Δεν μπόρεσα να βρω και πολλές πληροφορίες για αυτό το δίσκο – στα περισσότερα site βρήκα αναδημοσιευμένο το λιτό δελτίο τύπου της δισκογραφικής εταιρίας, φαίνεται πως η βαρεμάρα των ανθρώπων που ασχολούνται με τη μουσική γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη.
Οι Aye Aye είναι εν μέρει ένα side project των Bardo Pond, αυτό κυρίως μας ενημερώνει το δελτίο τύπου και η αλήθεια είναι πως αυτή η πληροφορία είναι κάπως περιττή. Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα αντιλαμβάνεσαι πως αυτές οι κιθάρες, αυτός ο ήχος, αυτές οι μελωδίες, δεν γίνεται να είναι κάτι άλλο πέραν από Bardo Pond. Δεν ξέρω τι στο καλό κάνουν στις κιθάρες τους, τι πετάλια χρησιμοποιούνε (ομολογώ πως είμαι και λίγο άσχετος από αυτά) ξέρω όμως στα σίγουρα πως οι άτιμοι καταφέρνουν να βγάζουν έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο, μονολιθικό, ψυχεδελικό, χαοτικό και παράλληλα εκστατικά απλό. Ε, αυτός ο ήχος υπάρχει και σε αυτό τον δίσκο: οι αργόσυρτες μελωδίες, τα πολλά distortion και τα delay, η επίμονη επανάληψη μοτίβων, το τείχος του θορύβου. Υπάρχει επίσης μια φυσαρμόνικα, ναι φυσαρμόνικα, που δένει άψογα με αυτές τις κιθάρες. Αργόσυρτη και αυτή, νωχελική και επίμονη – ακούγεται περίπου σαν τις κιθάρες, προσθέτοντας μια διαφορετική χροιά στον ήχο, που σταδιακά πλάθεται σαν ένα βαριά ηλεκτρισμένο desert blues –θυμίζει κάτι από τους Earth, ή τέλος πάντων βαίνει προς αυτή την κατεύθυνση.
Εντάξει, δεν λέω, έχω ακούσει και καλύτερους δίσκους από τους Bardo Pond, αυτό όμως δεν λέει και τίποτα. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία μπορεί εύκολα να σε τραβήξει στον γαλαξία της, να σε ρουφήξει μέσα στον κυκλικό της ρυθμό, τον σχεδόν έρποντα και αέναο θόρυβο της(σαν το λεμούριο της Μαγαδασκάρης από το οποίο δανείζεται το όνομα της αυτή η κυκλοφορία) Θόρυβος που δεν είναι καθόλου επιθετικός, κάθε άλλο, είναι ήπιος και φιλικός, κάτι σαν ανοιξιάτικο απόγευμα στον Αμερικάνικο νότο, με το απαλό αεράκι και την απαραίτητη αιώρα.
Οι Aye Aye είναι εν μέρει ένα side project των Bardo Pond, αυτό κυρίως μας ενημερώνει το δελτίο τύπου και η αλήθεια είναι πως αυτή η πληροφορία είναι κάπως περιττή. Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα αντιλαμβάνεσαι πως αυτές οι κιθάρες, αυτός ο ήχος, αυτές οι μελωδίες, δεν γίνεται να είναι κάτι άλλο πέραν από Bardo Pond. Δεν ξέρω τι στο καλό κάνουν στις κιθάρες τους, τι πετάλια χρησιμοποιούνε (ομολογώ πως είμαι και λίγο άσχετος από αυτά) ξέρω όμως στα σίγουρα πως οι άτιμοι καταφέρνουν να βγάζουν έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο, μονολιθικό, ψυχεδελικό, χαοτικό και παράλληλα εκστατικά απλό. Ε, αυτός ο ήχος υπάρχει και σε αυτό τον δίσκο: οι αργόσυρτες μελωδίες, τα πολλά distortion και τα delay, η επίμονη επανάληψη μοτίβων, το τείχος του θορύβου. Υπάρχει επίσης μια φυσαρμόνικα, ναι φυσαρμόνικα, που δένει άψογα με αυτές τις κιθάρες. Αργόσυρτη και αυτή, νωχελική και επίμονη – ακούγεται περίπου σαν τις κιθάρες, προσθέτοντας μια διαφορετική χροιά στον ήχο, που σταδιακά πλάθεται σαν ένα βαριά ηλεκτρισμένο desert blues –θυμίζει κάτι από τους Earth, ή τέλος πάντων βαίνει προς αυτή την κατεύθυνση.
Εντάξει, δεν λέω, έχω ακούσει και καλύτερους δίσκους από τους Bardo Pond, αυτό όμως δεν λέει και τίποτα. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία μπορεί εύκολα να σε τραβήξει στον γαλαξία της, να σε ρουφήξει μέσα στον κυκλικό της ρυθμό, τον σχεδόν έρποντα και αέναο θόρυβο της(σαν το λεμούριο της Μαγαδασκάρης από το οποίο δανείζεται το όνομα της αυτή η κυκλοφορία) Θόρυβος που δεν είναι καθόλου επιθετικός, κάθε άλλο, είναι ήπιος και φιλικός, κάτι σαν ανοιξιάτικο απόγευμα στον Αμερικάνικο νότο, με το απαλό αεράκι και την απαραίτητη αιώρα.
((E A R))
((E Y E))
