RANGDA - "FALSE FLAG" (2010)

Ξεκινώντας για μία ακόμη φορά με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις (στην ουσία ένα απλό κοίταγμα στο Wikipedia), το όνομα αυτού του υπέρ-γκρουπ το έχει δανείσει μία θεότητα στο Μπαλί, μία κακιωμένη και δαιμονισμένη βασίλισσα, που έχει ολόκληρο στρατό από επίσης κακιωμένες μάγισσες και τρομοκρατεί το κόσμο, τρώει παιδία και επιτίθεται διαρκώς στον καλό Barong. Οι Rangda λοιπόν είναι ένα τρίο αποτελούμενο από μυθικής υπόστασης φιγούρες της πειραματικής και καθαριστικής σύγχρονης μουσικής. Έχουμε τους βιρτουόζους Ben Chasny ( Six Organs Of Admittance) και Sir Richard Bishop (με την 25 έτη καριέρα, κυρίως με τους μοναδικούς Sun City Girls και με πρόσφατα σόλο διαμάντια, ανατολίτικων κυρίως μελωδίων) στις κιθάρες και τον ανεξέλεγκτο Chris Corsano, έναν από τους πιο ταλαντούχους αυτοσχεδιαστές ντράμερ, με αναρίθμητες συμμετοχές σε αναρίθμητα διαφορετικά ακούσματα που ξεκίνησε από τους Sunburned Hand Of A Man. Όταν λοιπόν μου είπε ο Γεωργέας ότι βλεφάρισε κάπου ένα επερχόμενο άλμπουμ της Drag City με αυτούς τους τρείς, μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Εντάξει, οι περισσότερες τέτοιου βεληνεκούς συνεργασίες είναι υποδεέστερες των προσδοκιών, αλλά υπάρχουν και λίγες που ξεχωρίζουν. Ε, αυτή εδώ είναι μία από τις δεύτερες. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το False Flag, δεν ήξερα τι να περιμένω, αυτοί οι μουσικοί είναι πλήρως απρόβλεπτοι, μα υπέθετα ότι θα υπήρχαν κάποιες σκόρπιες μελωδίες, 20λεπτά κομμάτια, ατμοσφαιρικοί θόρυβοι και συνεχής εναλλαγές σε ρυθμούς. Τελικά έπεσα έξω. Αυτός που κρατάει τα ηνία και τραβάει τους υπόλοιπους σε ένα εξαντλητικό session, είναι φυσικά ο Corsano, που είναι μανούλα σε κάτι τέτοια. Αυτός καταπιάνεται με δαιμονιώδεις ρυθμούς και πυρπολεί τα drums του με απίστευτη ενέργεια, με αποτέλεσμα οι Chasny και Bishop να αναγκάζονται σε ένα θορυβώδες, ψυχεδελικό θόρυβο, ένα χαοτικό ροκ βόρβορο. Οι κιθάρες βουίζουν και μουγγρίζουν όλη την ώρα και τα feedback είναι τέρμα. Αυτό συμβαίνει στα 4 εκ των έξι κομματιών, μιας και το Sacophagi είναι ζένα ήρεμο πέρασμα, με μαγευτικές εναλλασσόμενες μελωδίες και το τελευταίο κομμάτι, το Plain of Jars, είναι τελικά αυτό που περίμενα εγώ να ακούσω, ένα αργόσυρτο σε εξέλιξη και αυτοσχεδιαστικό σε αισθητική δεκαπεντάλεπτο έπος, άκρως ψυχεδελικό, μυστικιστικό και ατμοσφαιρικό – είναι εδώ που οι Chasny και Bishop παίρνουν την σκυτάλη από τον Corsano. Μόνη λοιπόν ένσταση τα κάπως ασύνδετα στη ροή δύο αυτά κομμάτια, τα οποία μπορεί, σε κάποιους, να λειτουργήσουν αρνητικά. Σε μένα πάντως, όχι.

---

((E A R))
((E Y E))