J.D. SALINGER (01.01.1919 - 27.01.2010)

Έφυγε στις 27 Ιανουαρίου ένας από τους πιο γνωστούς και πιο συμαντικούς Αμερικάνους συγγραφείς. Ο Jerome David Salinger, ή αλλιώς J.D. Salinger, πέθανε στο σπίτι του σε ηλικία 91 ετών. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, πέρα ίσως του ότι γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στο Manhattan και ότι έκτοτε αναζητούσε μανιωδώς την απομόνωση, την αποστασιοποίηση, την ερημική ζωή και έγραφε πάντα με μία πανίσχυρη αμεσότητα και με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, κυρίως για νέους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας καταιγιστικούς εσωτερικούς μονολόγους και υπόγεια έντονους διαλόγους. Πιο γνωστό έργο του ήταν, σαφώς, το Catcher In The Rye (1951), μα αντίστοιχου επιπέδου είναι και τα Franny and Zooey (1961) και A Perfect Day for Bananafish (1948) – που έχουν επίσης μεταφραστεί και στα ελληνικά.

---

((E Y E))

CYRO BAPTISTA - "INFINITO" (2009)

Είναι αλήθεια πως έχουμε μία ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Βραζιλιάνο βετεράνο Cyro Baptista και ακούμε με προσοχή κάθε κυκλοφορία του. Η προηγούμενη δουλειά του, για παράδειγμα, το Banquet Of The Spirits ήταν ένα εξαίσιο κολλάζ ρυθμών και ήχων από όλη την έκαστη της Λατινικής Αμερικής καθώς και από την Αφρική. Η νέα του κυκλοφορία λοιπόν, που έσκασε μύτη κάπου στο καλοκαίρι από την Tzadik (όπως κι όλες οι υπόλοιπες - και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας είχε ξεφύγει τόσο καιρό) συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Λίγο πιο επικεντρωμένο στη Βραζιλιάνικη μουσική και με λιγότερα τραχεία progressive περάσματα, το Infinito (που διατήρει το υπότιτλο Banquet Of The Spirits, μιας κι εδώ υπάρχει μία πλειάδα μουσικών που πλαισιώνουν τον Baptista, όπως οι Erik Friedlander, Ikue Mori, Shanir Blumenkranz, Peter Scherer, κα) εκπέμπει μία διάχυτη ενέργεια που σε παρασύρει, διακατέχεται από δαιμονισμένους ρυθμούς και είναι γεμάτο ευχάριστες μελωδίες. Οι ρυθμοί αλλάζουν με καταιγιστικό ρυθμό, η πολυεπιπεδότητα τους σε κάνει να κουνιέσαι συνέχεια, η θερμή τους ατμόσφαιρα σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή και η μόνη διαφωνία που μπορώ να βρω είναι πως εδώ λείπει κάπως το χιούμορ πολλών από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του ( σαν το Beat the Donkey). Όμως κι έτσι είναι ένα, ακόμη, εξαίσιο album του ανεξάντλητου percussionist.

---

((E A R))
((E Y E))

THE REBEL - "MOUTHWATERING CLAUSTERPHOBIC CHANGES!" (2009)

Αυτό είναι ένα συμπληρωματικό post σε αυτό του Γεωργέα (εδώ) όσον αφορά τη μυστηριώδη περσόνα υπό το όνομα The Rebel. Ένα ακόμη album μέσα στη περσινή χρόνια (limitied edition σε 500 κόπιες από την junior aspirin), ένα ακόμη έπος ιδιωματικής avant-pop που καταπιάνεται με την ειρωνεία ενάντια στη pop κουλτούρας της Μεγ. Βρετανίας, την πολιτική της, σε τελική ανάλυση της οντότητας της. Τα αρχικά του τίτλου (Μ.C.C.) μπορούν να σημαίνουν πολλά, όπως Millennium Challenge Corporation, Marylebone Cricket Club, κα, και όλα θα μπορούσαν να στριμωχτούν το ισοπεδωτικό χιούμορ του Ben Wallers (που παρεμπιπτόντως είναι μέλος των country teasers και σε γενικές γραμμές έχει συμμετάσχει - κυκλοφορήσει πάνω από 30 δίσκους). Πολλά κομμάτια είναι instrumental και φτάνουν στα όρια ανάμεσα στις εύπεπτες μελωδίες και την πειραματική μουσική και εκεί που ο Σκωτσέζος παλαβιάρης μουσικός πίσω από το όνομα The Rebel, πιάνει τελικά το μικρόφωνο η περίεργη προφορά του, η συνεχής εκκολαπτόμενη απάθεια και ειρωνεία στους στίχους και η αφ’ υψηλού επιθετικότητα του ολοκληρώνει αυτό το συνονθύλευμα μουσικής αντισυμβατικότητας, το άκρως επιτυχημένο pop “λάθος”.

---

((E A R))
((E Y E))

GOLDEN RETRIEVER - "GOLDEN RETRIEVER" (2010)

Οι Golden Retriever είναι ένα καινούργιο duo που μας έρχεται από το Portland, με μέλη τους Matt Carlson στα synths και τον Jonathan Sielaff στο μπάσο κλαρινέτο. Η μουσική τους δεν έχει καμία σχέση με το ομώνυμο κυνηγητικό σκυλί από τη Σκοτία και είναι ιδιαιτέρως ατμοσφαιρική, ήρεμη, παραισθητική. Οι ήχοι από τα synthesizer δημιουργούν κυκλικούς βόμβους, με απαλές αρμονικές να ξετρυπώνουν από μέσα τους και οι αργόσυρτες μελωδίες του Jonathan Sielaff δένουν με μαγικό τρόπο, οδηγώντας τη μουσική σε δυστοπικά μέρη, σε νυχτερινά ηχοτόπια, σε ένα ψυχοτρόπο σύνολο, που έχει μία παλιομοδίτικη χροιά σε πολλά σημεία και θυμίζει, έστω και αμυδρά, κάτι από James Ferraro. Χωρίς η μουσική των Golden Retriever να είναι κάτι καινοτόμο, καινούργιο ή εξαιρετικά πειραματικό, κατορθώνουν μέσα από την αφαιρετική ambient jazz, να πλάσουν συνθέσεις ενδιαφέρουσες και μυστηριακές, ηλεκτρισμένα στατικές και πολύεπίπεδες. Μία κυκλοφορία σε μόνο 100 cd-r από την root strata, που όπως είναι προφανές, εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού.

---

((E A R))
((E Y E))

ASHTRAY NAVIGATIONS - "SIX IMAGINARY SCENES FROM THE LIFE OF MUHAMMAD AL AQIL" (2009)

Μία ακόμη μυστηριώδης κυκλοφορία από τον κ. Phil Todd, που εδώ και, χοντρικά, 16 χρόνια αποτελεί το βασικό – και μερικές φορές μοναδικό – μέλος των Ashtray Navigations, από μία επίσης μυστηριώδη Αιγιπτιακή εταιρεία. Προσπάθησα να βρω κάποιες πληροφορίες για τον Muhammad Al Aqil, μα είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο. Όπως επίσης προσπάθησα να βρω περισσότερες πληροφορίες για την ηχογράφηση, το μέρος και την ημερομηνία, κτλ, μα και σε αυτό δε στάθηκα τυχερός. Έχουμε λοιπόν έξι κομμάτια στο γνωστό ύφος της drone-noise-folk μπάντας από τη Βρετανία, με συνολική διάρκεια κάτι περισσότερο από 35 λεπτά. Οι τρεις πρώτες “φανταστικές σκηνές”, εξελίσσονται αργά, με σκαμπανεβάσματα στους βόμβους και νωχελικές μελωδίες να κοχλάζουν στο υπόβαθρο και τελικά μοιάζουν να αποτελούν ένα πρώτης τάξεως ζέσταμα για το τρίτο κομμάτι, που αριστουργηματικά χτίζει ένα αδιαπέραστο ηχητικό τείχος, ενιαίο και άκρως ψυχεδελικό, επιθετικό και ζεστό ταυτόχρονα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, όπου η πέμπτη σκηνή προετοιμάζει την ατμόσφαιρα για τα βαριά και τραχιά ηχοτόπια της έκτης σκηνής που σα δίνη σε παρασύρει ολοένα και περισσότερο στον γαλαξία της. μπορεί να μην είναι η καλύτερη κυκλοφορία του Todd, σίγουρα όχι η πιο δουλευμένη του, μα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ήχου του, που μόνο απαρατήρητος δεν περνάει.

---

((E A R))
((E Y E))

SOUNDIET @ VMRADIO (25|01|2010)

---

1. The Renderers – “deep deep sea” [Monsters And Miasmas]
2. The Magnetic Fields – “you must be out of your mind” [realism]
3. Scout Niblett – “cherry cheek bomb” [The Calcination of Scout Niblett]
4. Grouper – “vessel” [split with Roy Montgomery]
5. Skyramps – “Sky Ramping” [days of thunder]
6. Roy Montgomery – “fantasia on a theme by Sandy Bull” [split with Grouper]
7. Caethua – “sons of the hounds” [The Long Afternoon Of Earth]
8. Autechre – “known (1)” [oversteps]
9. Four Tet – “she just likes to fight” [there is love in you]
10. Florian Hecker – “acid in the style of David Tudor #9” [acid in the style of David Tudor]
11. Wu Tang Clan – “Strawberries and Cream” [return of wu]
12. Dj Quik & Kurupt – “whatsha wan do?” [blaqout]
13. Girls In the Eighties – “Too Cool For This Crowd” [teenage royalty]
14. Edan – “echo party” [echo party]
15. Parenthetical Girls – “doughnut” [the Scottish play]
16. Shining – “the madness 7 the damage one” [blackjazz]
17. Kito-Mizukumi Rouber – “untitled #6” [Otonaki Touge De Hagureta Kmr]
18. Borgia – “litane du misanthrope” [ecclesia]
19. Aluk Todolo – “Totalite” [Finsternis]
20. King Midas Sound – “earth a killya” [waiting for you]
21. The Octagon – “radio days” [Warm Love and Cool Dreams Forever]
22. Tim Hart & Maddy Prior – “bring us in good ale” [summer solstice]
23. La veillee - “Sonny's mazurka” [des veilleees]
24. Borah Bergmann Trio – “candela” [luminescence]
25. Bill Wells, Annie Whitehead, Stefan Schneider, Barbara Morgenstern – “Produce Of More Than One Country” [paper of pins]
26. Mike Cooper – “chants & dance for blind Joe Death” [metal box]

---

---

((E A R))
((E Y E))

PETER EVANS - "NATURE / CULTURE" (2009)

Το να ακούς είναι διπλό CD με σόλο τρομπέτα μπορεί να φαίνεται κουραστικό, αλλά εάν ο παίκτης είναι υψηλού επιπέδου μπορεί να γίνει μια μοναδική εμπειρία. Ο ντελικάτος, arty Νεοϋορκέζος Peter Evans συγκαταλέγεται μετά και αυτό άλμπουμ, πλέον, στην κατηγορία αυτών των μεγάλων αξιοθαύμαστων παικτών. Το πρώτο του άλμπουμ “More Is More” αν και εντυπωσίασε με τις καινοφανείς τεχνικές που μετέρχεται και στο “Nature/Culture” ο Evans, στερείται κάποιας μουσικότητας, . Αντίθετα, στο περσινό προαναφερθέν διπλό άλμπουμ υπάρχει μια συνεχής κελαριστή ροή στους αυτοσχεδιασμούς του Evans που δημιουργεί πολύ έντονες ήχο-δυναμικές. Το πρώτο CD ηχογραφήθηκε σε στούντιο και έχει ένα πιο εκλεπτυσμένο ήχο. Εδώ ο Evans ηχογραφεί με δύο μικρόφωνα ταυτόχρονα, το ένα κοντά στην έξοδο της τρομπέτας, το άλλο δίπλα στο στόμα του για να πιάνει με ακρίβεια τις αναπνοές του και τις σποραδικές κραυγές που πνίγει μες την τρομπέτα. Το δεύτερο CD έχει ηχογραφηθεί ζωντανά και περιέχει ένα μεγάλης διάρκειας αυτοσχεδιασμό, όπου ο Evans προσθέτει στους φευγάτους ήχους της τρομπέτας του λευκό θόρυβο από μια σειρά πετάλια συνδεδεμένα με ένα μικρό ενισχυτή, προσδίνοντας μια πιο drone/noise διάσταση στον ήχο. Προσωπικά, όμως, προτιμώ το πρώτο CD που πραγματικά νοιώθεις τον Evans να προσπαθεί να εκφραστεί με χίλιους δύο τρόπους μέσα από ένα τόσο περιορισμένο τονικά όργανο όπως είναι η μικρή του τρομπέτα.

---

((E A R- CD1)) ((E A R - CD2)) ((E Y E))

GIO - "POETICS" (2009)

Μια τεράστια ορχήστρα κρύβεται πίσω από το όνομα Glasgow Improvisers Orchestra (GIO), με 20 μουσικούς που πέραν μιας ηλεκτρικής κιθάρας παίζουν ακουστικά όργανα και σχεδόν όλοι ζουν στη Γλασκώβη ή τα περίχωρα της. Αυτή η κυκλοφορία χωρίζεται σε τέσσερα μεγάλα μέρη και αφήνει ανάμικτες εντυπώσεις. Από την μία είναι πολύ δύσκολο να συντονιστούν 20 διαφορετικά όργανα σε έναν αυτοσχεδιασμό, είναι πολύ εύκολο να γίνει μπάχαλο ή απλά να βγει κάτι δυσλειτουργικό και σε πολλά σημεία η ορχήστρα ακούγεται κάπως αμήχανη. Όμως υπάρχουν τμήματα σε αυτά τα κομμάτια που ο αυτοσχεδιασμός τους λειτουργεί και το αποτέλεσμα είναι υψηλού επιπέδου – αρπίσματα στα έγχορδα στέκουν δίπλα σε νωχελικούς βόμβους των πνευστών, αλλόκοτα φωνητικά εμφανίζονται από το πουθενά, ένας ζωντανός παλμός εμφυσείται στο σύνολο. Φυσικά, αυτή τη μουσική πρέπει να της βλέπεις live, εκεί βγαίνει η ένταση και η φρεσκάδα και οι GIO είναι ένα ενδιαφέρον project που δίνει συνεχώς συναυλίες από το 2002.

---

((E A R))
((E Y E))

SOUNDIET @ VMRADIO (18|01|2010)

---

1. Alex Beeker & The Freaks – “summer > epilogue” [s/t]
2. Jack Rose – “When Tailgate Drops, The Bullshit Stops” [luck in the valley]
3. Gil-Scott Heron – “I’m new here” [I’m new here]
4. Girls In The Eighties – “yesterdays don’t mean shit” [teenage royalty]
5. The Mantles – “don’t lie” [s/t]
6. These New Puritans – “three thousand” [hidden]
7. Sunburned Hand Of The Man – “now lift the outer finger” [A]
8. Rob Mazurek Quintet – “The Dream Rocker” [sound is]
9. Peter Evans – “micro” [nature/culture]
10. Alexander Tucker & Decomposed Orchestra – “golden dome” [grey onion]
11. My Dying Bride – “failure” [bring me victory]
12. Le Sang Song – “the one” [s/t]
13. Angstridden – “tyrant syndicate” [fuck humanity with pride]
14. Across Tundras – “lake bottom blues” [Herds of The Fathomless Valleys]
15. The Devil’s Blood – “crist or cocaine” [the time of no time evermore]
16. AFCGT – “two legged dog” [AFCGT]
17. The Renderers – “deep hole” [monsters & miasmas]
18. Mike Cooper – “think she knows me now” [do I know you?]
19. Bjork – “vokuro” [medulla]
20. Magdalena solis – “jinxed” [www.myspace.com/magdalenasolis]
21. Wu Tang Clam – “C.R.E.A.M.” [36 chambers]
22. Daniel Padden & Sarah Kenchington – “Unbagging the Wish-Spoon” [the bellow switch]
23. Keith Rowe & John Tilbury – “camphor” [duos for doris]

---

---

((E A R))
((E Y E))

BRAND-NEW-RETRO SOUNDS FROM 2009

Πάνω που νόμιζα ότι ως ακροατής είχα ξεφύγει τελείως από την rock βάση μου προς πιο πειραματικά ακούσματα και ήμουν και ψωροπερήφανος γι αυτό, ήρθαν οι διάφορες λίστες για τα καλύτερα άλμπουμ του 2009 και κόλλησα πάλι το μικρόβιο. Τελικά, το να ακούς ένα πραγματικά καλοπαιγμένο rock άλμπουμ είναι το ίδιο απολαυστικό με την διαδικασία της εξερεύνησης ενός νέου ήχου. Εδώ, λοιπόν, έξι σούπερ άλμπουμ που από όλο το φάσμα του σκληρού rock ήχου:

Οι Σουηδοί έχουν μια καλή παράδοση στο garage rock με σχήματα όπως οι μπαρόβιοι Hellacopters, αλλά τίποτα δεν σε προετοιμάζει για τους βδελυρούς τύπους που λέγονται Brainbombs. Υπάρχουν στην πιάτσα από το 1987 και στο απίστευτο “It’s A Fuckin Mess” παίζουν άγριο, άτονο garage rock που πατά τόσο στην ωμότητα των Stooges όσο και στους lo-fi πειραματισμούς των Dead C. Ιδιαίτερα ο εντυπωσιακός είναι ο κιθαρίστας, αφού μπορεί να παίζει πωρωτικά riffs που σταδιακά εξελίσσονται σε free rock ξεσπάσματα. Φυσικά , το μεγάλο ερωτηματικό του σχήματος είναι ο θεός –να- τον-κάνει τραγουδιστής και οι σεξουαλικά βίοι πορνογραφικοί του στίχοι. Τραγουδά με την απάθεια ενός Lou Reed και την προφορά της Nico, για πουτάνες, κατά συρροή δολοφόνους, παιδόφιλους και άλλα ευχάριστα. Ο στόχος του είναι μάλλον να σε κάνει να νιώσεις ενοχή που απολαμβάνεις την φοβερή μουσική των Brainbombs και να αναρωτηθείς για το δικά σου κρυφό συντηρητισμό.
((it's a fuckin mess))
((brainbombs))
Παράλληλα με το μεγάλο τέρας που λέγεται Brainbombs, ο κιθαρίστας Lanchy και ο drummer Drajan της μπάντας διατηρούν και ένα πολύ καλό out-rock side project , τους No Balls. Εδώ ο ήχος είναι ακόμα πιο λειοτριβικός και οξύς, αλλά και οικείος αφού είναι πιο κοντά σε σύγχρονα instrumental noise rock σχήματα σαν τους Mouthus και τους Noxgat. Ίσως, αυτοί που σοκάρονται με τη στιχουργική θεματική του Peter Råberg, να προτιμήσουν αυτήν την άφωνη εκδοχή των Brainbombs.
((come clean))
((no balls))

Κάνουμε ένα ντουσάκι για να ξεπλυθεί η γλίτσα των Brainbombs και βουτάμε με τα μπούνια στο πολύχρωμη psych garage rock χύτρα των Ty Segall (Sic Alps) και Michael Cronin (Moonhearts). Σε 25 λεπτά παραδίδουν ένα αναπάντεχο διαμαντάκι για του χιλιο-βιασμένο αυτό είδος του garage rock. Τα διαχρονικά riffs των Monks και των Sonics μπλέκονται με ευφάνταστα ιμιτασιόν farfisa εφφέ και οι συνθέσεις προλαβαίνουν να ροκάρουν ψυχεδελικά και να σου ξεπετάξουν και ένα μελωδικό-σκαλωματικό ρεφραίν μέσα σε 1-2 λεπτά. Τραγουδούν, μέσα από ένα λασπώδες echo, και ο Segal και ο Cronin, ο ένας με ένα mods σοπρανίνο στυλ και ο άλλος με το cool βαρύτονο ύφος του Lux Interior. Προς τα χασομέρια του άλμπουμ αρχίζουν να ψυχεδελίζουν περισσότερο με μια ψυχωμένη διασκευή σε πρώιμους Pink Floyd και ένα 10λεπτο τριπαριστό σε στυλ 13th Floor Elevators φινάλε.
((reverse shark attack))
((ty segall))
Η ρετρό διασκέδαση δεν σταματά εδώ, αφού οι Ολλανδοί evil rockers The Devil’s Blood βάλθηκαν να βγάλουν το hard rock έπος της δεκαετίας. Πραγματικά, δεν περίμενα ποτέ να κολλήσω με ένα τέτοιου ύφους δίσκο εν έτη 2009. Κάτι σαν πηγαίνεις να δεις ελληνική επιθεώρηση στο θέατρο και να παθαίνεις πλάκα. Μέσα από ένα ομιχλώδες concept περί μαύρης μαγείας και λοιπής occult σαχλαμάρας οι Devil’s Blood περιπλέκουν το αθώο ανόθευτο NWBHM των Angelwitch και των Diamond Head με το προοδευτικό 70s hard rock των Blue Oyster Cult και των UFO, με τέτοιο διαβολικά όμορφο τρόπο που στιγμές θαρρείς ότι βρήκαν την φιλοσοφική λίθο αυτού δεινοσαυρικού μουσικού είδους και βάλθηκαν να το αναστήσουν. Ίσως να έχει να κάνει ότι έχουν πουλήσει τη ψυχή τους στον ακατανόμαστο. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως τα τόσο εμπνευσμένα κιθαριστικά licks και τα αγγελικά (ή μάλλον έκπτωτα αγγελικά) φωνητικά της μυστηριώδους F, δεν ακούγονται μπουκωτικά cheesy, αλλά πραγματικά εθιστικά. Α, και για όσους είναι κλεισμένοι στον indie rock μικρόκοσμο τους, τα drums στο άλμπουμ τα παίζει ο γνωστός J Mascis…Είπατε τίποτα;
((time))
((the devil's blood))
Kαι αφού αρχίσαμε τις παρτίδες με τον έξω-από-εδώ, ευκαιρία να παρουσιάσω το κατά τεκμήριο καλύτερο άλμπουμ καθαρόαιμου black metal για το σωτήριων έτος 2009. Το αιματοβαμμένο λουκούμι για φέτος το παίρνει ο Arioch για το προσωπικό του project Funeral Mist. H αλήθεια είναι ότι το black metal σήμερα πάσχει από υπερπληθυσμό, αφού υπάρχουν άπειρα γκρουπάκια από όλον τον πλανήτη που αναμασούν τα ίδια κλισέ. Ο Αrioch με την σειρά του ως Funeral Mist δεν αποτινάσει τα γνωστά κλισέ του είδους αφού όλα χρησιμοποιεί τα γνωστά υλικά : δυσαρμονικά κιθαριστικά riffs, blastbeat ξεσπάσματα, παγωμένα mid-tempo περάσματα, ατμοσφαιρικά samples και ένα πολύ στιβαρό αντιχριστιανικό στιχουργικό concept. Απλά, έχει την ικανότητα να τα τοποθετεί με τέτοιο τρόπο μέσα στις συνθέσεις που κάνουν το τελικό προϊόν πολύ ενδιαφέρον. Και πάνω από όλα, είναι αυτή η χαρισματική φωνή του Arioch που μπορεί να περνά από υστερικά ουρλιαχτά σε ψαρωτικές απαγγελίες με πειστικότατο τρόπο. Τώρα, πως γίνεται τόσο καλό black metal άλμπουμ να έρχεται από έναν σουηδό και η νορβηγική σκηνή και κωλυσιεργεί μου κάνει εντύπωση.
((maranatha))
((funeral mist))

Για επιδόρπιο, από το black metal περνάμε σε μια άλλη πολύ οριοθετημένη και ξενοφοβική σκηνή, το αμερικάνικο hardcore. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αντισταθώ στο τσιτωμένο, σκισμένο hardcore κόλαφο που εξαπολύουν οι Mother of Mercy, αυτά τα 20χρόνα λευκά κοντοκουρεμένα παιδαρέλια από την επαρχία της Pennsylvania. H παθιασμένη σφοδρότητα των επιμεταλλωμένων riffs τους δε σου αφήνει να πάρεις ανάσα, το rhythm section είναι τρομερά σφιχτοδεμένο και ο τραγουδιστής μπορεί γκαρίζει πωρωτικά, αλλά ο τόνος του είναι διαυγής και καταλαβαίνεις τα περισσότερα λόγια που φτύνει στο όφωνο. Σίγουρα, θα θυμίσει πολλά από τα κλασσικά 90s metalcore σχήματα, αλλά για μένα τον ολίγων άσχετο με το hardcore, αυτή η λυσσασμένη υπέρ-ένταση που διατρέχει τα 32 λεπτά του άλμπουμ, μόνο με το μοναδικό “Slaughter Of the Soul” των At The Gates μπορώ να τη συγκρίνω.Back to the agony…yeah!

((III))
((mother of mercy))

LE SANG SONG - LE SANG SONG (2010)

Πίσω από αυτή τη κυκλοφορία βρίσκεται ο Craig Chambers, που έρχεται με φόρα από τη σκηνή του Seattle (μέλος των The Lights και Love Tan). Η ρυθμικότητα ξεχειλίζει σε αυτές τις pop-rock συνθέσεις με την lo-fi μουσική αισθητική και τις απλές, λακωνικές μελωδίες. Η φωνή ακούγεται κάπως απόμακρη και αποστασιωμένη, η παραγωγή κάπως βρώμικη και πρόχειρη, ο ήχος λιτός και γεμάτος ενέργεια και τελικά το αποτέλεσμα λειτουργεί. Χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο και το καινούργιο, ακολουθώντας χιλιοπαιγμένες μανιέρες και συνηθισμένη δομή το Le Sang Song κατορθώνει να βρει το δικό του δρόμο και τελικά να ξεχωρίσει, κυρίως με τις πολύ καλές μελωδικές γραμμές στο μπάσο ή τη κιθάρα και με την αμεσότητα που εκπέμπει. Χωρίς εφέ, pop τουπέ και γλυκανάλατα folk κομμάτια, ο Craig Chambers δημιουργεί ειλικρινή και εύηχη μουσική. Κυκλοφορεί από την εταιρία των A Frames, τη Dragnet Records, που φυσικά είναι ένα ακόμη συν.

---

((E A R))
((E Y E))

THREE FROM MIKE COOPER

Τρεις από τις πρόσφατες δουλειές του βρετανού βετεράνου της ambient-electronic-exotica Mike Cooper. Πρόκειται για δύο live ηχογραφήσεις και μία studio δουλειά. Το “Spirit Songs” είναι ένα από τα λίγα album του Mike Cooper με φωνητικά, ήρεμο και απλό, με μια υπόγεια μελωδικότητα και μια γήινη ατμόσφαιρα γύρω από τα όσα λέει, που μοιάζουν περισσότερο με ομιλία, με ένα μέρος μιας συζήτησης και λιγότερο με τραγουδοποιία και φέρνει στο νου το “Blemish” του David Sylvian και τις σόλο δουλειές του David Grubbs. Το “Pacific Voyager” και το “Reluctant Swimmer / Virtual Surfer” είναι ζωντανές ηχογραφήσεις, χαρακτηριστικές του ήχου στον οποίο έχει επικεντρωθεί τα τελευταία χρόνια ο Mike Cooper. Αυτοσχεδιαστικά, αργόσυρτα και κυκλικά κομμάτια, μια ονειρική ατμόσφαιρα και εξωτικοί ήχοι, μία πλήρως εγκεφαλική μουσική, με μελωδίες που σιγά-σιγά αναδύονται στην επιφάνεια και έπειτα σβήνουν μέσα σε νωχελικά drones και field recordings, ηλεκτρονικούς θορύβους και σαγηνευτικούς ήχους από περίεργα όργανα.

---

RELUCTANT SWIMMER / VIRTUAL SURFER (2005)

---

SPIRIT SONGS (2006)

---

PACIFIC VOYAGER (2008)

---

((E Y E))

GHEDALIA TAZARTES - "REPAS FROID" (2009)

Παλιά κρυμμένα και σκονισμένα tapes -από τα τέλη ‘70s και αρχές 80s - της αλλόκοτης μουσικής περσόνας του βετεράνου Ghedalia Tazartes, κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό με το όνομα Repas Froid. Το μαύρο c.d. δεν έχει καμία άλλη πληροφορία, πέρα από το όνομα του, τον τίτλο και την εταιρεία, προσδίδοντας ακόμη περισσότερο κολακευτικό μυστήριο στο μουσικό περιεχόμενο. Ο Γάλλος συνθέτης, ένας σκιώδης πρωτοποριακός προβοκάτορας, ξεθάβει από το ηχητικό του οπλοστάσιο μικρής διάρκειας λούπες, παιδικές φωνές που παίζουν με τα νεύρα σου, ανατολίτικες ατμόσφαιρες, μεθυσμένα κολλάζ και υπνωτιστικά folk περάσματα, στοιχειωμένες επαναλαμβανόμενες μελωδίες, filed recordings, πουλιά που κελαηδάνε, υποτυπώδη ηλεκτρονικά στοιχεία και όλα αυτά τα μπλέκει αριστοτεχνικά, τα πετσοκόβει, τα αναμιγνύει και τα πολτοποιεί με σκοτεινό, εσωστρεφές και τελετουργικό τρόπο. Το περίπου σουρεαλιστικό μουσικό πόνημα προσεγγίζει πολλούς πιο γνωστούς μουσικούς (όπως τους Nurse With Wound),, αλλά είναι μια οντότητα ξεχωριστή, μοναδιαία, μαγική, απόκοσμη και ακατανίκητα σαγηνευτική.

---

((E A R))
((E Y E))

DANIEL PADDEN & SARAH KENCHINGTON - "THE BELLOW SWITCH" (2009)

Ο Daniel Padden είναι βασικό μέλος των Volcano The Bear, μιας πολυετούς μπάντας που μπλέκει το avant-folk με το χιούμορ, τα κολλάζ και τις δυστοπικές ατμόσφαιρες. Επίσης είναι το ιδρυτικό στέλεχος των The One Ensemble, μιας Σκοτσέζικης folk-μελωδικής και μυστικιστικής μπάντας. Από την άλλη η Sarah Kenchington, δημιουργεί τα δικά της τεραστίου όγκου και περίεργων ήχων όργανα, επιβλητικά μουσικά μηχανήματα , και βαδίζει στα χνάρια δημιουργών όπως ο Harry Parch. Η συνεργασία τους έχει σαν αποτέλεσμα ένα ιδιότυπο μουσικό ιδίωμα, με κυκλικούς μηχανικούς ήχους, που θυμίζουν οργανικές λούπες και δίνουν τον όλο ρυθμό, σημεία όπου εμφανίζεται σα πυροτέχνημα μία μελωδία από τις φωνές τους και τα όσα τραγουδάνε, σκόρπιες παρεμβάσεις από πνευστά και έγχορδα και λυρικές γέφυρες - ένα ελκυστικό avant-garde συνονθύλευμα .

---

((E A R))
((E Y E))

KEITH ROWE & JOHN TILBURY - "DUOS FOR DORIS" (2003)

Την τελευταία εβδομάδα ταλαιπωρούμε από ένα είδος φλεγμονής στο αυτί που μου προκαλεί έντονο όταν περνά μια συγκεκριμένη ουδό έντασης ο ήχος. Ο γιατρός συνέστησε αποχή από την ακοή μουσικής για τουλάχιστον 15 μέρες. Εγώ, βέβαια, ως πρεζάκι του ήχου, δεν μπόρεσα να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού και έτσι στράφηκα σε χαμηλότονα, "ήσυχα" άλμπουμ ώστε να πάρω τη δόση μου, αλλά και ως άλλος Καραγκούνης να επανέλθω σύντομα στο μεγάλο γήπεδο του ήχου. Κάπως έτσι κατέβασα από την δισκοθήκη μου και το "Duos For Doris", που το είχα αγοράσει χρόνια τώρα, θυμόμουν ότι ήταν αρκετά "ήσυχο", αλλά μάλλον αδιάφορο. Ε, έπαθα την πλάκα μου. Είναι συγκλονιστικό να ακούς δύο από τους κορυφαίους αυτοσχεδιαστές όλων των εποχών να επικοινωνούν μουσικά σε τέτοια επίπεδο. Για την ιστορία και οι δύο τους ήταν μέλη των AMM, μέχρι το 2004 ( το "...Doris" ηχογραφήθηκε το 2003) όταν ο ανατρεπτικός κιθαρίστας Rowe αποχώρησε. Οι τρεις ατελείωτοι σε διάρκεια αυτοσχεδιασμοί που περιλαμβάνονται στο CD ηχογραφήθηκαν δύο μέρες μετά το θάνατο της μητέρας του πιανίστα Tilbury ως φόρος τιμής σε αυτήν. Όσο κι αν “Doris” είναι μια συναισθηματικά φορτισμένη μουσική, εδώ δεν υπάρχουν φτηνιάρικοι λυρισμοί, μινόρε κλίμακες και θλιμμένη βόμβοι. Αντίθετα, ακούς μια μουσική εγκεφαλική αλλά και ζωντανή, γεμάτη λεπτές κορυφώσεις και καίριες σιωπές, όπου οι απροσδιόριστα πανέμορφοι μικροθόρυβοι από την προετοιμασμένη κιθάρα του Rowe και πέντε-έξι νότες στο πιάνο του Tilbury, παιγμένες την γνωστή του ευαισθησία, μπορούν στην κυριολεξία να σε ταράξουν ψυχικά. Χωρίς κραυγές και υστερίες.

---

((E A R))
((E Y E))

SOUNDEIET @ VMRADIO (11.01.10)

---

1. Sunset – “Garden Of Eden” [gold dissolves to gray]
2. B Fachada – “o ciume e a vergonha” [Um Fim de de Semana no Pónei Dourado]
3. Shearwater – “corridors” [The Golden Archipelago]
4. Sic Alps – “clarnce” [v/a: skulls without borders]
5. DJ /rupture and Matt Shadetek – “Buds (Various Production Remix)” [Solar Life Raft]
6. Massive Attack – “splitting the atom” [helipoland]
7. Tinariwen – “ Lulla” [Imidiwan: Companions]
8. Karl Sanders – “a most effective exorcism against Azagthoh & his emissaries” [Saurian Exorcisms]
9. Kaiamba Orchestra - “Ek’ Azalahy” [andasono]
10. Jeff Magnum – “sign of the dotted line” [stroke: songs for Chris Knox]
11. Glenn Jones – dead reckoning” [barbecue Bob un fishtown]
12. In Gowan Ring – “shadow of a bird” [split with Martyn Bates]
13. Kemialiset Ystavat – “kyy2” [\The Jewelled Antler Library Book 4]
14. Funeral Mist – “white stone” [maranatha]
15. No Balls – “Greasy Hair Greasy Mind” [come clean]
16. Mothers Of Mercy – “back to the agony” [III]
17. Sun City Girls – “anonymous disclosures pt.1” [live room]
18. Dredg – “Ireland” [the pariah, the parrot and the thief]
19. Elm – “nemcatacoa” [nemcatacoa]
20. Shits & Giggles – “mexigermaican” [trick or treat]
21. Daniel Padden & Sarah Kenchington – “Slide Until Sleep” [The Bellow Switch]
22. Derek Bailey – “N/JZ/BM (re-mix)” [guitar, drums ‘n’ bass]
23. Ghedalia Tazartes – “untitled #1” [repas froid]
24. Chris Brokaw – “move” [incredible love]
25. Batafre – “Branle de Noirmoutier” [Bal poitevin]
26. Ty Segall & Mikal cromin – “ramona’ [reverse shark attack]
27. Parti Cloudi – “otherselves” [rotten wood]
28. Loose Fur – “elegant transaction” [loose fur]
29. Orchestre Petit– “L'homme à deux femmes” [Quadrille de Saint-Basile]
30. Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra – “I Built Myself A Metal Bird” [kollaps tradixionales]

---

---

((E A R)) ((E Y E))

GLENN JONES - "BARBECUE BOB IN FISHTOWN" (2009)

Αυτό είναι το τρίτο προσωπικό album του Glenn Jones, κιθαρίστα και ηγετικού μέλος των Cul De Sac, στο οποίο καταπιάνεται με την παραδοσιακή Αμερικάνικη μουσική. 9 ελεγείες στο folk όπως το δίδαξαν ο John Fahey και ο Robbie Basho, πάνω στην εξάχορδη και τη δωδεκάχορδη κιθάρα και – για πρώτη φορά για τον Jones – στο banjo. Τα κομμάτια δεν μένουν μόνο στο γλυκό και ευχάριστο finger picking, με τις πολλές και γρήγορες εναλλαγές και το ατμοσφαιρικό τεχνικό παίξιμο, μα κάθε τόσο καταπιάνονται με μία έντονη μελωδία, προσδίδοντας έτσι μια πιο απλή και επιδραστική ροή. Η μουσική συνοδεύετε - όπως πάντα - από τα κείμενα του Jones, ολόκληρα κατεβατά για το πώς και το γιατί των κομματιών, που διαβάζονται ευχάριστα και αυτό το album αποδεικνύει πως ακόμη υπάρχουν ορίζοντες προς εξερεύνηση σε αυτό το χιλιοπαιγμένο είδος.

---

((E A R))
((E Y E))

HARAPPIAN NIGHT RECORDINGS - "NON EUCLIDEAN ELUCIDATION OF SHAMANIC ECSTASIES" (2009)

Αυτή είναι η δεύτερη κυκλοφορία του μυστήριου Dr Sayed Kamran Ali, από τη σκηνή του Sheffield, μέλος της επίσης μυστηριώδους μπάντας ονόματι The Hunter Gracchus. Προχωρώντας πιο πέρα από το The Glorious Gongs Of Hainuwele, το μουσικό αυτό υβρίδιο φτάνει κοντά στα άκρα της ιδιωματικής φολκλορικής αλχημείας. Μεταλλικά κρουστά, περίεργα αφρικάνικα πνευστά, φωνή αλλοιωμένη μέσα από διάφορα θορυβώδη φίλτρα, όργανα δυσδιάκριτα μέσα στη πολλή βαβούρα, βόμβοι και απόμακρα ηχοτόπια. Είναι ένα album που σου επιτίθεται με τη νεφελώδη και ακραία ατμόσφαιρα του, με δυνατούς ήχους και υπόγειες μελωδίες, με το πλέγμα πολλών ειδών της μουσικής, με πολύ έντονη ρυθμικότητα. Το αλλοπρόσαλλο αυτό ηχητικό όχημα, μοιάζει με την πνευματική μουσική για μια σχιζοφρενική παραδοσιακή τελετή, με τον εκστασιασμένο σαμάνο να κάνει βουντού στον Ευκλείδη…

---

((E A R))
((E Y E))

SOUNDIET @ VMRADIO (04|01|10)

---

1. Beach House – “zebra” [Teen Dream]
2. Robert Wyatt - "yesterday man" [Ep's]
3. Hala Strana – “karst” [The Jewelled Antler Library: Book 1]
4. Caroliner - "good luck shining tongue [I Am Armed With Quarts Of Blood]
5. OLAibi – “pino pino” [Tingaruda]
6. Orchestre Poly-Rythmo De Cotonou - "noude ma gonin tche de me" [Vol. Two : Echoes Hypnotiques]
7. Meas Samon –“ jol dondeung kone key” [v/a: Cambodian rocks]
8. Brainbombs - "ooh what a feeling" [Fucking Mess]
9. Mass Of The Fermenting Dregs – “she is inside, he is outside” [World Is Yours]
10.Matias Aguayo - "desde rusia" [Ay Ay Ay]
11.Sunset – “change comes slow” [Gold Dissolves To Grey]
12.TV Ghost - "greek" [Cold Fish]
13.Woodsman – “sunglass” [Collages]
14.Mike Cooper - "law and order" [Spirit Songs]
15.Alexander Tucker And Decomposed Orchestra – “grey onion” [Grey Onion]
16.Maher Shalal Hash Baz - "job" [C'est La Derniere Chanson]
17.Joseph Spence – “good morning mr. walker” [Good Morning Mr. Walker]
18.Michael Hurley - "wildegeeses" [Ida Con Snock]
19.Harappian Night Recordings - "anarcho-ambic makane punke" [Non Euclidean Elucidation of Shamanic Ecstasies]
20.The Flower-Corsano Duo - "another i couldn't possibly" [The Chocolate Cities]
21.Voice Of The Seven Woods - "heatwave" [Tchantinler]
22.Mordant Music - "SyMptoMS" [SyMptoMS]

---

---

((E A R)) ((E Y E))

ALEXANDER TUCKER & DECOMPOSED ORCHESTRA - "GREY ONION" (2009)

Η νέα κυκλοφορία της σειράς Latitudes προέρχεται από τον Βρετανό Alexander Tucker και απλώνεται σε τρία κομμάτια, συνολικής διάρκειας κάτι περισσότερο από 25 λεπτά. Τα γνωστά psych-folk ηχοτόπια του Tucker βρίσκουν εδώ ένα απρόσμενο σύμμαχο, τον Dean Garwood, που συμμετέχει κάτω από το όνομα Decomposed Orchestra. Το αποτέλεσμα είναι άκρως απολαυστικό, εντυπωσιακό και πλήρως ψυχοτρόπο. Οι επαναλαμβανόμενες ρουτίνες του Tucker, όπως τις ξέραμε από τις κυκλοφορίες του στην εταιρία All Tomorrow's Parties, το σχεδόν motorik ύφος του, με τις μελωδίες να βαλτώνουν μέσα στη ψυχεδέλεια, τώρα απογειώνονται με τα πολυεπίπεδα μοτίβα στα πνευστά, συνθέτοντας τελικά έναν μαξιμαλιστικό μινιμαλισμό από αμέτρητες στρώσεις κυκλικών μελωδιών στη κιθάρα, το σαξόφωνο, το κλαρινέτο, το τσέλο, το βιολί. Υπέροχο.

---

((E A R))
((E Y E))