PEAKING LIGHTS - "936" (2011)

Πω, πω μια ποπαρία! Συγνώμη κύριοι Peaking Lights , κύριε Aaron Coyes και κυρία Indra Dunis από τα ηλιόλουστα μέρη της Καλιφόρνια, σας είχα συνηθίσει ολίγο πιο ambient, ολίγο πιο φευγάτους, ολίγο πιο πειραματιστές. Και τώρα μου το γυρνάτε οπισθογωνία και μου αρχίζετε τα dubαρίσματα, την reggae, τα δομημένα κομμάτια, τις πλούσιες μελωδικές γραμμές και την υπναγωγική μυσταγωγία; Ντροπή σας. Ντροπή σας να θυμίζετε τους Gang Gang Dance στο God’s Money – με τα υποτονικά φωνητικά, θαμμένα κάπου στο βάθος, με τα μαξιμαλιστικά πλήκτρα, θολωμένα στη παραγωγή, με τα πολλά delay στη κιθάρα και τα αμέτρητα επίπεδα στις μελωδίες. Ντροπή σας να παραπέμπετε πλαγίως στη ghost-tronica, ντροπή σας να ενσωματώνετε τόσο ξεδιάντροπα την dub και την reggae – βαζόντας τες σε ένα μαγικό μπλέντερ που τις πολτοποιεί σε μία σύγχρονη, χαλαρή και ευκολοχώνευτη, μουσική έκδοση. Ντροπή σας να βγάζετε ένα δίσκο που απαρτίζετε εξ ολοκλήρου με, εν δυνάμει, χιτάκια μπαρόβιας ποπαρίας! Ντροπή σας να κυκλοφορείτε από τη Not Not Fun ένα δίσκο χωρίς εξάρσεις και εντάσεις, με τη βελόνα κολλημένη στη νωχελικά χορευτική ηλεκτρο-ψυχεδελική μουσική. Ντροπή σας να προκαλείτε τους έμπειρους μουσικογνώστες της υφηλίου στο να λικνίζουν το κορμί τους στις υπόγειες μελωδίες, με τους έντονους ρυθμούς που αβίαστα τους παρασέρνουν. Μα να συνδέετε τόσο καλά αυτά τα είδη που απεχθάνομαι; Και, συγνώμη δηλαδή, μα είναι τίτλος αυτός για δίσκο; 936; Τι στο διάολο σημάινει; Και, για να πουμέ τα πράγματα με το όνομα τους, κυρία Indra, πως γίνεται η γλυκιά φωνή σας να επιπλέει τόσο αιθέρια πάνω από τις απλές και παραισθητικές λούπες στα πλήκτρα και την κιθάρα; Μα η κιθάρα σας, κύριε Aaron, να χορεύει τόσο μαγικά, με μια αισθητική περίπου jazz, πάνω στα μπλιμπλίκια; Μα όλα τα κομμάτια να ξεχειλίζουν από ενέργεια και συνοχή, σε ένα δίσκο που δεν υπολείπετε ούτε λεπτό σε δημιουργία και είναι τόσο αξιομνημόνευτα συνεκτικός; Ε, όχι. Αυτό δεν μπορώ να το ανεχθώ. Όχι, δεν μπορώ να το χωνέψω, γιατί, τελικά, είναι ντροπή μου να μου αρέσει τόσο πολύ αυτός ο δίσκος που διαρκεί περίπου 50 λεπτά. Να σπάω το κεφάλι μου να του βρω κάτι αρνητικό και να μην μπορώ. Να με έχει κολλήσει τόσο η φωνή και οι συνθέσεις του. Να τον ακούω, σήμερα το πρωί, τρεις φορές συνεχόμενες, δίχως να τον χορταίνω. Αυτό, πάει πολύ…

---

((E A R))
((E Y E))