Υπάρχει άραγε το Βέλγιο; Ή αποτελεί τη μεγαλύτερη φάρσα στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης; Διότι δυσκολεύομαι να βρω κάποιον Βέλγο. Πως υφίσταται το Βέλγιο, δίχως να υφίστανται Βέλγοι; Όποιον και να ρωτήσεις εντός των «συνόρων» της μυστήριας αυτής περιοχής, με την πολύ ομίχλη, τους υπερβολικά φωτισμένους αυτοκινητόδρομους, τα κόμικς, τις υπέροχες μπύρες και τα πολλά κρούσματα παιδεραστίας, θα σου πει ότι είναι ή Βαλόνος ή Φλαμανδός. Που είναι λοιπόν, οι Βέλγοι που θα συνθέσουν το κράτος του Βελγίου;
Αμπελοφιλοσοφίες εμπνευσμένες από το εξώφυλλο αυτής της συλλογής με κομμάτια του Ignatz που είχαν κυκλοφορήσει σε διάφορες κασέτες, όπως διατείνεται και ο τίτλος της κυκλοφορίας από την Kraak. Σε μία έπαρση λοιπόν ματαιοδοξίας, εσωστρέφειας και μεγαλομανίας, το σκίτσο που παραπέμπει σε σκονισμένους παλιούς χάρτες, μας δείχνει ένα Βέλγιο που δεν σταματάει πουθενά, ή περίπου πουθενά. Εκτείνεται από τη μέση ανατολή και τη μεσόγειο, στη βόρεια θάλασσα και χαιρετάει περήφανα μέχρι και την παγωμένη Ρωσία. Υψηλό χιούμορ θα μου πείτε και ένα πραγματικά ωραίο εξώφυλλο, θα συμπληρώσετε και θα έχετε δίκιο. Μουσικά τώρα, αυτή η συλλογή ξεκινάει πολύ επιθετικά, με ένα δυνατό σύγχρονο μπλουζ, χαρακτηριστικό του μοναδικού ήχου του Ignatz (The Last Night) και σε προϊδεάζει για ένα πολύ καλό δίσκο. Όντως, τα 8 κομμάτια που υπάρχουν σε αυτή τη συλλογή είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και απλώνονται σε πολλά μουσικά είδη, όπως και τα σύνορα του Βελγίου απλώνονται στο χάρτη του εξωφύλλου. Από τα δυνατά μπλουζ, μέχρι κάποια φολκ όρια, από πιο ήρεμες και μελωδικές μπαλάντες, μέχρι θορυβώδη νεφελώματα, το Selected Songs, έχει μαζέψει τις καλύτερες εκφάνσεις της μουσικής του Ignatz, τόσο ιδιαίτερης και δύστροπης που ή την λατρεύεις ή τη μισείς. Φυσικά, το μοναδικό πρόβλημα με τέτοιου είδους κυκλοφορίες είναι ότι δύσκολα μπορεί να βρει κανείς συνοχή – πρόκειται για διάσπαρτα κομμάτια τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο και όχι μια συνολική ηχητική ενότητα, όπως είναι όλα τα album του περίεργου αυτού μουσικού. Ο Bram Devens, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Ignatz, χρησιμοποιεί σαν όχημα την ηλεκτρική του κιθάρα, μερικά πεταλάκια και κάποια σκόρπια πλήκτρα. Με αυτά τα απλά εργαλεία χτίζει σταδιακά, με δομικά στοιχεία τις λούπες, τα ψιθυριστά φωνητικά και τα πολλά επίπεδα στις μελωδίες, κάποια από τα πιο σκοτεινά και σχιζοειδή μπλουζ που θα συναντήσετε στις μέρες μας, αναθεωρώντας και ανανεώνοντας ολόκληρο το είδος. Τα ηχοτόπια που δημιουργεί είναι θολά και επιθετικά, σκοτεινά και δυστοπικά – ή με άλλα λόγια απλά υπέροχα.
Αμπελοφιλοσοφίες εμπνευσμένες από το εξώφυλλο αυτής της συλλογής με κομμάτια του Ignatz που είχαν κυκλοφορήσει σε διάφορες κασέτες, όπως διατείνεται και ο τίτλος της κυκλοφορίας από την Kraak. Σε μία έπαρση λοιπόν ματαιοδοξίας, εσωστρέφειας και μεγαλομανίας, το σκίτσο που παραπέμπει σε σκονισμένους παλιούς χάρτες, μας δείχνει ένα Βέλγιο που δεν σταματάει πουθενά, ή περίπου πουθενά. Εκτείνεται από τη μέση ανατολή και τη μεσόγειο, στη βόρεια θάλασσα και χαιρετάει περήφανα μέχρι και την παγωμένη Ρωσία. Υψηλό χιούμορ θα μου πείτε και ένα πραγματικά ωραίο εξώφυλλο, θα συμπληρώσετε και θα έχετε δίκιο. Μουσικά τώρα, αυτή η συλλογή ξεκινάει πολύ επιθετικά, με ένα δυνατό σύγχρονο μπλουζ, χαρακτηριστικό του μοναδικού ήχου του Ignatz (The Last Night) και σε προϊδεάζει για ένα πολύ καλό δίσκο. Όντως, τα 8 κομμάτια που υπάρχουν σε αυτή τη συλλογή είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και απλώνονται σε πολλά μουσικά είδη, όπως και τα σύνορα του Βελγίου απλώνονται στο χάρτη του εξωφύλλου. Από τα δυνατά μπλουζ, μέχρι κάποια φολκ όρια, από πιο ήρεμες και μελωδικές μπαλάντες, μέχρι θορυβώδη νεφελώματα, το Selected Songs, έχει μαζέψει τις καλύτερες εκφάνσεις της μουσικής του Ignatz, τόσο ιδιαίτερης και δύστροπης που ή την λατρεύεις ή τη μισείς. Φυσικά, το μοναδικό πρόβλημα με τέτοιου είδους κυκλοφορίες είναι ότι δύσκολα μπορεί να βρει κανείς συνοχή – πρόκειται για διάσπαρτα κομμάτια τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο και όχι μια συνολική ηχητική ενότητα, όπως είναι όλα τα album του περίεργου αυτού μουσικού. Ο Bram Devens, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Ignatz, χρησιμοποιεί σαν όχημα την ηλεκτρική του κιθάρα, μερικά πεταλάκια και κάποια σκόρπια πλήκτρα. Με αυτά τα απλά εργαλεία χτίζει σταδιακά, με δομικά στοιχεία τις λούπες, τα ψιθυριστά φωνητικά και τα πολλά επίπεδα στις μελωδίες, κάποια από τα πιο σκοτεινά και σχιζοειδή μπλουζ που θα συναντήσετε στις μέρες μας, αναθεωρώντας και ανανεώνοντας ολόκληρο το είδος. Τα ηχοτόπια που δημιουργεί είναι θολά και επιθετικά, σκοτεινά και δυστοπικά – ή με άλλα λόγια απλά υπέροχα.
((E A R))
((E Y E))
Mono mia mikri k asimanti paratirisi. Ta EYE k EAR leitourgoun anapoda
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως πάντα άλλωστε, έχετε δίκιο κ. πρόεδρε
ΑπάντησηΔιαγραφή