Η μουσική του Βέλγου Bram Devens, που κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο Ignatz, είναι ιδιότυπη, δύσκολη στη περιγραφή και πολύ συγκεκριμένη. Βασισμένη κυρίως πάνω στην ηλεκτρική του κιθάρα, συνήθως με το θολό και βρώμικο ήχο μιας “μέτριας” ηχογράφησης, χτίζει δυστοπικά μπλουζ πλημμυρισμένα σε μια σκοτεινή και απόκοσμη ατμόσφαιρα, λίγο φάλτσα και λίγο άρρυθμα. Στο περσινό του album από την άλλη, το Mort Aux Vaches, δοκίμασε μια ακόμη πιο πειραματική προσέγγιση, μια πιο επιθετική, τραχιά και, κυρίως, θορυβώδη πλευρά της μουσικής του και η αλήθεια είναι ότι είχε καταφέρει να βγάλει έναν εξαίσιο δίσκο. Με την μεσολάβηση μιας συλλογής κομματιών από παλιές κασέτες που είχε ηχογραφήσει ο Ignatz από το 2005 έως το 2009, επιστρέφει – μέσω της Conspiracy και όχι της (K-RAA-K)3 – με τον καινούργιο του δίσκο. Είχα ακούσει ένα μικρό απόσπασμα από τα κομμάτια που υπάρχουν στο I Hate This City (από τους πιο πετυχημένους τίτλους που παίζουν στην πιάτσα τελευταία) και είχα μείνει με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Με ιδιαίτερο λοιπόν ενδιαφέρον ξεκοκάλισα όλο το δίσκο, που παρεμπιπτόντως κυκλοφορεί σε μόλις 500 κόπιες, και έμεινα με την αίσθηση να θέλω να τον ακούσω ξανά και ξανά. Ο Ignatz επιστρέφει στις ρίζες του ήχου του, την αδόκιμη μεταφορά στην ηλεκτρική κιθάρα του feeling των παλιών μπλουζ, με τις κλίμακες του συγκεκριμένου είδους και με μια ροπή προς το folk και το drone – χαοτικά και σκοτεινά ηχοτόπια που ποτέ δεν οδηγούν πουθενά. Ο ήχος σε αυτή τη κυκλοφορία είναι πολύ πιο καθαρός και γυαλισμένος, ευτυχώς δίχως να χάνει καθόλου την ατμόσφαιρα της μουσικής του μοναχικού Βέλγου, η φωνή του, ασθμαίνουσα και ψιθυριστή, συμμετέχει πιο ενεργά στο χτίσιμο των κομματιών, οι όποιες μελωδίες και η όποια δομή φαίνεται να έχουν δουλευτεί περισσότερο από τα Ι, ΙΙ και ΙΙΙ αντίστοιχα – τις πρώτες κυκλοφορίες του σύγχρονου αυτού μπλουζίστα. Με δυο λόγια λοιπόν, το I Hate This City, με κορυφαίες στιγμές τα When The Fall Is All That Is Left και Back In The Seat που πραγματικά μπορούν να στοιχειώσουν πολλά βράδια από τη ζωή σου, είναι ένα αρκετά καλό album και ίσως, αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα ο πιο ώριμος, ο πιο μεστός και ο συμπαγής και δουλεμένος δίσκος που έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής ο Ignatz – το σημείο που ο μουσικός του πλανήτης, αυθεντικός και μοναδικός, φτάνει σε ένα πλήρως ολοκληρωμένο σημείο, διατηρώντας παρ’ όλα αυτά την αίσθηση του πρόχειρου, του ατελέσφορου στη σύνθεση, των σκόρπιων ιδεών, του άμεσου και προσωπικού ήχου. Μόνη μικρή και προσωπική παρατήρηση είναι πως αυτό είναι μάλλον το τελευταίο πόνημα που μπορεί να κυκλοφορήσει ο Ignatz με με αυτό τον ήχο χωρίς να χαρακτηριστεί σαν επανάληψη, σα μία μανιέρα που δεν έχει πια κανέναν πειραματισμό.
((E A R))
((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου