XENIS EMPUTAE TRAVELLING BAND - "THE PYROGNOMIC GLASS" (2009)

O Xenis Emputae Travelling Band είναι το solo project το νεο-παγανιστή βρετανού ( ή μάλλον καλύτερα Κέλτη, όπως θα διορθωνε ο ίδιος) Phil Legard, μέλος και των Ashtray Navigations. Το The Pyrognomic Glass είναι η πρώτη δουλειά "επίσημη" του ξεπερνά το format του cdr και βγαίνει σε ένα πανέμορφο αισθητικά βινύλιο γεμάτο αναφορές στην Ερμητική τέχνη. Επιπλέον, μαζί με το βυνίλιο περιλαμβάνεται και ένα χειρόγραφο 28σέλιδο βιβλίο - εγχειρήδιο Φυσικής φιλοσοφίας του ιδίου. Μουσικά, ο Legard πραγματοποιεί μια χαλαρή, στοχαστική σχεδόν, μίξη εθνολαικής κέλτικής μουσικής με out-drone περάσματα από παραδοσιακά όργανα όπως η πίπιζα. Κεντρικό ρόλο στην άβιαστη ροή του lp πάιζουν και τα διάφορα soundscape samples από την Βρετανική επαρχία που προσδίνουν μια αύρα μυστικισμού, χωρίς να ολισθένουν σε new age "χαλαρώματα". Τελικά, ο τελετουργικός χαρακτήρας του άλμπουμ είναι αυτός που προσδίδει στο "The Pyrognomic Glass" μια βαρυσήμαντη οντότητα, που μπορεί να σε ξενίσει, μπορεί, όμως, και να σε "ταξιδέψει" κάπου πιο βόρεια και υγρά, μακρία από τους 40 βαθμούς Κελσίου.

---

((E A R)) ((E Y E))

MINSK - "WITH ECHOES IN THE MOVEMENT OF STONE" (2009)

Ως τώρα πρέπει να υπάρχουν πάνω από μαι εκατοστάρα γκρουπάκια που ηχογραφούν και κοπιάρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον ήχο των θεόταρατων Neurosis. Οι Minsk από την επαρχία του Illinois σίγουρα ανήκουν στα παραπάνω σχήματα, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να βρουν και έναν πιο προσωπικό ήχο. Η βάση τους συθετικά είναι αυτό το εσχατολογικό apocalyptic sludge/doom metal των Neurosis επί Times Of Grace, με τις γνωστές "κραυγές από την κοσμικό κενό" για φωνητικά. Έχουν, όμως, τη διάθεση και το ταλέντο σε κομμάτια όπως το ονειρικό "the shore of transcendence" να υπερβούν αυτήν τη ταμπέλα. Η μαγκιά τους είναι η κάπως πιο εναλλακτικη sonic youth στυλ παραμορφώση στις κιθάρες τους και τα απλωμένα πίσω στην μίξη tribal τύμπανα, που τους κάνουν να ηχούν ως πρέπει post-black sabbath λασπώδεις αλλά και ταυτοχρόνα οριακά ψυχεδελικοί όπως οι σύγχρονοι Earth. Αν βαρεθήκατε το άνευρο post-rocking των τελευεταίων Isis και την ρηχή επικούρα Mastadon, ακούστε άφοβα τους εμπνευμένους Minsk.

---

((E A R)) ((E Y E))

ALEXANDER TURNQIUST - "AS THE TWILIGHT CRANE DREAMS IN COLOR" (2009)

Ο Alexander Turnquist καταφέρνει να μπλέξει με επιτυχία το πλουραλισμό της Αμερικανικής folk με τις μινιμαλιστικές συνθέσεις, τις σύνθετες μελωδίες στην κιθάρα με τη αφαιρετική ατμόσφαιρα της ambient. Ο Νεοϋορκέζος βιρτουόζος της δωδεκάχορδης κιθάρας στο δεύτερο του album (μετά το Faint At The Loudest Hour) πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά. Μουσικός συγγενής των Jack Rose και Glenn Jones και μουσικός αδερφός του James Blacksaw, ο Turnquist έχει ένα ιδιαίτερο ύφος παιξίματος, έντονο και βίαιο, που κάνει τις χορδές να ακούγονται ξεκούρδιστες και τις μελωδίες να βγαίνουν βαρύθυμες. Οι μεγάλης διάρκειας συνθέσεις του πότε κυλούν πάνω στην αρμονία της κιθάρας, πότε βαλτώνουν στον ίδιο σκοπό που με την συνοδεία άλλων οργάνων επιτυγχάνει μία σχεδόν επική, μαγνητική και υπνωτιστική ατμόσφαιρα. Ο συνδυασμός αυτών των δύο δένει μαγικά στο σύνολο και το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν κουράζει, μα τελικά σε τραβάει στην δίνη του. Από την VHF.

---

((E A R)) ((E Y E))

WET HAIR - "DREAM" (2009)

Δύο μέλη των πρώην Raccoo-oo-oon (οι Shawn Reed και Ryan Garbes) βρέθηκαν ξανά στο studio, αυτή την φορά όχι για pshych-rock-folk ηχογραφήσεις, μα για κάτι κάπως διαφορετικό υπό το σκανδαλιστικό όνομα Wet Hair. Punk-synth, pop ψυχεδέλεια, μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια με πολυσύνθετες μελωδίες, που όμως έχει μία δόση από kraut, εύθυμη ατμόσφαιρα και πολυεπίπεδοι ήχοι, είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που κολλάνε στο Dream, που κυκλοφορεί από την εταιρία των Raccoo-oo-oon, τη Release The Bats. Ρυθμικό, με επιτηδευμένα απλοϊκά beats, fuzz φωνητικά, καλοκαιρινές συνθέσεις στα πλήκτρα, drums γεμάτα ενέργεια και ένταση, πληθωρικά drones και παραγωγή από τον Pete Swanson, το Dream μπορεί να μην είναι το καλύτερο album που θα ακούσετε, είναι όμως ένα album που θα απολαύσετε πολλές φορές.

---

((E A R)) ((E Y E))

ULTRALYD - "RENDITIONS" (2009)

Δεύτερο album από την μουσική κολλεκτιβα των Ultralyd, αποτελούμενη από τους Kjetil Møster, Anders Hana, Kjetil Brandsdal και Morten J. Olsen και πιο λιτή σε ήχο, συγκεντρωμένη σε συνθέσεις, ενιαία σε σύνολο Αργόσυρτο drone, νωχελικό και ήπιο στα περισσότερα σημεία, που όμως κατορθώνει να χτίσει μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα που κινείται στο χώρο κατά κύματα, με εξάρσεις και υφέσεις. Εντελώς αυθαίρετα θα έλεγα πως μου θυμίζουν μια ακαδημαϊκή έκδοση των πιο συνεκτικών κυκλοφοριών του Nurse With Wound, μιας και περισσότερες συχνότητες παράγονται από ορχηστικά όργανα, όπως το σαξόφωνο το μπάσο και η κιθάρα και το αποτέλεσμα είναι αρκετά οργανικό ζεστό και ζωντανό, λίγο μαύρο και έντονα κυκλικό. Υπάρχουν σημεία όπου ένα εσωστρεφές fusion απογειώνει τον ήχο (ιδιαίτερα στο τελευταίο κομμάτι) και σημεία που παγιδεύεσαι από την αφαιρετική χροιά του ήχου. Ένας δίσκος στα standards της Rune Grammofon.

---

((E A R)) ((E Y E))

MRTYU! - "ORNATE SHROUD" (2009)

Mrtyu, σε κάποια σανσκριτικά σημαίνει θάνατος. Μουσικά τώρα αποτελεί το όνομα του τελετουργικού black metal project του ασυγκράτητου Antony Milton της Νέας Ζηλανδίας (γνωστός και σαν Α.Μ.). Το Ornate Shroud περιέχει κυριώς solo ηχογραφήσεις από 2006 με ένα black metal υπόβαθρο, drone παραισθητικά περάσματα, doom κορυφώσεις, σκοτεινές παραμορφωμένες κιθάρες, βίαια βιολιά, κολασμένες θολές φωνές και φυσικά το γνώριμο βρώμικο ήχο της Νέας Ζηλανδίας. Σε αυτή τη κυκλοφορία της Tipped Bowler – σε μόλις 350 αντίτυπα και σε c.d. από την Faunnasabbatha - έχουμε να κάνουμε με μία επιθετική ψυχεδέλεια και μία θανατερή ατμόσφαιρα, επιβεβαιώνοντας το όνομα της, που άμα σε πετύχει κανένα ήσυχο βράδυ, μπορεί να σε κολλήσει και να τη βάλεις στο repeat πολλές φορές.

---

((E A R))
((E Y E - Μ R T Y U !))
((E Y E - A N T O N Y M I L T O N))

AMOLVACY - "HO HO KUS" (2009)

Οι Amolvacy είναι ένα νέο, φιλόδοξο arty project από την πειραματική μουσική και θεατρική σκηνή της Νεας Υόρκης. Αποτελούνται από τον percussionist των φοβερών No-Neck Blues Βand, Dave Nuss και τον βρετανό, μέλος των Volcano The Bear, Aaron Moore, σε διάφορα πνευστά, όπως το φλάουτο και το κλαρινέτο. Επιπρόσθετα, στα φωνητικά και στον καλλιτεχνικό σχεδιασμό βρίσκεται η Sheila Donovan, ηθοποίος και για χρόνια μέλος της θεατρικής ομάδας Laboratory Theater Company in NYC. Μουσικά, είναι απολαυστικοί, αφού ουσιαστικά, έχουμε μια μίξη των out tribal τυμπάνων του Nuss και των πειραγμένων, διαπεραστικών πνευστών του Moore, σε πολύ χαλαρή improv φόρμα. Το ερωτηματικό είναι οι ερμηνίες-απαγγελίες της Donovan που προερχόμενη από την θεατρική σκηνή, δεν έχει το νού της να πατήσει πάνω στο ελεύθερους ρυθμούς του Nuss, αλλά περισσότερο επικεντρώνεται σε μια αυστηρή spoken-word performace των γραπτών της. Από όσα καταλαβαίνω αυτά έχουν να κάνουν με μια αιχμηρή ματιά σε ερωτικά/συναισθηματικά θέματα όπως είναι το sex, ο γάμος, η απιστία και η μοναξιά. Το στυλ της μου θύμισε κάτι από την Sue Tompkins των Life Without Buildings. Το "Ηο Ηο Kus", όμως, ως σύνολο είναι πιο πολυδιάστατο και ολοκληρωμένο από οτιδήποτε κυκλοφόρησαν οι συμπαθείς σκωτσέζοι.

---

((E A R)) ((E Y E))

GREG KELLEY & ALEX NEILSON - "PASSPORT TO SATORI" (2009)

Πάνω στο κλασσική free jazz φόρμα drummer/πνευστό (βλέπε Interstellar Space με Coltrane και Ali) βάλθηκαν να πειραματιστούν ο Alex Neilson και ο Greg Kelley. O Neilson, αν και πολύ νέος, έχει προλάβει να συμμετάσχει ως drummer σε άπειρα πειραματικά και πιο βατά projects, όπως είναι ο Directing Hand και οι Trembling Bells και στους τελευταίους δίσκους των Will Oldham και Baby Dee κτλ. Ο Greg Kelley γνωστός από τους avant νοισάζαδες Nmperign προσπαθεί με πείσμα να βρεί νέους τρόπους έκφρασης μέσω της τρομπέτας του. Η συνεργασία τους στο "Passport to Satori" δεν αποφεύγει κάποια κλισέ της free jazz, αλλά ταυτόχρονα έχει και πολλά ενδιαφέροντα περάσματα. Ο Neilson κάνει μάλλον την καλύτερη συμμετοχή του εδώ. Όταν δεν παργματοποεί άλλη μια μανιασμένη free επίθεση στα drums του, ακολουθεί τις noise μανιέρες του Kelley, με μια σειρά από χτυπήματα σε διάφορα κρουστά (καμπανάκια, κύμβαλα και οτι άλλο φανταστείς), που εμπλουτίζουν τον κάπως άγαρμπο ήχο. Κατα την γνώμη μου, στα κομμάτια που ο Kelley αποφασίζει να καλωδιώσει την τρομπέτα του με διάφορα εφφέ και έτσι ξεπερνά τους τεχνικούς περιοριοσμούς του παιξίματος του, όπως από το μέσον της πρώτης πλευράς και μετά, το ντουέτο Neilson/Kelley βρίσκετε όντως σε απάτητα μονοπάτια της free noise jazz και τα καταφέρνει πολύ καλά μάλιστα.

---

((E A R)) ((E Y E))

DINOSAUR JR - "FARM" (2009)

Ξέρω, ξέρω...εσείς το παίζεται δήθεν πρωτοπόροι και ανεβάζεται τώρα τον Mascis που παίζει το ίδιο πράγμα εδώ και 20 χρόνια. Ε, τι να κάνουμε; Μ' αρέσει το πειραματικό σούσι με αβοκάρντο και μέλι, αλλά που και που λαχταρώ και τα γεμιστά της μάνας μου. Η αλήθεια είναι οτι τους Dinosaur jr τους είχα ξεγράψει σαν άκουσμα εδώ και πολλά χρόνια. Άλλωστε, έβρησκα οτι ακομή και τα κλασσικά άλμπουμ τους έχουν περισσότερα fillers από καλά κομμάτια. Μέχρι που κατέβασα το Farm με το υπέροχο κιτσάτο εξώφυλλο και κόλλησα. Τι έμπνευση! Οι κιθάρες του Mascis είναι υπέροχες, ένας αληθινός guitar hero με τον δικό του αργόσυρτο αλλά βαρύ ήχο, ενώ η μουρμουριστή, γκρινιάρα φωνή του έχει πλέον αρκετή αυτοπεποίθηση. Πάνω από όλα, όμως, είναι η συνθέτικη πληρότητα του άλμπουμ που σε παρασέρνει. Κάθε κομμάτι κρύβει μια - δύο σκαλωτικές μελωδίες και κυλά χωρίς βιασύνες αλά Neil Young, σε οργασμικές κορυφώσεις. Ίσως, η επανένταξη του Barlow στη μπάντα να είναι το έναυσμα για τον Mascis να σοβαρέψει σαν συνθέτης. Πάντως, και οι τρείς τους μοιάζουν το απολαμβάνουν πολύ. Το ίδιο και εγώ. Αυθέραιτα θα πω οτι άν το Farm, είχε βγει στις αρχές των 90'ς, θα θεωρείτο σήμερα το καλύτερο Dinosaur Jr άλμπουμ. Για την ώρα προσπερνά άνετα το "The Eternal" με την ειληκρινή του κάψα για καλά indie rock τραγούδια.

---

((E A R)) ((E Y E))

THE NECKS

---

Οι The Necks αποτελούνται από τρεις βετεράνους μουσικούς, το Νεοζηλανδό Chris Abrahams (piano) και τους Αυστραλούς Tony Buck (drums), και Lloyd Swanton (bass), που είναι περιζήτητοι για την τεχνική τους και τις γνώσεις τους και έχουν συμμετάσχει σε πάνω από 200 δίσκους συνολικά. Ανάμεσα τους έχει δημιουργηθεί μία ιδιάζουσα χημεία, που τα 20, πλέον, χρόνια που ηχογραφούν μας έχει δώσει ουκ ολίγα μουσικά διαμάντια. Πέρα από τους κλασσικούς χαρακτηρισμούς για την μουσική τους (ambient-trance-jazz δηλαδή), πέρα από το παραισθητικό μελωδικό κύμα που διαπερνά τις συνθέσεις τους οι οποίες κυλούν αργά, φαινομενικά χωρίς εξέλιξη και σταδιακά σε ρουφούν στην δίνη τους, οι The Necks διατηρούν μια μινιμαλιστική αισθητική και μία jazz χροιά, υφαίνοντας την δικιά τους, ξεχωριστή, environmental μουσική. Κάποια από τα albums τους έχουν βραβευτεί (drive by, the boys, Chemist) και κάποια είναι live ηχογραφήσεις (Photosynthetic, Townsville, Athenaeum, Homebush, Quay & Raab), μα όλα σχεδόν αποτελούνται από λίγα κομμάτια μεγάλης διάρκειας (κυρίως 30 με 60 λεπτών) και τα διατρέχει μία νηφάλια, υπνωτιστική ατμόσφαιρα. Από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα.

---

((SEX-1989))

((NEXT-1990))

---

((AQUATIC-1994))

((SILENT NIGHT-1996_WHITE))
((SILENT NIGHT-1996_WHITE))

---

((PIANO BASS DRUMS-1998))

((THE BOYS-1998))

---

((HANGING GARDENS-1999))

((AETHER-2001))

---

((ATHENAEUM,HOMEBUSH,QUAY&RAAB-2002_pt.1))

((ATHENAEUM,HOMEBUSH,QUAY&RAAB-2002_pt.2))

---

((PHOTOSYNTHETIC-2003))

((DRIVE BY-2003))

---

((MOSQUITO/SEE THROUGH-2005_pt.1))

((MOSQUITO/SEE THROUGH-2005_pt.2))

---

((CHEMIST-2006))

((TOWNSVILLE-2007))

---

((E Y E))