Το μουσικό τρελοκομείο που λέγεται Smegma κλείνει αισίως τα 30 χρόνια και με αυτό το άλμπουμ φθάνει τα 36 !Όπως, οι Sun City Girls, οι Red Krayola, οι Butthole Surfers άλλες παλιές περιθωριακές avant rock μπάντες, οι Smegma αντιμετωπίστηκαν στα 80ς από την υπό διαμόρφωση τότε indie rock κουλτούρα ως χαζοβιόληδες θορυβοποιοί στην καλύτερη. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, με τις αναφορές νεότερων μουσικών κολεκτίβων σε αυτούς (βλέπε Wolf Eyes), απολαμβάνουν και αυτοί ένα μικρό cult status και πάλι, νομίζω, όχι λόγο των πλέον πρόσφατων δίσκων τους, αλλά για ριζοσπαστικό μουσικό τους παρελθόν.
Όπως, όμως, συμβαίνει με κάποιες γεροντάρες του free underground, χωρίς προειδοποίηση, βγάζουν μια δισκάρα και ξαναβρίσκουν την εφηβική τους δυναμική. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη με το “Funeral Mariachi” τo ή “My Father Will Guide Me… ” φέτος ; Χωρίς να έχω παρακολουθήσει στενά την δισκογραφία των Smegma, το “Mirage” είναι μάλλον από τα απολαυστικότερα άλμπουμ τους εδώ και χρόνια. Γνήσιοι ιδρυτές της επιδραστικότατης αυτοσχεδιαστικής κολεκτίβας Los Angeles Free Music Society, έχουν φυσικά στο DNA τους τις ανατροπές. Και ως γνήσιοι Αμερικανοί όταν παίζουν μουσική δεν τους ενδιαφέρει η «φόρμα», η « ατμόσφαιρα» και άλλοι, ολίγον μάταιοι, ευρωπαϊκοί προβληματισμοί, αλλά το πώς θα περάσουν καλά. Ναι, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται ο ατελείωτη μουσική πολυμορφία που διέπει το “Mirage” δεν κουράζει, γιατί, έναν καθαρά Smegma «καμένο» λόγο, έχει χαβαλέ. Ταυτόχρονα, έχει και μοναδική ποιότητα. Αυτό φαίνεται με το καλημέρα του άλμπουμ στο 11λεπτο εναρκτήριο κομμάτι σήμα κατατεθέν της φάσης τους. Μπλέκουν free jazz ξεσκίσματα στα κορνέτα, τα κλαμπατσίμπαλα από οικιακά κρουστά, καυστικές noise παρεμβολές, γουστόζικα αναλογικά εφέ, τσιρίδες και ουρλιαχτά, το στιβαρό drumming του Daniel Buck, κιθαριστικά ξεσπάσματα και αλλά ακόμα πιο θορυβώδη σε ένα ιδιαίτερο σουρεαλιστικό αυτοσχεδιασμό, που μόνο με τις πιο αξιόλογες στιγμές των Nurse With Wound μοιάζει. Παρακάτω, τους ακούμε και σε πιο χαλαρές στιγμές είτε χτίζοντας free jazz βινιέτες γύρω από απλά κιθαριστικά αρπίσματα είτε σε ασκήσεις music concrete με παιδικά παιχνίδια προς το φινάλε. Στο μέσον του άλμπουμ βρίσκουμε την ξεδιάντροπη rock n roll πλευρά τους , στα 2:25 λεπτά του “F-85 Turbo Rocket”. Ένα ζαλισμένο rockabilly κομμάτι, που μοιάζει έτοιμο να καταρρεύσει κάθε λεπτό και ζέχνει από την cult σαπίλα.
Κάπου εδώ, όμως, οι περιττές αναλύσεις πρέπει να σταματήσουν, καθώς, στην ουσία, στο “Mirage” μιλά μια από τις πιο αυθεντικές συνιστώσες του ελεύθερου Αμερικάνου πνεύματος। Από τις λίγες που επιβιώνουν σε αυτόν τον αιώνα.
((E A R)) ((E Y E))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου