τη ποπ ιδιωματική μουσική. Είναι ένα album που θέλει προσεκτική ακρόαση, ίσως και ακουστικά, απαιτεί προσοχή στους στίχους – σε κερδίζει αυτομάτως με την εναλλαγή των στοιχείων, με τη δουλεμένη και μελετημένη κλιμάκωση κάθε κομματιού και το πώς κατορθώνει, μέσα σε όλα αυτά, να παραμένει δύστροπα αφαιρετικό. Οι μουσικές αναφορές που υπάρχουν πίσω από κάθε κομμάτι είναι αμέτρητες (τόσες που αν ξεκινήσω την απαρίθμηση δε θα τελειώσουμε ούτε αύριο) και αυτό αποτελεί ένα ρίσκο για τη συνοχή, άλλα και για την ποιότητα του δίσκου και σε αυτό το ρίσκο η συμπαθέστατη σκανδιναβή τα καταφέρνει περίφημα, κάτι σαν φλος ρουαγιάλ από χέρι…
Το Featherbrain, είναι άψογο. Πέρα από τις αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακές ικανότητες της φωνής της Hukkelberg, πέρα από την ονειρική ατμόσφαιρα, τις γλυκές μελωδίες, κτλ, αυτή η κυκλοφορία περιέχει ένα ατελείωτο οπλοστάσιο από μουσικά στοιχεία, διαφόρων ειδών και εποχών, μπολιασμένα ιδανικά πάνω σε αυτή τη ποπ ιδιωματική μουσική. Είναι ένα album που θέλει προσεκτική ακρόαση, ίσως και ακουστικά, απαιτεί προσοχή στους στίχους – σε κερδίζει αυτομάτως με την εναλλαγή των στοιχείων, με τη δουλεμένη και μελετημένη κλιμάκωση κάθε κομματιού και το πώς κατορθώνει, μέσα σε όλα αυτά, να παραμένει δύστροπα αφαιρετικό. Οι μουσικές αναφορές που υπάρχουν πίσω από κάθε κομμάτι είναι αμέτρητες (τόσες που αν ξεκινήσω την απαρίθμηση δε θα τελειώσουμε ούτε αύριο) και αυτό αποτελεί ένα ρίσκο για τη συνοχή, άλλα και για την ποιότητα του δίσκου και σε αυτό το ρίσκο η συμπαθέστατη σκανδιναβή τα καταφέρνει περίφημα, κάτι σαν φλος ρουαγιάλ από χέρι…
((E A R))
((E Y E))
