Ο Keith Fullerton Whitman είναι από τις παλιές καραβάνες στο χώρο της σύγχρονης εναλλακτικής ηλεκτρονικής μουσικής πολύ πριν από το noise / hypnagogic ρεύμα παρασύρει νέους και παλιούς στην γλυκιά του λήθη. Έχει περάσει ξώφαλτσα από όλα σχεδόν τα υποείδη της avant electronica αυτά τα 10 χρόνια που ασχολείται με την σύνθεση, από το οργανικό ambient του “Antithesis” έως το νευρικά breakbeats που κυκλοφορεί υπό το ψευδώνυμο Hravski.
To “Disingenuity b/w Disingeniusness” είναι το πρώτο του «επίσημο» άλμπουμ μετά από τέσσερα χρόνια, ανάμεσα σε άπειρα CD – R και καταγράφει την ραγδαία πρόοδο του Whitman όχι τόσο στην έξυπνη ηχογράφηση της πρώτης ηχητικής του ύλης αλλά στον αυτοσχεδιαστικό τρόπο που χειρίζεται την ψηφιακή πληροφορία. Ο τρόπος που κατασκεύασε τα δύο κομμάτια που καλύπτουν κάθε πλευρά του LP είναι αρκετά πολύπλοκος αφού αφορά την διαδρομή τυχαία ηχογραφημένων ήχων από contact mics μέσα από τις αναλογικές ηχο-σύραγγες ενός modular synth , με την τελική επεξεργασία να γίνεται με τα συνήθη ψηφιακά μέσα. Η όλη σύλληψη έχει πολλά κοινά με τα music concrete πειράματα στα μέσα του 20ου αιώνα. Εξάλλου, κάθε πλευρά αφιερώνεται από τον Whitman σε 5 – 6 συνθέτες πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής avant garde. Διακρίνεται, όμως, μια πιο φρέσκια πνοή που προσδίνεται, κυρίως, από τα σύγχρονα πολλαπλά φιλτραρίσματα και τα επιφανιοδραστικά εφέ. Η πρώτη πλευρά είναι πιο ακατάστατη, άναρχη σχεδόν, στην ροή της, σαν να προσπαθεί να εξαντλήσει κάθε ηχητικό πόρο του προσφέρει το set up του χωρίς να ενδιαφέρεται για την αρμονική ανάκλαση αυτών που επί τόπου κατασκευάζει. Και ο ακροατής, εάν είναι προσεχτικός, καβαλά, όπως ο Whitman, τις απρόβλεπτες στροφές στην ηλεκτρονική κούρσα και ενθουσιάζεται από την έξαψη του αγνώστου. Στην δεύτερη πλευρά, ο Whitman φαίνεται να έχει σβήσει την δίψα του για ασταμάτητη ποικιλία ήχων και επικεντρώνεται στην ανάπτυξη ενός ανεβαστικού κοσμικού πρώτο – ηλεκτρονικού μοτίβου που μέσα από τις έξυπνες παραμορφώσεις μεταμορφώνεται σε μια επικών διαστάσεων νέο - space εξτραβαγκάντζα, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στον Oneohtrix Point Never και τον Stockhausen।Μια πραγματικά ασύλληπτη ρετρό-φουτουριστική avant – garde άσκηση ύφους που σε καθηλώνει.
Αδιαμφισβήτητα, ο συγκεκριμένος δίσκος δεν είναι εύκολος. Δεν έχει να κοινωνήσει κάτι εύληπτο όσες φορές κι αν τον ακούσεις. Δεν είναι φωτεινός ή σκοτεινός, δεν χειραγωγεί συναισθήματα, δεν σοκάρει . Δεν είναι καν noise. Δεν έχει, όμως, ούτε ένα nanosecond που να σταματά να στροβιλίζεται στο δικό του αναλογικό – ηλεκτρονικό σύμπαν. Σε μια άλλη ηχητική πραγματικότητα, αληθινά εξώκοσμη.
((E A R)) ((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου