Αυτός ο δίσκος αποτελείτε από παλιές ηχογραφήσεις, από το 2008 για την ακρίβεια, πριν δηλαδή τις δύο επίσημες κυκλοφορίες τους, αν και ακούγοντας τα τέσσερα κομμάτια που περιέχονται στο Mirage αυτό δεν φαίνεται καθόλου. Το κύριο χαρακτηριστικό των Νεοϋορκέζων Messages είναι τα ατελείωτα ψυχοτρόπα drones. Βέβαια αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι βαρετό, κάτι που έχουμε ακούσει πολλές φορές, κάτι που δεν ενθουσιάζει πολύ. Όμως οι Messages κάνουν το πράμα ενδιαφέρον, βάζοντας πολλά στοιχεία με αφαιρετικό τρόπο πάνω από αυτά τα βαριά drones.
Στο Cockroach (μακριά από εμάς) είναι μια μελώδια, ανατολίτικη, κάτι μεταξύ μουρμούρικου ρεμπέτικου και αμανέ, δέκα ταχύτητες πιο αργό βέβαια. Μετά στο Snake (επίσης μακριά από εμάς) και το Foodshaker θυμίζουν περισσότερο το After Before, με αργούς και υποτονικούς ρυθμούς στα tabla και νυσταλέα περάσματα που μοιάζουν με μελωδίες πάνω σε tambura, για να κλείσει ο δίσκος με το 20λεπτό Magaraga – ένα εντελώς οργανικό drone που πηγαινοέρχεται σαν κύμα, με όλα τα παραπάνω στοιχεία να προστίθενται ήπια και αργά, για να καταλήξουν να γεμίσουν τον χώρο με ένα παραισθητικό, ρυθμικό και σχεδόν τελετουργικό απόσταγμα, μπολιασμένο έντονα με έναν ανατολίτικο χαρακτήρα. Όλα τα κομμάτια αν και φαίνεται να έχουν μια χαλαρή δομή μέσα στην μεγάλη τους διάρκεια, κατορθώνουν να είναι τρομερά συνεκτικά – μια συγκέντρωση στην εξέλιξη που θυμίζει κάπως τους Αυστραλούς Necks. Αυτό που κάνει τους Messages να ξεχωρίσουν είναι ο τρόπος που καταφέρουν να κάνουν αυτή την απλή και διαπεραστική μουσική. Ο τρόπος που συνδέουν όλα αυτά τα στοιχεία, με την αργή εξέλιξη των κομματιών να μην κουράζει – αντίθετα να σε ρουφάει στη ψυχεδέλεια του, ο τρόπος που επικάθεται το ένα πάνω στο άλλο χωρίς να κάνουν έναν αχταρμά, ο τρόπος που αναπαράγουν την ανατολίτικη μουσική, δίχως να την αντιγράφουν ακριβώς, ούτε όμως και να την μεταφέρουν με τον αντιαισθητικό τρόπο της άκαμπτης προσήλωσης. Και αυτός ο τρόπος είναι που κάνει τελικά την μουσική τους να δουλεύει και το άκουσμα κάθε τους album μια ολόκληρη εμπειρία.
Στο Cockroach (μακριά από εμάς) είναι μια μελώδια, ανατολίτικη, κάτι μεταξύ μουρμούρικου ρεμπέτικου και αμανέ, δέκα ταχύτητες πιο αργό βέβαια. Μετά στο Snake (επίσης μακριά από εμάς) και το Foodshaker θυμίζουν περισσότερο το After Before, με αργούς και υποτονικούς ρυθμούς στα tabla και νυσταλέα περάσματα που μοιάζουν με μελωδίες πάνω σε tambura, για να κλείσει ο δίσκος με το 20λεπτό Magaraga – ένα εντελώς οργανικό drone που πηγαινοέρχεται σαν κύμα, με όλα τα παραπάνω στοιχεία να προστίθενται ήπια και αργά, για να καταλήξουν να γεμίσουν τον χώρο με ένα παραισθητικό, ρυθμικό και σχεδόν τελετουργικό απόσταγμα, μπολιασμένο έντονα με έναν ανατολίτικο χαρακτήρα. Όλα τα κομμάτια αν και φαίνεται να έχουν μια χαλαρή δομή μέσα στην μεγάλη τους διάρκεια, κατορθώνουν να είναι τρομερά συνεκτικά – μια συγκέντρωση στην εξέλιξη που θυμίζει κάπως τους Αυστραλούς Necks. Αυτό που κάνει τους Messages να ξεχωρίσουν είναι ο τρόπος που καταφέρουν να κάνουν αυτή την απλή και διαπεραστική μουσική. Ο τρόπος που συνδέουν όλα αυτά τα στοιχεία, με την αργή εξέλιξη των κομματιών να μην κουράζει – αντίθετα να σε ρουφάει στη ψυχεδέλεια του, ο τρόπος που επικάθεται το ένα πάνω στο άλλο χωρίς να κάνουν έναν αχταρμά, ο τρόπος που αναπαράγουν την ανατολίτικη μουσική, δίχως να την αντιγράφουν ακριβώς, ούτε όμως και να την μεταφέρουν με τον αντιαισθητικό τρόπο της άκαμπτης προσήλωσης. Και αυτός ο τρόπος είναι που κάνει τελικά την μουσική τους να δουλεύει και το άκουσμα κάθε τους album μια ολόκληρη εμπειρία.
((E A R))
((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου