Εντάξει, δεν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν για αυτή τη συλλογή. Ούτε το βιογραφικό των The Terminals θα αραδιάσω εδώ – σε ποιες άλλες μπάντες συμμετέχουν οι μουσικοί που τους απαρτίζουν ή το πόσο σημαντικοί ήταν για την σκηνή της Νέας Ζηλανδίας ή για τον μοναδιαίο τους ήχο – για όλα αυτά μπορείτε να βρείτε αρκετές σελίδες στο internet που τα αναφέρουν όλα αναλυτικότατα. Ούτε φυσικά θα αρχίσω να εκθειάζω τους δίσκους τους μέσα στα 90’s, με τις χαρακτηριστικές κοφτές και επιθετικές κιθάρες, το κάθε κομμάτι που είναι μια ευθύβολη ρήψη ενέργειας και μελωδίας.
Όχι. Το μόνο που θα πω για αυτή την κυκλοφορία – που περιέχει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της μπάντας – είναι πως ξεκινάει με ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια (The Deadly Tango), ή έστω πιο γνωστό σε ‘μένα, που θυμάμαι πως με είχε ξετρελάνει τότε, στα τέλη του ’90 και δεν περίμενα να μου αρέσει το ίδιο και τώρα – μιάμιση δεκαετία και βάλε μετά. Τότε, εξάλλου, δεν είχα μεγάλο εύρος ακουσμάτων, τα αυτιά ήταν κάπως παρθένα και στην ποιότητα και στην ποσότητα, και ομολογώ ότι τα περισσότερα πράγματα που άκουγα τότε τώρα με αφήνουν αδιάφορο ή τα βρίσκω τουλάχιστον βαρετά. Όχι όμως αυτούς εδώ. Τώρα που τους ξανακούω η γνώμη μου δεν αλλάζει καθόλου. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο αυτό που είχαν κάνει: το μπόλιασμα των pop μελωδιών σε έναν σκληρό και κάπως punk ήχο, πλούσιο όμως σε αυτοσχεδιασμούς και θορυβώδη ξεσπάσματα.
Στο μυαλό μου, λοιπόν, συνεχίζουν να στέκονται δίπλα στους Fugazi – χωρίς να έχουν και πολλές ομοιότητες στον ήχο, ούτε φυσικά στους στίχους, νομίζω πως η μουσική τους ακολούθησε μια παράλληλη πορεία. Ακόμη και στο τέλος. Στο ήπιων τόνων, ζεστό και εσωστρεφές The Last Days Of The Sun (που απουσιάζει εντελώς από αυτή τη συλλογή), μπορεί κάποιος να βρει αναλογίες αντίστοιχες με το λιτό, χωρίς ουρλιαχτά και εντάσεις, The Argument των Fugazi.
Αλλά μην ακούτε έμενα. Κατεβάστε την δισκογραφία τους και τοποθετήστε την στον φάκελο που έχετε τις κλασσικές και αγαπημένες κυκλοφορίες. Εκεί, άλλωστε, είναι η θέση των The Terminals.
Όχι. Το μόνο που θα πω για αυτή την κυκλοφορία – που περιέχει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της μπάντας – είναι πως ξεκινάει με ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια (The Deadly Tango), ή έστω πιο γνωστό σε ‘μένα, που θυμάμαι πως με είχε ξετρελάνει τότε, στα τέλη του ’90 και δεν περίμενα να μου αρέσει το ίδιο και τώρα – μιάμιση δεκαετία και βάλε μετά. Τότε, εξάλλου, δεν είχα μεγάλο εύρος ακουσμάτων, τα αυτιά ήταν κάπως παρθένα και στην ποιότητα και στην ποσότητα, και ομολογώ ότι τα περισσότερα πράγματα που άκουγα τότε τώρα με αφήνουν αδιάφορο ή τα βρίσκω τουλάχιστον βαρετά. Όχι όμως αυτούς εδώ. Τώρα που τους ξανακούω η γνώμη μου δεν αλλάζει καθόλου. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο αυτό που είχαν κάνει: το μπόλιασμα των pop μελωδιών σε έναν σκληρό και κάπως punk ήχο, πλούσιο όμως σε αυτοσχεδιασμούς και θορυβώδη ξεσπάσματα.
Στο μυαλό μου, λοιπόν, συνεχίζουν να στέκονται δίπλα στους Fugazi – χωρίς να έχουν και πολλές ομοιότητες στον ήχο, ούτε φυσικά στους στίχους, νομίζω πως η μουσική τους ακολούθησε μια παράλληλη πορεία. Ακόμη και στο τέλος. Στο ήπιων τόνων, ζεστό και εσωστρεφές The Last Days Of The Sun (που απουσιάζει εντελώς από αυτή τη συλλογή), μπορεί κάποιος να βρει αναλογίες αντίστοιχες με το λιτό, χωρίς ουρλιαχτά και εντάσεις, The Argument των Fugazi.
Αλλά μην ακούτε έμενα. Κατεβάστε την δισκογραφία τους και τοποθετήστε την στον φάκελο που έχετε τις κλασσικές και αγαπημένες κυκλοφορίες. Εκεί, άλλωστε, είναι η θέση των The Terminals.
((E A R))
((E Y E))
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο το δισκακι πως σας ξεφυγε?
Διαγραφήhttp://uploaded.net/file/b3b0b55q/NothingImportant2014.rar
ουπς, τώρα το είδα. Ναι, δεν το είχα πετύχει κάπου, ευχαριστούμε.
Διαγραφήαπεχει από το magic brigde, αλλα πολύ καλο σιγουρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΞανακουσα το the magic bridge και οντως ειναι μια κλαση ανωτερο απ το τελευταιο του.
ΑπάντησηΔιαγραφή