Περίεργο και δύστροπο. Κάπως έτσι, με δύο λέξεις, θα μπορούσα να σχολιάσω το ομότιτλο δίσκο των Call Back The Giants, πίσω από τους οποίους βρίσκεται ο Tim Goss, ο κιμπορντίστας των Shadow Ring. Τα συνολικά οχτώ κομμάτια εκπέμπουν μία αρκετά έντονη , μα και λιτή, αισθητική. Λιτή και ταυτόχρονα σκοτεινή και απόμακρη. Οι συνθέσεις, που θυμίζουν πολλά από τους Shadow Ring, βασίζονται φυσικά στα πλήκτρα, μα και σε διάφορα απόκοσμα drones, σε θολές και βασανιστικές φωνές, σε μία άκρως στοιχειωμένη ατμόσφαιρα. Εσωστρεφής και ιδιόρρυθμη, αύτη η Limited έκδοση, μπολιάζει κάπως τον πρώιμο ήχο των Nurse With Wound, τα πιο ήρεμα πονήματα των Coil, τα αφαιρετικά ηχοτόπια του Andrew Chalk και φτάνει μέχρι τα όρια του Basil Kirchin - με άλλα λόγια τα πιο σκοτεινά μέρη της ανεξάρτητης βρετανικής μουσικής σκηνής. Ταυτόχρονα όμως ο Tim Goss, με την απλότητα που έχουν τα κομμάτια του, κατορθώνει να παραμένει άμεσος και σχεδόν συναισθηματικός – με αποκορύφωμα αυτής της πτυχής το Lament που ακούγεται λες και έχει βγει από τα σπλάχνα ενός βομβαρδισμένου προαστίου μιας μεγαλούπολης. Με έναν εντυπωσιακά μινιμαλιστικό τρόπο οι Call Back The Giants μπορούν να εκφράζουν με άνεση ένα κλειστοφοβικό και μισερό soundtrack, σε ένα δίσκο που ξεκινάει με διάφορα σκόρπια drones και σταδιακά τα κομμάτια αποκτούν ολοένα και περισσότερο δομή, όλο και περισσότερο την αίσθηση της μελωδίας, όλο και περισσότερους στίχους πάνω από τα βαριά πλήκτρα, για να φτάσει σε κομμάτια όπως το Autumn Green, με τη ψιθυριστή φωνή και μία γλυκιά μελωδία που σε πιάνει από τα μαλλιά και το Μy Brother, που στέκει ανάμεσα στον Richard Youngs και τους The Focus Group. Ένας δίσκος που είναι μία κατηγορία μόνος του – ακριβώς όπως ήταν και οι Shadow Ring άλλωστε – που όσες φορές και να το ακούσεις, δύσκολα το χορταίνεις.
((E A R))
((E Y E))
eisai psagmeno typaki
ΑπάντησηΔιαγραφή