Αν και πρόκειται για περσυνή κυκλοφορία, νομίζω ότι έχει περάσει κάπως στο ντούκου, λίγα πράγματα υπάρχουν στο internet. Για τον Νεοζηλανδό Antony Milton δεν χρειάζεται να πω πολλά, ένας βετεράνος πια της πειραματικής μουσικής, με ένα σκασμό συνεργασίες και αμέτρητες προσωπικές κυκλοφορίες, κάποιες εκ των οποίων απλά τέλειες – αν δεν έχει τύχει να ακούσετε κάτι δικό του, καν ’τε το, οπωσδήποτε.
Η συγκεκριμένη κυκλοφορεί σαν κασέτα από τον Οκτώβρη του περασμένου έτους και αποτελείτε από αυτοσχεδιασμούς του Milton κατά την προετοιμασία ενός live. Δεν υπάρχουν overdubs, ο ήχος είναι μέσα στη βρωμιά, τα κομμάτια δεν καταλήγουν πουθενά – όλα είναι φτιαγμένα με δύο πεταλάκια για λούπες, αρκετό distortion και μερικούς τόνους ψυχεδέλειας. Ο ίδιος ξέθαψε αυτές τις ηχογραφήσεις όταν του ζητήσαν ένα album από την End of the Alphabet Records και ανακάλυψε ότι άξιζε τον κόπο να τις κυκλοφορήσει· και άδικο δεν είχε. Τα έξι κομμάτια αποτελούνται από σπασμένα beats, από ατελείωτα drones, από οξείς θορύβους πεταμένους κάπου στο βάθος του συνόλου. Υπάρχουν σημεία που κάποια μελωδία αναδύεται από τους βόμβους, υπάρχουν σημεία που τα beats (απλά και λίγο παλιομοδίτικα, είναι η αλήθεια) αποκτούν μια ρυθμικότητα της προκοπής, υπάρχουν σημεία που οι θόρυβοί επαναλαμβάνονται υφαίνοντας ένα άκρως ψυχοτρόπο ηχητικό πεδίο. Αυτές οι ηχογραφήσεις φέρνουν κάτι από τη minimal προσέγγιση του θορύβου στα προσωπικά πονήματα του Michael Morley (Gate), κάτι από την στεγνή και μονολιθική ψυχεδέλεια του Neil Campbell στους Astral Social Club, και κουβαλούν φυσικά κάτι από τον απόκοσμο και ψυχρό ήχο που συνήθως δημιουργεί ο κ. Milton.
Κομμάτια σαν το τελευταίο και ομότιτλο με διάρκεια κάπου στα 14 λεπτά – ένας στατικός θόρυβος με τρομερή ένταση και ενέργεια – και σαν Surface Sign, που τα πειραγμένα beats παλεύουν μέσα από μια ρυθμικότητα να γίνουν σχεδόν χορευτικά και τις επαναλαμβανόμενες μελωδίες να δώσουν μια δομή, είναι άψογα· αυτοσχεδιασμοί ή όχι, πρόχειρα φτιαγμένα ή όχι, δεν έχει καμία σημασία, είναι κομμάτια που μπορώ να ακούω ξανά και ξανά και ξανά.
Η συγκεκριμένη κυκλοφορεί σαν κασέτα από τον Οκτώβρη του περασμένου έτους και αποτελείτε από αυτοσχεδιασμούς του Milton κατά την προετοιμασία ενός live. Δεν υπάρχουν overdubs, ο ήχος είναι μέσα στη βρωμιά, τα κομμάτια δεν καταλήγουν πουθενά – όλα είναι φτιαγμένα με δύο πεταλάκια για λούπες, αρκετό distortion και μερικούς τόνους ψυχεδέλειας. Ο ίδιος ξέθαψε αυτές τις ηχογραφήσεις όταν του ζητήσαν ένα album από την End of the Alphabet Records και ανακάλυψε ότι άξιζε τον κόπο να τις κυκλοφορήσει· και άδικο δεν είχε. Τα έξι κομμάτια αποτελούνται από σπασμένα beats, από ατελείωτα drones, από οξείς θορύβους πεταμένους κάπου στο βάθος του συνόλου. Υπάρχουν σημεία που κάποια μελωδία αναδύεται από τους βόμβους, υπάρχουν σημεία που τα beats (απλά και λίγο παλιομοδίτικα, είναι η αλήθεια) αποκτούν μια ρυθμικότητα της προκοπής, υπάρχουν σημεία που οι θόρυβοί επαναλαμβάνονται υφαίνοντας ένα άκρως ψυχοτρόπο ηχητικό πεδίο. Αυτές οι ηχογραφήσεις φέρνουν κάτι από τη minimal προσέγγιση του θορύβου στα προσωπικά πονήματα του Michael Morley (Gate), κάτι από την στεγνή και μονολιθική ψυχεδέλεια του Neil Campbell στους Astral Social Club, και κουβαλούν φυσικά κάτι από τον απόκοσμο και ψυχρό ήχο που συνήθως δημιουργεί ο κ. Milton.
Κομμάτια σαν το τελευταίο και ομότιτλο με διάρκεια κάπου στα 14 λεπτά – ένας στατικός θόρυβος με τρομερή ένταση και ενέργεια – και σαν Surface Sign, που τα πειραγμένα beats παλεύουν μέσα από μια ρυθμικότητα να γίνουν σχεδόν χορευτικά και τις επαναλαμβανόμενες μελωδίες να δώσουν μια δομή, είναι άψογα· αυτοσχεδιασμοί ή όχι, πρόχειρα φτιαγμένα ή όχι, δεν έχει καμία σημασία, είναι κομμάτια που μπορώ να ακούω ξανά και ξανά και ξανά.
((E A R))
((E Y E))
