Το παραδέχομαι ότι έχω λιγάκι κουραστεί να ψάχνω δεξιά κι αριστερά σε κάθε blog για την επόμενη ξεχωριστή drone/noise/experimental μπάντα. Αναγκαστικά ακούς πολύ σαβούρα και η όρεξη σου για νέα ακούσματα κάποιες φορές φθίνει. Τους Dreamcolour, τους πλησίασα μετά από σύσταση του μεγάλου στυλοβάτη (ίσως με την κυριολεκτική έννοια…) αυτού του blog McPan. ‘Έτσι, με αρκετή επιφυλακτικότητα στην αρχή, δοκίμασα να ακούσω αυτήν την 60άρα κασέτα των άσημων καλιφορνέζων. Και πράγματι, έχουμε να κάνουμε με ένα λαμπερό διαμαντάκι του αμερικάνικου underground. Η πρώτη πλευρά ξεκινά ένα κοινοβιακό μακροσκελές jamming από το εννεαμελές σχήμα που δημιουργεί σταδιακά μια ευμετάβλητη ψυχεδελίζουσα cosmic drone πλατφόρμα, όπου τα υμνικά πνευστά μπορούν να πατήσουν ανάλαφρά πάνω της και να πραγματοποιήσουν μια σειρά από εκστατικά σολαρίσματα στο πνεύμα του Albert Ayler. Στην δεύτερη πλευρά, τα πνευστά παίρνουν ένα πιο συνοδευτικό ρόλο, καθώς η μπάντα επιδίδεται σε ένα πιο συγκρατημένο αλλά ταυτόχρονα jazzy ενδοσκοπικό παίξιμο, που σταδιακά χαλαρώνει όλο και περισσότερο για να καταλήξει σε μια σχεδόν ambient drone κατάνυξη. Σίγουρα, κατά την διάρκεια της ακρόασης του “Inner Worship” διάφοροι έκπτωτοι αστέρες του αμερικάνικου underground ( βλ Jackie-O-Motherfucker προ “Change” εποχής, Double Leopards και λοιπές δυνάμεις της Eclipse Records) έρχονται φυσικά στο νου. Όμως, οι Dreamcolour , με τoν ανάλαφρο αυθορμητισμό που παίζουν με αυτήν την μετεξέλιξη του communal free jazz, αποκτούν τη δική τους ιδιαίτερη υπόσταση και μια καλή θέση στην δική μου εικονική δισκοθήκη.
((E A R)) ((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου