‘Έτσι είναι όλοι οι σπουδαίοι τραγουδοποιοί από τον Johnny Cash στον Neil Young κι από τον Bill Fay στον Bod Dylan :πάνω που τους έχεις ξεγράψει, πάνω που λες ότι η πρώτη μεγαλειώδης έμπνευση τους έχει αφήσει οριστικά επανέρχονται σχεδόν από το πουθενά και ξεπετάνε ένα αριστούργημα που σου υπενθυμίζει την μοναδική ποιότητα τους.
Αυτό αποδεικνύεται ότι ισχύει τελικά και για τον Will Oldham aka Bonnie “Prince” Billy με αυτήν την απροσδόκητη lo-fi μια και έξω ηχογράφηση που παρέδωσε ο ίδιος σε περιορισμένες κόπιες 30άρας κασέτας στο cult δισκάδικο Astro Black του Louisville. Η συγκλονιστική μουσική περσόνα του ενδοσκοπικού ερημίτη σολιψιστή που με συγκλόνισε στα 90’ς έως και το “Ease Down The Road” επιστρέφει με όλο της το σώμα και πνεύμα χωρίς προειδοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας σε κάποιο blog το εξώφυλλο της κασέτας με τη μακρινή κουνημένη ιμπρεσσιονιστική φωτογραφία του ενός κτίσματος μες το δάσος κάτι μέσα μου ανασκίρτησε. Λες, επιτέλους, αυτό να είναι κάτι με ουσία και βάθος από τον χαμένο σε εξωστρεφείς εμπορικές alt country παραγωγές παλιόφιλο Will; Και ναι από το πρώτο χαλαρό άρπισμα και την λεπτή, στωική και μελαγχολική εκφορά των αμφίσημων στίχων του “I Heard from A Source” με έπιασε αυτό σφίξιμο στην καρδία που ένοιωθα όταν άκουσα για πρώτη φορά κομμάτια-ορόσημο του όπως το "New Partner" ή το "May It Always Be". Και παρακάτω, αν και το ύφος ή διάθεση μπορεί να γίνεται λιγότερο ή περισσότερο σκοτεινή από τραγούδι σε τραγούδι, η πετυχημένη φόρμα που έστησε ο Oldham εδώ διατρέχει όλο το μισάωρο που διαρκεί η ταπεινή κασετούλα. Σκελετωμένες οργανικές εκτελέσεις με την αδέξια τεχνική του στην κιθάρα να συνοδεύει κάθε τριγμώδες σκαμπανέβασμα της φωνής του, που παρεμπιπτόντως μοιάζει κι αυτή αναβαπτισμένη στο ζοφερό υγρό του προ “Superwolf” παρελθόντος του. Μαγικά, και η συνθετική/στιχουργική ικανότητα του ξαναβρίσκει την φόρμα. Πολλές από τις δυομισιάλεπτες βινιέτες που ξεδιπλώνει εδώ να συγκαταλέγονται στις κορυφαίες του στιγμές. Ακούστε το ανατριχιαστική παραδοχή μιας ψυχαναγκαστικής σχέσης στο “Triumph of Will”, τη τρυφερή πλευρά του πρόστυχου ερωτισμού στο “Make It Not An Evil Mark”, την υπαρξιακή αγωνία ενός σχεδόν αλκοολικού στο “This My Cocktail” και την μοχθηρή εξομολόγηση κάποιου που μόλις έκανε το «κακό» στο αρχετυπικό Oldham “Bad Man”.Ακούστε, και αν αγαπήσατε το “Viva Last Blues” ή το “I See A Darkness” θα ανατριχιάσετε.
Βέβαια, αυτή η απρόσμενη μεταστροφή με κάνει να αναρωτηθώ για τα πιθανά κίνητρα, σκοπιμότητες, εάν κοπιάρει τον εαυτό του ή ακόμη, λόγω του περιπαικτικού χαρακτήρα, μήπως απλά μας δουλεύει ο Will. Χμ… let’s not speculate για την ώρα ας απολαύσουμε ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει εδώ και 12 χρόνια και το μέλλον θα δείξει.
Αυτό αποδεικνύεται ότι ισχύει τελικά και για τον Will Oldham aka Bonnie “Prince” Billy με αυτήν την απροσδόκητη lo-fi μια και έξω ηχογράφηση που παρέδωσε ο ίδιος σε περιορισμένες κόπιες 30άρας κασέτας στο cult δισκάδικο Astro Black του Louisville. Η συγκλονιστική μουσική περσόνα του ενδοσκοπικού ερημίτη σολιψιστή που με συγκλόνισε στα 90’ς έως και το “Ease Down The Road” επιστρέφει με όλο της το σώμα και πνεύμα χωρίς προειδοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας σε κάποιο blog το εξώφυλλο της κασέτας με τη μακρινή κουνημένη ιμπρεσσιονιστική φωτογραφία του ενός κτίσματος μες το δάσος κάτι μέσα μου ανασκίρτησε. Λες, επιτέλους, αυτό να είναι κάτι με ουσία και βάθος από τον χαμένο σε εξωστρεφείς εμπορικές alt country παραγωγές παλιόφιλο Will; Και ναι από το πρώτο χαλαρό άρπισμα και την λεπτή, στωική και μελαγχολική εκφορά των αμφίσημων στίχων του “I Heard from A Source” με έπιασε αυτό σφίξιμο στην καρδία που ένοιωθα όταν άκουσα για πρώτη φορά κομμάτια-ορόσημο του όπως το "New Partner" ή το "May It Always Be". Και παρακάτω, αν και το ύφος ή διάθεση μπορεί να γίνεται λιγότερο ή περισσότερο σκοτεινή από τραγούδι σε τραγούδι, η πετυχημένη φόρμα που έστησε ο Oldham εδώ διατρέχει όλο το μισάωρο που διαρκεί η ταπεινή κασετούλα. Σκελετωμένες οργανικές εκτελέσεις με την αδέξια τεχνική του στην κιθάρα να συνοδεύει κάθε τριγμώδες σκαμπανέβασμα της φωνής του, που παρεμπιπτόντως μοιάζει κι αυτή αναβαπτισμένη στο ζοφερό υγρό του προ “Superwolf” παρελθόντος του. Μαγικά, και η συνθετική/στιχουργική ικανότητα του ξαναβρίσκει την φόρμα. Πολλές από τις δυομισιάλεπτες βινιέτες που ξεδιπλώνει εδώ να συγκαταλέγονται στις κορυφαίες του στιγμές. Ακούστε το ανατριχιαστική παραδοχή μιας ψυχαναγκαστικής σχέσης στο “Triumph of Will”, τη τρυφερή πλευρά του πρόστυχου ερωτισμού στο “Make It Not An Evil Mark”, την υπαρξιακή αγωνία ενός σχεδόν αλκοολικού στο “This My Cocktail” και την μοχθηρή εξομολόγηση κάποιου που μόλις έκανε το «κακό» στο αρχετυπικό Oldham “Bad Man”.Ακούστε, και αν αγαπήσατε το “Viva Last Blues” ή το “I See A Darkness” θα ανατριχιάσετε.
Βέβαια, αυτή η απρόσμενη μεταστροφή με κάνει να αναρωτηθώ για τα πιθανά κίνητρα, σκοπιμότητες, εάν κοπιάρει τον εαυτό του ή ακόμη, λόγω του περιπαικτικού χαρακτήρα, μήπως απλά μας δουλεύει ο Will. Χμ… let’s not speculate για την ώρα ας απολαύσουμε ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει εδώ και 12 χρόνια και το μέλλον θα δείξει.
((E A R))
((E Y E))
