NOAH CRESHEVSKY - "THE TWILIGHT OF THE GODS" (2010)

Tα ακούσματα μου γύρω από την “σύγχρονη μουσική” ή modern composition ή απλά avant garde είναι μετρημένα. Ως απλός ακροατής, έχω πολλές φορές προσπαθήσει, αν όχι να απολαύσω, τουλάχιστον να καταλάβω μια σύνθεση του Ligetti ή Stockhausen. Δυστυχώς, δυσκολεύομαι να μυηθώ σε ένα τόσο στριφνά ακαδημαϊκό μουσικό κόσμο, χωρίς να έχω ο ίδιος κάποια μουσική παιδεία. Από την άλλη, δεν θέλω να στερήσω στον εαυτό μου την πιθανότητα ενός ξαφνικού έρωτα με το είδος και έτσι προσπαθώ να ακούω που και που κάτι πιο “τρίτο πρόγραμμα”.
Το “Twillight of the Gods” του εβραίο-αμερικάνου Creshevsky το στάμπαρα στη λίστα Rewind 2010 του Wire και είπα να το δοκιμάσω. Εξεπλάγην από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Μια μουσική τόσο ζωντανή, απείθαρχη και σκαμπρόζα που πραγματικά σε παρασέρνει με την ανατρεπτική της αύρα. Ο ίδιος ο συνθέτης περιγράφει την μουσική του ως “electroacoustic musical language constructed from sounds that are found in our shared environment, handled in ways that are somehow exaggerated or excessive . Στην πράξη, αυτή η δαιδαλώδης υπέρ-μουσική κατασκευάζεται μετά από ώρες επεξεργασίας ζωντανών ηχογραφήσεων jazz ορχηστρών, soloist κλασσικής παιδείας και ορχηστρών δωματίων. Ό τρόπος που μοντάρει αυτό το πρωτογενές υλικό ο Creshevsky είναι πανέξυπνος, καθώς με την παράθεση παρόμοιων ηχογραφήσεων σε μια γραμμική σειρά, αντί να ανασυντάσσει τις μελωδίες και τις κορυφώσεις των συνθέσεων, τις υπερτονίζει και δημιουργεί, τελικά, ένα μοναδικό αίσθημα μετά-κίνησης της μουσικής πραγματικότητας. Σίγουρα, ο δουλειά έχει πολλά κοινά με τα φαντασμαγορικά “Plunderphonics” του έτερου Νεοϋορκέζου John Oswald, αλλά ο στόχος του δεν είναι να πλάσει μια εντελώς νέα μουσική από γνωστές πηγές ή να τις σατιρίσει, αλλά να σεβόμενες τις να βελτιστοποιήσει τις δυναμική τους. Έτσι, στο “Gottamerung” η κlezmer jazz στροβιλίζεται σε ένα εκτυφλωτικά ταχύ ρυθμό που σε ξεσηκώνει, στο κλασικίζων “Omaggio” η ενορχήστρωση δραματοποιείται στον απόλυτο βαθμό και στο “Three Minute Waltzes” το ηχητικό κολλάζ είναι ιδιοφυώς ισορροπημένο. Παρακάτω, το ανατολίτικο “Le Belle Dame Sans Merci” δυτικοποιείται σε μια υπερρεαλιστική early music κατάνυξη και στο κιθαριστικό “Enstancia” το φλαμένγκο φλερτάρει με τον αυτοσχεδιασμό.
Πραγματικά, η μουσική του Creshevsky, όπως παρουσιάζεται σε αυτήν τη συλλογή της Τzadik, είναι ακαταμάχητα γοητευτική και ταυτόχρονα άκρως νεωτεριστική. Έχει την δύναμη από μόνη της να απελευθέρωση τη φαντασία, χωρίς ψυχεδελικά artworks και ψαρωστικά concepts.

---

((E A R)) ((E Y E))