LIBEREZ - "ALL TENSE NOW LAX" (2015)

Θυμόμουνα το όνομα αυτής της μπάντας, θυμόμουν ότι είχα ακούσει κάτι από αυτούς που ήταν της προκοπής αλλά τι και γιατί ιδέα δεν είχα – τόσο πολύ αχταρμάς έχουν γίνει μουσική, είδη, ονόματα και δίσκοι στο μυαλό μου.
Όταν έκατσα λοιπόν να ακούσω το τρίτο τους album δεν ήξερα τι να περιμένω. Και η αρχή δεν με εντυπωσίασε, τολμώ να πω. Ένα πιανάκι με μια δυστοπική μελαγχολία, μια αόριστη μελωδία, κάποια σκόρπια και κάπως νυσταγμένα λόγια από πάνω – κάτι που έχουμε ακούσει μυριάδες φορές και έχει αρχίσει κάπως να με κουράζει. Μόλις όμως ξεκίνησε το δεύτερο κομμάτι, ε, δυνάμωσα την ένταση και έκατσα προσεκτικά να ακούσω την συνέχεια. Δύσκολα μπορώ να κατηγοριοποιήσω τους Liberez και ακόμη πιο δύσκολα να περιγράψω αυτό που κάνουν. Άλλοτε ένα οργανικό ambient, άλλοτε ένα σκληρό industrial noise, άλλοτε κάποιοι tribal υπνωτιστικοί ρυθμοί. Το κάθε κομμάτι είναι αρκετά ξεχωριστό και μοναδιαίο. Ο δίσκος μοιάζει να είναι ένας πειραματισμός, ένα συνονθύλευμά ιδεών που όμως στην πορεία μετατράπηκε σε μια προσεγμένη παραγωγή με καλοδουλεμένα σημεία.
Το ξέρω, δεν είναι και πολύ ξεκάθαρα αυτά που γράφω, γι’ αυτό θα το πάρω διαφορετικά. Όλος ο δίσκος απαρτίζεται από σπασμένες μελωδίες (που σπάνια διαρκούν πολύ) πάνω σε ράθυμους ρυθμούς, αρκετά εφιαλτικούς και αρκετά υπνωτιστικούς. Θόρυβοι και drones από πνευστά και κιθάρες χτίζουν εδώ και ΄κει κάποια επιθετικά κύματα που έρχονται και παρέχονται πάνω σε αυτή τη θάλασσα των μονολιθικών tribal ρυθμών, που από μόνοι τους βγάζουν κάτι το industrial. Ο ήχος θυμίζει κάτι από Throbbing Gristle και κάτι από Cut Hands, μα ταυτόχρονα υπάρχουν σημεία με πνευστά και έγχορδά που παραπέμπουν σε κάτι πιο ορχηστρικό, δίχως ποτέ να χάνεται αυτή η σκοτεινή και δυστοπική ατμόσφαιρα.
Έγινα πιο σαφής; Αμφιβάλλω. Κατεβάστε λοιπόν το album ή αγοράστε το (τι είπα τώρα, ε;), ακούστε και κρίνεται μόνοι σας – το σίγουρο είναι ότι δεν θα χάσετε.

---

---

((E A R))
((E Y E))

HELEN - "THE ORIGINAL FACES" (2015)

H Liz Harris των grouper είναι από τους μουσικούς που δοκιμάζουν συνεχώς διαφορετικά είδη μουσικής, δίχως να μένει προσκολλημένη σε έναν ήχο ή σε ένα ύφος και τέτοιοι μουσικοί είναι όλο και περισσότεροι τελευταία που η πρωτοπορία είναι κομματάκι δύσκολη, η παραγωγή εύκολη, το σύνολο των κυκλοφοριών αμέτρητο. Αλλά καλύτερα να μην αρχίσω τις θεωρητικές μπούρδες.
Με το όνομα Helen και μαζί με τους Scott Simmons και Jed Bindeman (από τους Eternal Tapestry) η Liz Harris μας προσφέρει έναν δίσκο καθαρά ποπάτο, αρκετά ψυχεδελικό και με τέρμα βρώμικο ήχο. Το group είχε βγάλει ένα 7” προ διετίας και απ’ ότι φαίνεται το αποτέλεσμα τους άρεσε και επέστρεψαν με ένα κανονικό album: δομημένο, συνεκτικό, λίγο γκαραζοειδές και αρκετά θορυβώδες. Η φωνή της Liz βγαίνει μέσα από τα reverb παραπέμποντας στην dream pop, φέρνοντας κάτι από πρώιμους My Bloody Valentine και η μουσική βασίζεται σε απλές μελωδίες, δοσμένες κυρίως πάνω στις μπασογραμμές, με την κιθάρα φορτωμένη με πολλά distortions.
Μην μπερδευτείτε από το πρώτο λεπτό, ένα ξεκούρδιστο solo στην ηλεκτρική κιθάρα, παντελώς άσχετο με τον υπόλοιπο δίσκο. Τα έντεκα κομμάτια είναι μικρής διάρκειας, με κάτι από την pop ψυχεδέλεια των ‘60s και κάτι από την σκηνή της Flying Nun των ‘80s – ειδικά το Covered In Shade μου θυμίζει έντονα ένα κομμάτι των The Clean που αδυνατώ να εντοπίσω. Τα drums είναι γεμάτα ενέργεια (δεν απέχουν και τόσο από τους Eternal Tapestry), η φωνή βγάζει μια συναισθηματική χροιά, η βρωμιά στην κιθάρα δένει με τις μελωδίες του μπάσου – το όλον είναι δυνατό και περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που προκαλούν να το ακούσεις ξανά και ξανά. Με λίγα λόγια, αξίζει.

---

---

((E A R))
((E Y E))