Ξέρω, ξέρω...εσείς το παίζεται δήθεν πρωτοπόροι και ανεβάζεται τώρα τον Mascis που παίζει το ίδιο πράγμα εδώ και 20 χρόνια. Ε, τι να κάνουμε; Μ' αρέσει το πειραματικό σούσι με αβοκάρντο και μέλι, αλλά που και που λαχταρώ και τα γεμιστά της μάνας μου. Η αλήθεια είναι οτι τους Dinosaur jr τους είχα ξεγράψει σαν άκουσμα εδώ και πολλά χρόνια. Άλλωστε, έβρησκα οτι ακομή και τα κλασσικά άλμπουμ τους έχουν περισσότερα fillers από καλά κομμάτια. Μέχρι που κατέβασα το Farm με το υπέροχο κιτσάτο εξώφυλλο και κόλλησα. Τι έμπνευση! Οι κιθάρες του Mascis είναι υπέροχες, ένας αληθινός guitar hero με τον δικό του αργόσυρτο αλλά βαρύ ήχο, ενώ η μουρμουριστή, γκρινιάρα φωνή του έχει πλέον αρκετή αυτοπεποίθηση. Πάνω από όλα, όμως, είναι η συνθέτικη πληρότητα του άλμπουμ που σε παρασέρνει. Κάθε κομμάτι κρύβει μια - δύο σκαλωτικές μελωδίες και κυλά χωρίς βιασύνες αλά Neil Young, σε οργασμικές κορυφώσεις. Ίσως, η επανένταξη του Barlow στη μπάντα να είναι το έναυσμα για τον Mascis να σοβαρέψει σαν συνθέτης. Πάντως, και οι τρείς τους μοιάζουν το απολαμβάνουν πολύ. Το ίδιο και εγώ. Αυθέραιτα θα πω οτι άν το Farm, είχε βγει στις αρχές των 90'ς, θα θεωρείτο σήμερα το καλύτερο Dinosaur Jr άλμπουμ. Για την ώρα προσπερνά άνετα το "The Eternal" με την ειληκρινή του κάψα για καλά indie rock τραγούδια.
((E A R)) ((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου