Σε ότι αφορά στο πιάνο, για μένα, ο John Tilbury είναι μάλλον ο αγαπημένος μου παίκτης. Όχι ότι παρακολουθώ πολλούς πιανίστες ή ότι έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το όργανο, αλλά στην περίπτωση του Tilbury είναι απολύτως φυσικό να εκτιμήσεις το λιτό αλλά συναισθηματικά τόσο γεμάτο παίξιμο του. Από την άλλη, αντικειμενικά, όλα αυτά που έχει κάνει με τους θεμελιωτές του improv AMM την τελευταία εικοσαετία, τον έχουν καθιερώσει ως την μια από τις πιο ουσιαστικές, νεωτερικές φωνές του χώρου.
Βέβαια, για να κατανοήσεις και τελικά να αγαπήσεις το έργο του Tilbury χρειάζεται και λιγάκι παίδεμα από πλευράς του ακροατή. Η μουσική που είτε ερμηνεύει ή είτε φτιάχνει ο 60άρης πλέον Άγγλος διεκδικεί το 100% της προσοχής σου. Πάρε, για παράδειγμα, την πρώτη ενότητα των κομματιών που απαρτίζουν το “Lost Daylight”. Τα πέντε εν λόγω κομμάτια για πιάνο γραμμένα πίσω στα 60ς από Terry Jennings, μέλος του Fluxus κινήματος, δεν αποτελούν κάποια τρομερή ευρεσιτεχνία ακόμα και για την εποχή τους, ούτε μοιάζουν να έχουν τον δικό τους σκληρό πυρήνα. Εάν δεν ακολουθείς με το μυαλό σου κάθε απομακρυσμένη νότα που παίζει ο Tilbury αλλά και το σιωπηρό κενό ανάμεσα σε αυτές, μπορεί να μπερδευόσουν και να έλεγες ότι ακούς ambient muzak από κάποιο ψυχολογικό θρίλερ ή κάτι τέτοιο. Έλα μου, όμως, που εάν η ακρόαση σε πετύχει με καθαρό κεφάλι και τις αισθήσεις οξυμένες, θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι την τρισδιάστατη δυναμική της αντήχησης της κάθε νότας στο χώρο, την αξία που έχει η καλώς τοποθετημένη «σιωπή» ανάμεσα σε αυτές και φυσικά τόσο μοναδικά ευαίσθητο άγγιγμα του Tilbury σε κάθε πλήκτρο του πιάνου. Έτσι, η απέριττη γραφή του Jennings, αποκολλάται από το minimal καβούκι της και αποκαλύπτει όλη την εσωτερική της μελαγχολία.
Η άλλη “πλευρά” του CD καλύπτεται από ένα κομμάτι γραμμένο ή μάλλον καλύτερα σκελετικά σκιτσαρισμένο από τον John Cage με τίτλο “Electronic Music for Piano”. Εδώ ο Τilbury συνοδεύεται από τον Sebastian Lexer στα electronics. Έτσι, ο πρώτος παίζει με τα πλήκτρα αλλά και το εσωτερικό του πιάνου, ο Lexer τοποθετεί φορητά μικρόφωνα σε διάφορα σημεία του πιάνου ακολουθώντας τις τυχαίες υποδείξεις ενός ψηφιακού αστρικού χάρτη(;). Στην συνέχεια, το ηχητικό παράγωγο επεξεργάζεται περαιτέρω ψηφιακά από τον προγραμματισμό του Lexer. Ο στόχος τους ήταν να κάνουν όχι απλά ενδιαφέρουσα μουσική από «πιάνο με ηλεκτρονικά εφέ», αλλά να επιτύχουν κάτι πιο διαδραστικό. Και μάλλον, το πετυχαίνουν αφού στα 40 λεπτά που κρατά αυτό το διαρκές πέρασμα από την αινιγματική σιωπή, στους αναδυόμενους, για λίγα δευτερόλεπτα, ηχοκόσμους , εγκαθίσταται μια πραγματικά πρωτόγονη υπέρ-ένταση στο νευρικό σύστημα του ακροατή που αν και κάποιες φορές μπορεί να σε σοκάρει, σε εθίζει τελικά στα συνεχώς εναλλασσόμενα ηχητικά ερεθίσματα που δέχεσαι. Για μένα, είναι μια από τις λίγες φορές που μπόρεσα να ευχαριστηθώ ένα κομμάτι του Cage ως έχει, χωρίς να νοιαστώ για τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις. Πέρα από τον από την «κανονική μουσική» αλλά και τον θόρυβο τo “Electronic Music for Piano” ορίζει το δικό του ηχητικό περιβάλλον στο οποίο μπορείς να χαθείς για όσο θες.
((E A R)) ((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου