Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

AROUND JOHN FAHEY - TRIBUTE ON 22.06.09 @ VMRADIO


Όταν άρχισα να ακούω πιτσιρικάς ραδιοφωνο γύρω στα μέσα των 50ς, υπήρχε ένα μια απογευματινή εκμπομπή στον WARL που λέγονταν "Town and Country Time". Ο DJ έπαιζε κυρίως country δίσκους. Η έμφαση ήταν στους λευκούς. Eddy Arnold, Webb Pierce. Τέτοιοι τύποι.Καθόλου Bluesgrass. Καθόλου. Ήμουν ακόμη αθώος. Δεν ήξερα για την bluegrass μουσική. Ακόμη. Μου άρεσε αρκετά ο Webb Pierce. Και ο Hank Snow. Ήμουν ακόμη σχετικά χαρούμενος. Αν και ήμουν δυστυχησμένος. Δεν είχα ακούσει καθόλου bluegrass μουσική. Με αγαπούσαν. Είχα φίλους. Ήμουν ένας από τους πολλούς [...]
Και ξάφνου ο DJ σε μια εκμπομπή λέει : « Λοιπόν, φίλοι ακροατές, θα σας βάλω έναν πολύ παλιό δίσκο, έχει πολλές γρατζουνιές και είναι δύσκολο να τον ακούσεις, αλλά είναι τόσο καλός που θα τον παίξω όπως κι αν έχει.Ο Bill Monroe και οι Bluegrass Boys παίζουν το BLUE YODEL NUMBER SEVEN Χριστέ μου. Δεν είμαι ασφαλής πια πουθενά. Ήταν μια επίθεση επαναστατικής τρομοκρατίας στο νευρικό μου σύστημα μέσω της αισθητικής. Τρελάθηκα. ΄Επεσα στον καναπέ. Το στόμα μου ορθάνοικτο. Τα μάτια μου αμβλύνθηκαν. Ανάπνεα με δυσκολία.Τρελάθηκα. [...]
Τώρα πια μια συμβουλή έχω για τους νέους. Να ακούτε δίσκους με τύπους που παίζουν ματζόρε σε πιάνο ή κάτι τέτοιο. Αυτό δεν είναι επικίνδυνο όργανο. Όχι σαν το μαντολίνο. Όχι. Ποτέ. Τα μαντολίνα, τα μπάντζο και οι κιθάρες είναι διαβολικά. Η μουσική Bluegrass είναι η μουσική του ΠΑΝΑ.
(John Fahey - "How bluegrass Music Destroyed My Life")

1 σχόλιο:

  1. συγνωμη παιδια, δεν εχω καποια δικαιολογια , το συνηδητοποιησα στις 11:30 ελπιζοντας να ηταν η μυρτω εδω.
    ευχαριστω για την υπενθυμιση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή