Όσο κι αν πλέον οι περισσότερες νέες metal κυκλοφορίες με κουράζουν με την έλλειψη πρωτοτυπίας τους, δεν θα μπορούσα να κλείσω τα αυτιά μου στο επικό doom metal ντελήριο του νέου άλμπουμ της Rose Kemp. Κόρη της Maddy Prior και του Rick Kemp αμφότερα μέλη του μοναδικού αξιόπιστου στα 70ς βρετανικού folk rock γκρουπ Steeley Span, η Rose δεν έπεσε ακριβώς κάτω από την μηλιά για να σαπίσει, αλλά την παρέσυρε ένα πιο σκοτεινό και βαθύ ποταμάκι παραδίπλα. Σίγουρα, η αξιοθαύμαστος έλεγχος σε ότι ξεστομίζει το ανίερο της λαρύγγι και η στερεή τοποθέτηση της φωνή πάνω από της κολασμένα riffs της ιδίας παρακαλώ, είναι κληροδότημα της χωριατοπούλας μαμάς της, αλλά η γνώμη μου είναι ότι η Rose διαθέτει πολύ μεγαλύτερη δυναμική έκταση. Μπορεί να περνά πανεύκολα από υμνικές folkie πολυφωνίες και μυστικιστικές απαγγελίες σε death metal μουγκρητά και σπάνιες στις μέρες μας NWBHM λατρεμένες τσιρίδες. Τώρα, τo ευτύχημα είναι ότι , οι τρεις μακροσκελείς συνθέσεις που περιέχονται στο “Golden Shroud” είναι για πρώτη φορά στην καριέρα της σε αντιστοιχία με το φοβερό φωνητικό της ταλέντο. Το περσινό “Unholy Majesty” κατά την γνώμη μου έπασχε από φρέσκιες ιδέες και έλλειψη εκτελεστικής δεινότητας. Εδώ, έχουμε την τέλεια ισορροπία μεταξύ βρετανικών psych folk μελωδιών, νεκροταφικών doom metal κιθάρων, groovy Sabbathικών riffs, υποβλητικών Sunno))) βόμβων σε ένα ανατριχιαστικό occult περιβάλλον με οδηγό το αφηγηματικό ύφος μιας καλής metal κυκλοφορίας και παραγωγή ξερή αλλά διάφανη. Πραγματικά, δεν ξέρω αν κάνουν κούκου όλα αυτά στο μέσο μεταλλά, αλλά εμένα με έκανα να κοπανιέμαι πνευματικά μετά από πολύ καιρό…
((E A R)) ((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου